Γιατί να σου πω
καληνύχτα —
αφού η λάβα σου
με έκαψε
χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Σαν ρυάκι
ξεγλίστρησες.
Όχι με βία —
με τη δύναμη
της απουσίας.
Ξέκοψες τον δρόμο
σαν κλαδί που κόπηκε
μόνο του.
Δύο βίοι:
παράλληλοι,
ίδιοι σχεδόν —
μα λειψοί.
Εναρμόνιση και εξισορρόπηση
σε ένα τοπίο
οριστικής εξαθλίωσης.
Η Ίριδα;
Κρύφτηκε.
Το φως δεν ήρθε ποτέ.
Μόνο η συνήθεια
της αναμονής.
Πρωινό χωρίς τίποτα —
χωρίς γάλα,
χωρίς ψωμί,
ούτε μερέντα
ούτε μαρμελάδα.
Μόνο
σκέτος καφές
σαν λάσπη.
Σαν το χώμα
που πατάμε
χωρίς να νιώθουμε.
Κι ο άξονας —
έγειρε.
Πάλι.
Είμαι ο Ισημερινός σου.
Αυτός που κρατά
τη γη σου
όρθια
και μόνη.
Κική Κωνσταντίνου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