Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Αιχμαλωσία

 

Το φως από το παράθυρο ήταν αδύναμο, όπως και η ελπίδα της. Κάθε μέρα, η ίδια εικόνα: οι σιδερένιες ράγες του κλουβιού και το σκοτάδι που δεν έλεγε να υποχωρήσει. Κάπου εκεί, σε ένα δωμάτιο που μύριζε παλιό, ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους χωρίς καμία υπόσχεση ελευθερίας, εκείνη υπήρχε, αιχμάλωτη της στιγμής, του τόπου, των χρόνων.

Η Αλίκη δεν ήξερε πόσος καιρός είχε περάσει από τη στιγμή που βρέθηκε εκεί, αν οι μέρες είχαν περάσει ή απλώς εξαφανίστηκαν χωρίς να τις νιώσει. Η έννοια του χρόνου είχε θολώσει για εκείνη. Όλα είχαν ξεκινήσει με ένα απλό λάθος. Η αμφισβήτηση. Είχε αμφισβητήσει το κατεστημένο, τις προσδοκίες των άλλων, την ίδια την πραγματικότητα που της επιβλήθηκε. Και για αυτό, την είχαν κλείσει σε αυτή την απομονωμένη φυλακή. Μια φυλακή όχι από πέτρα, αλλά από αόρατους τοίχους που μπλέκονταν με τα όνειρα και τις ελπίδες της.

Αλλά κάθε πρωί ξυπνούσε με την ίδια αίσθηση: ήταν πιο ελεύθερη από ποτέ. Ένιωθε την ελευθερία να της ξεφεύγει από τα δάχτυλα, σαν να ήταν μια ατμόσφαιρα που δεν μπορούσε να κρατήσει, αλλά να την αναπνέει. Μπορούσε να ελπίζει, να σκέφτεται, να ονειρεύεται. Ήταν η μόνη δύναμη που της είχε απομείνει, το πιο σπάνιο και ακριβό της αγαθό, που δεν μπορούσε να της το πάρει κανείς.

Μια μέρα, οι φωνές από έξω ακούστηκαν πιο δυνατές. Ο δικός της κόσμος είχε πάντα μια γαλήνη, σχεδόν ηρεμία. Οι φωνές που την κάλεσαν ήταν άγνωστες, βίαιες. Η Αλίκη στάθηκε μπροστά στο παράθυρο. Η σιωπή έσπασε, και η αλήθεια έγινε πιο έντονη. Η αιχμαλωσία της δεν ήταν πια γεωγραφική. Δεν ήταν πια τοίχοι, σίδερα και κλειδιά. Η αιχμαλωσία της ήταν η αίσθηση του ανεκπλήρωτου που καρφωνόταν στη ψυχή της, ήταν η αβεβαιότητα του αύριο και η ανυπαρξία ενός σκοπού.

Έκανε ένα βήμα πίσω και άφησε την ανάσα της να χαθεί στον αέρα. Καθώς γύρισε προς το δωμάτιο, θυμήθηκε εκείνη τη στιγμή: ένα χέρι είχε αγγίξει το δικό της. Ένα πρόσωπο που είχε να δει για μήνες. Και πάλι, όπως πάντα, η αίσθηση της αιχμαλωσίας της άρχισε να χάνεται. Το χέρι εκείνο είχε ξεκινήσει να τη μεταφέρει μακριά, σε έναν κόσμο που της ανήκε, αλλά δεν είχε καταφέρει να αγγίξει.

Οι τοίχοι δεν μπορούσαν πια να την κρατήσουν. Η πραγματική αιχμαλωσία ήταν η έλλειψη της πίστης στους άλλους, η απομόνωση του μυαλού της. Είχε καταφέρει να ελευθερωθεί μόνο στον χώρο των σκέψεών της, αλλά μέσα της παρέμενε κλειδωμένη σε φόβους, ανασφάλειες και αναποφασιστικότητα.

Κάποτε, η Αλίκη πίστευε πως μόνο το φυσικό δεσμευτικό σκοινί μπορούσε να την κρατήσει. Όμως τώρα ήξερε. Η πιο επικίνδυνη αιχμαλωσία ήταν η αόρατη. Η που είχε τις ρίζες της στην αμφιβολία, την αποδοχή, την ανάγκη για έγκριση.

