Η μοναξιά δεν σωπαίνει.
Κάνει θόρυβο.
Σαν ρεύμα που χτυπάει την πόρτα
κι εγώ φεύγω —
όχι για να σωθώ,
μα για να ξεχάσω.
Ζούμε
δίπλα
όχι μαζί.
Βίοι.
Σαν νήματα άπλωτα,
δεν μπλέκονται.
Προσπαθούμε —
μα όλα φουσκώνουν,
όλα σπάνε,
όλα ζητούν να ισορροπήσουν
επάνω σε ερείπια.
Τα στάχυα δεν άντεξαν.
Μάτωσαν.
Ο χρόνος δεν μιλά πια∙
έγινε λευκός.
Άφωνος.
Εγώ —
κάθομαι σαν λάσπη
εκεί όπου κανείς δεν κοιτά.
Κι οι ζωές;
Βίοι.
Αμίλητοι.
Παράλληλοι.
Κυματίζουν,
μα ποτέ δεν αγγίζονται.
Κική Κωνσταντίνου
Αυτή η τελευταία στροφή, πώς μιλάει στην ψυχή μας, Κική μας. Πόσες αλήθειες εκφράζει και σκεπάζει. Τι να πω για τις καταβάσεις σου τον κόσμο μας. Αγαπημένη φίλη να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή