Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Ακροβάτης που έγινε Κλόουν

 

 

 

Μην έρθεις,
θέλω να κοιτώ την Ανατολή,
να χάνω το βλέμμα μου
στις πρώτες ακτίνες που τρυπούν τη γη,
να μετράω συνέπειες,
να αποδίδω ευθύνες
σε αυτόν τον απρόσμενο αχό
που με ζώνει.

Θα τρέξω, θα χαθώ,
σε δύσβατα μονοπάτια,
όπου το βήμα χάνεται,
και το σώμα γίνεται σκιά
στον έρημο ορίζοντα.
Πίστεψε…
Η ράχη είχε σπουργίτια,
που όμως -
έμοιαζαν με λουλούδια
κι εσύ,
σε μια άλλη ζωή,
θα ήσουν το φως που τα τρέφει.

Στη θάλασσα,
η ανθοδόχη,
γεμάτη όνειρα αθέλητα,
γεμάτη ελπίδες απραγματοποίητες,
σαν λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Κι ύστερα,
η παλίρροια,
έγινε η εσωτερική επένδυση
της μη εναρμονισμένης ψυχής.
Σαν τη θύελλα που βρυχάται
και μας παίρνει μαζί της,
χωρίς να ρωτήσει.

Και απελευθερώθηκα…
Σε μια αλάνα από γαλάζια φεγγάρια,
εκεί, αντάμα με τον άνεμο,
αντίκρυσα έναν ήλιο,
που ποτέ δεν φώτισε πραγματικά.
Ο οίνος της ντροπής μου έγνεψε,
ως μια κακοπληρωμένη αχρωματοψία.
Μια αλήθεια, που πάντα θα είναι αόριστη,
μια ψευδαίσθηση,
που όσα βήματα και να κάνω,
δεν μπορεί να σβηστεί.

Και σαν ψεύτικα γυαλιά,
στα μάτια σε φόρεσα,
αόρατη σκιά
του εαυτού μου που με καταδιώκει.
Πάνω μου, Μέσα μου,
δειλά, ταπεινά,
γυαλιά σπασμένα,
σπασμένα και ξεχασμένα,
όπως η καρδιά που ποτέ δεν έμαθε να αγαπάει,
ή ίσως το αντίθετο…
όπως η καρδιά που πάντα ξέχασε να ξεχάσει.

Μην έρθεις,
θέλω να με κοιτώ,
γιατί είμαι ένας καθρέφτης που θρυμματίζεται
κάθε φορά που με βλέπεις να κοιτάζω τον εαυτό μου.
Ατίμησα έναν άτιμο εαυτό,
και λογαριάζω:
πενήντα φεγγάρια και δεν σε έψαξε κανείς.
Τα φώτα των πόλεων
δεν φωτίζουν πια το δρόμο μου,
γιατί τα αστέρια,
σχεδόν χάθηκαν από τη νύχτα.

Λοιδορούν και απόψε
οι παρωδίες των νυκτόβιων πουλιών,
εκείνα μόνο,
σε προσμένουν.
Κι εσύ,
εκεί που χάθηκες,
μοιάζεις με θρόισμα αέρα,
μια ανάσα,
που ποτέ δεν φτάνει.

Απόταξη… φθάνω,
διά βίου στη ζωή,
χωρίς να ξέρω πού ξεκινώ και πού τελειώνω,
επανόρθωση…
όχι για σένα,
αλλά για μένα,
για να αναγεννηθώ
από τα συντρίμμια του κόσμου που χτίσαμε μαζί.

Ανυμνώ,
αντλώντας έμπνευση από ακραία φαινόμενα ζωής,
που φανερώνουν τη δύναμη του θανάτου,
αλλά και τη δύναμη του αναστοχασμού,
που ανατρέπει τα πάντα.
Και θανάτου!
Γιατί εκεί, στην άβυσσο,
αντιλαμβάνομαι πως έζησα.