Η αληθινή ελευθερία δεν ήταν απλά η εξωτερική φυγή. Ήταν η απόφαση να ζήσεις χωρίς να φοβάσαι να εκτεθείς, να αναλάβεις τις ευθύνες της ύπαρξής σου και να αποδεχτείς το λάθος ως ένα βήμα προς την ελευθερία. Και ενώ η φυλακή παρέμενε εκεί, το πραγματικό κλειδί βρισκόταν πάντα μέσα της.

Η Αλίκη έβαλε το χέρι στην καρδιά της. Εκεί, στο πιο απόμακρο σημείο του εαυτού της, ήταν η ελευθερία που ποτέ δεν είχε χάσει.


 

~~Η Αιχμαλωσία - Κική Κωνσταντίνου

 

__________

 

Σας αφήνω με ένα μικρό διήγημα, κομμάτι της σκέψης και της καρδιάς μου, για να σας κρατήσει συντροφιά τούτο το Σαββατοκύριακο.
Να είστε καλά, να βρίσκετε χρόνο για όμορφες στιγμές, και να μένετε πάντα εκφραστικοί — με λέξεις, σιωπές ή βλέμματα.

Κική 


Σχόλια

  1. Πολύ καλό, με βαθιές έννοιες, όμορφο λόγο και προσέγγιση της έννοιας τη ελευθερίας πολύ σωστά. Καλησπέρα Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

    Παραδοσιακοί χοροί Εύβοιας Εύβοια   Στο όμορφο νησί της Εύβοιας ο κορυφαίος χορός είναι ο καβοντορίτικος ή καλλιανιώτικος που χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο χορευτικό και μουσικό στυλ. Άλλοι χοροί του νησιού είναι ο συρτός και ο µηλωνιάτικος, παραλλαγή του συρτού χορού. Στην περιοχή χορεύεται ακόµα ο λεγόµενος όρθιος μπάλος (διαφοροποιείται από τον κυκλαδίτικο µπάλο) από ένα ή δύο ζευγάρια. Βόρειο Εύβοια   Στη Β. Εύβοια συναντάµε περισσότερο τους λεγόµενους στεριανούς χορούς όπως τσάµικα, καγκέλια, πατινάδες και συρτούς. Από τους πιο διαδεδοµένους χορούς ήταν ο Χειµαριώτικος, οργανική αργή µελωδία που παιζόταν και µε φύλλο από κοτσύκι ή άλλο δέντρο. Ακολουθούσε ο Συρτός, ο Τσάµικος και κάποιες φορές χορευόταν και το ηπειρώτικο Στα Τρία. Όσον αφορά το Συρτό, όταν παρατηρήθηκε (µε βάση τις καταγραφές) ότι οι µεγάλης ηλικίας άνθρωποι δεν κάνουν δύο διαδοχικά σταυρώµατα αλλά πάτηµα και άρση, ειπώθηκε ότι τα σταυρώµατα "τα κάναν οι δασκά...

Από την Άλλη Πλευρά

    Πηγή Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά στον ουρανό όταν ο Δημήτρης πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που τον έκανε να νιώθει σαν να ήρθε από το παρελθόν, από ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του, που δεν ήθελε να θυμάται. Ήταν το είδος του φακέλου που θα πετούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν είχε ένα περίεργο αίσθημα στο στομάχι. Άνοιξε τον φάκελο αργά, λες και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να τον τραυματίσει, κι εκεί, ανάμεσα σε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά, βρήκε ένα παλιό κασετόφωνο. Το κρατούσε στα χέρια του, κοιτώντας το με μια αίσθηση αμηχανίας, σα να είχε ανοίξει έναν θησαυρό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. Το κασετόφωνο ήταν ακριβώς το ίδιο όπως εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός, από εκείνα τα μοντέλα που ακούγονταν σαν να παίζουν με χαμηλή ένταση ακόμα κι όταν ήταν στο τέρμα. Μόνο που αυτή η συσκευή δεν είχε καμία ετικέτα, καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο αποστολέας ή το περιεχόμενό της. Το μόνο που υπήρχε πάνω ήταν μία κασέτ...