Από την Άλλη Πλευρά

 

 

Πηγή

Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά στον ουρανό όταν ο Δημήτρης πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που τον έκανε να νιώθει σαν να ήρθε από το παρελθόν, από ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του, που δεν ήθελε να θυμάται. Ήταν το είδος του φακέλου που θα πετούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν είχε ένα περίεργο αίσθημα στο στομάχι.

Άνοιξε τον φάκελο αργά, λες και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να τον τραυματίσει, κι εκεί, ανάμεσα σε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά, βρήκε ένα παλιό κασετόφωνο. Το κρατούσε στα χέρια του, κοιτώντας το με μια αίσθηση αμηχανίας, σα να είχε ανοίξει έναν θησαυρό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί.

Το κασετόφωνο ήταν ακριβώς το ίδιο όπως εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός, από εκείνα τα μοντέλα που ακούγονταν σαν να παίζουν με χαμηλή ένταση ακόμα κι όταν ήταν στο τέρμα. Μόνο που αυτή η συσκευή δεν είχε καμία ετικέτα, καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο αποστολέας ή το περιεχόμενό της. Το μόνο που υπήρχε πάνω ήταν μία κασέτα, και στην κασέτα μια λέξη γραμμένη με πυκνά, γεμάτα γράμματα: "Άκου".

Ο Δημήτρης άφησε το κασετόφωνο πάνω στο τραπέζι και κοίταξε γύρω του, το δωμάτιο σκοτεινό, μόνο ο ήλιος να πετάγεται από τις γωνίες του παράθυρου, σαν να κρυβόταν κι αυτός από κάτι.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και έβαλε την κασέτα στο κασετόφωνο. Άκουσε το χαρακτηριστικό «κλικ» και πάτησε το play.

Η φωνή ήρθε απότομα, με έναν ήχο που έκανε τα αυτιά του να τσινίσουν. Στην αρχή, δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα, το μόνο που άκουγε ήταν μια ψιλή, παράξενη ηχώ. Μετά, τα λόγια εμφανίστηκαν καθαρά, τόσο καθαρά που φάνηκε σαν να ήταν δίπλα του.

«Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες».

Η φωνή ήταν απαλή, σχεδόν υπνωτιστική, αλλά τα λόγια της ήταν κάτι παραπάνω από απειλητικά. Ο Δημήτρης έμεινε ακίνητος, το κασετόφωνο να παίζει στον αέρα με την ίδια αίσθηση ενός σκοτεινού, αόρατου πράγματος που πλησίαζε αργά και βασανιστικά.

Τι σήμαιναν αυτά τα λόγια; Από πού ερχόταν αυτή η φωνή; Κι αν αυτό ήταν ένα αστείο που δεν καταλάβαινε, γιατί του προκαλούσε τόσο έντονο φόβο; Η καρδιά του άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα, και τα χέρια του ιδρώσανε, αν και ο αέρας στο δωμάτιο ήταν ψυχρός.

«Ποια είσαι;» ψιθύρισε και κοίταξε το κασετόφωνο, περιμένοντας μια απάντηση που δεν ήρθε. Η φωνή συνέχισε.

«Μην προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Είμαι παντού. Ξέρω τα πάντα για σένα. Όλα αυτά που προσπαθείς να ξεχάσεις».

Ο Δημήτρης αναστέναξε. Το μυαλό του έτρεξε πίσω στον χρόνο. Ήταν σίγουρος πως δεν είχε κάνει τίποτα για να προκαλέσει μια τέτοια απειλή. Αλλά αυτό το "ξέρω τα πάντα για σένα" του φαινόταν τρομακτικά γνώριμο.

Η φωνή συνέχισε να μιλάει, με έναν ήρεμο τόνο που ανέβαινε και κατέβαινε σαν τη θάλασσα. «Πες μου, Δημήτρη, τι ήταν αυτό που έκανες εκείνο το βράδυ;»

Ο Δημήτρης ανατρίχιασε. Αυτό το βράδυ… Το ήξερε. Το ήξερε καλά. Το θυμόταν σα να ήταν χθες, αν και πέρασαν χρόνια. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά σαν τρελή και το δέρμα του έγινε κρύο.