Μην έρθεις,
είσαι νεκρός.
Κι ακροβατώ,
κοντά σου,
με το σκοινί,
στην άδεια καρέκλα,
εκεί που τα βήματα δεν αφήνουν ίχνη.

Συνθέτω,
το πιο αλληγορικό σκηνικό.
Ο Ακροβάτης που έγινε Κλόουν,
και ο Κλόουν που αποδέχεται την αλήθεια του.
Γιατί όλα αυτά,
είναι απλώς η παράσταση του κόσμου,
μια παράσταση που παίζουμε για να αντέξουμε,
ή για να χαθούμε μέσα σε αυτήν.
Και η ζωή είναι απλώς το σκηνικό,
το σενάριο…
που ποτέ δεν ολοκληρώνεται.

Ο Ακροβάτης που έγινε Κλόουν - Κική Κωνσταντίνου


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΝΑ ΜΕ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΒΡΕ! :) :)

Εκφραστικοί φίλοι καλημέρα! Καλό μήνα να έχουμε! Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη διότι έχω γενέθλια! Και δεν κάνω πλάκα! ;)  Και πρωτομηνιά και πρωταπριλιά, τί άλλο θέλω; Εμ βέβαια, σαν εκφραστικός άνθρωπος που θα γινόμουν, ήξερα εγώ όταν επέλεγα ημερομηνία; :P Mεσα στα ψέματα έσκασα μούρη στη γη. Ξέρετε, για να κάνω πιο εκφραστικά τα ψέματά μας. ;) Εντωμεταξύ τώρα θυμήθηκα πως στα πρώτα πάρτυ γενεθλιών που έκανα στο Δημοτικό σχολείο δεν είχα βρει προσκλητήρια στο χωριό και καλούσα με το στόμα τους συμμαθητές στο σπίτι και εκείνοι νομιζαν πως τους κορόιδευα. Βεβαια ολοι ήρθανε μετά! Εντάξει, όχι να το παινευτώ αλλά θα το παινευτώ. Κυρίως όταν ήμουν μικρή έκανα πολύ όμορφα πάρτυ γενεθλίων. Τι ωραίες στιγμές. :) Να, ένα τέτοιο πάρτυ θα σας κάνω σήμερα! Τώρα θα μου πείτε 28 χρονών γαιδούρα (διότι τα 28 κλείνω) θες και πάρτυ; Αλλά ναι θέλω, άλλωστε μέχρι τα 100 που έχω σκοπό να φτάσω νεογέννητο θεωρούμε ακόμη. :P Πορτοκαλαδίτσα;  ...

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ.

Πόσες; Πόσες κορδέλες σέρνεις μαζί σου και τις κάνεις νύφες για πεταλούδες; Πές μου! Πές μου, πόσες; Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσα ξερόκλαδα κρατάς στο χέρι και τα κάνεις κλωνάρια μιας ζωής; Πόσα; Πές μου, πόσα; Κοίτα με Κοίτα με για λίγο μόνο! Κοίτα με! Γιατί στρέφεις πάντα το βλέμμα στον ουρανό; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσες στάχτες μαζεύεις κάθε χρόνο από το τζάκι και τις κάνεις φωλιά για χελιδόνια; Πόσες; Ε; Πές μου, πόσες; Μη μου γυρνάς τη πλάτη! Όχι, όχι μη μου τη γυρνάς! Πές μου! Μόνο πές μου! Πόσα; Πόσα χρώματα συγκεντρώνεις όλο το χρόνο για να συνθέσεις την αναγέννηση της μάνας Γής; Πές μου! Πόσο χρόνο διαθέτεις για να ανασάνεις, να φυσήσεις και να σκορπίσεις στον κόσμο μας με την ανάσα σου, ελπίδα και ζωή; Πές μου! Θέλω να μάθω! Πές μου! Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Μα πώς μπορείς να εξαπλώνεις τοσο πράσινο κάτω από τον έναστρο ουρανό και ν...