Άκουγε τη φωνή να συνεχίζει, και αυτή τη φορά είχε κάτι σιγανό και σχεδόν τρομακτικό: «Είναι πολύ αργά να διορθώσεις ό,τι έγινε εκείνη τη νύχτα. Αλλά θα σου δώσω την ευκαιρία…».

Ο Δημήτρης έβαλε το χέρι του στο κασετόφωνο και σταμάτησε τη μαγνητοσκόπηση. Το δωμάτιο έμεινε σιωπηλό. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στους τοίχους, τα έπιπλα, σαν να προσπαθούσε να βρει κάτι που να εξηγεί την όλη κατάσταση.

Η ανατριχίλα του όμως δεν έλεγε να φύγει. Πήγε στην κουζίνα και προσπάθησε να ηρεμήσει, να συγκεντρωθεί. Η φωνή που άκουσε τον ακολουθούσε παντού. Μπορεί να ήταν κάποιος που ήξερε από το παρελθόν του. Ίσως κάποια παλιά του φίλη, ή και κάποια που είχε «ξεχάσει» χωρίς να θέλει.

Ξαναπάτησε το play, αλλά δεν υπήρχε πια καμία φωνή. Μόνο μία αμήχανη σιωπή.

«Και τώρα;» αναρωτήθηκε δυνατά.

Άφησε το κασετόφωνο και κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι του, αναστενάζοντας. Σίγουρα ήταν κάποιος που προσπαθούσε να τον τρομάξει. Μα γιατί να στείλει μια κασέτα, και όχι κάτι πιο σύγχρονο;

Ξάπλωσε στο κρεβάτι και έκλεισε τα μάτια του. Σκέφτηκε ότι ίσως είχε υπερβάλλει. Μετά από λίγα λεπτά, γύρισε και κοίταξε την κασέτα που άφησε πάνω στο τραπεζάκι.

Το χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη του ήταν σχεδόν ειρωνικό. Πήρε την κασέτα, την έβαλε στο κασετόφωνο και πάτησε πάλι το play.

Η φωνή ξεκίνησε πάλι, αλλά αυτή τη φορά, ήταν καθαρά διαφορετική. Ο Δημήτρης ανασήκωσε το φρύδι του.

«Είναι ώρα να γυρίσεις την κασέτα, φίλε. Θα ήθελα να το ακούσεις από την άλλη πλευρά».

Το φάντασμα της απειλής και του φόβου χάθηκε για λίγο, καθώς το βλέμμα του Δημήτρη έπεσε στην οθόνη του κινητού του. Του ήρθε μήνυμα από την… Ελένη!

     «Αχ, Δημήτρη, μη μου πεις ότι άκουσες τη νέα κασέτα από το νέο μας project στο μαγαζί!»

       Με έναν βαθύ αναστεναγμό, το τηλέφωνο του Δημήτρη τον ξύπνησε από τη δική του ατμόσφαιρα. Χαμογέλασε και πέταξε την κασέτα με θυμό. «Πάλι καλά που δεν τρελάθηκα τελείως!» σκέφτηκε και γύρισε πλευρό.

        Το νέο διαφημιστικό της Ελένης δεν ήταν και τόσο τρομακτικό.

 

 

 _______________________________ ΤΕΛΟΣ __________________________________

 

 

 

 

 

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Τι κάνετε; Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά. Τα διαδικτυακά δρώμενα καλά κρατούν και μας κάνουν δημιουργικούς και εμπνευσμένους. Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο "Μια Ιδέα - Μια Έμπνευση #4", τέταρτος κύκλος, του αγαπημένου μας Γιάννη Πιταροκοίλη (ή αλλιώς Σινεφιλ) στο υπέροχο μπλοκοσπιτάκι του "Ηδύποτων", και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αποδεχτώ και αυτή τη φορά την πρόσκληση-κάλεσμα και να στείλω κι εγώ τη δική μου δημιουργία.

 

Αυτή τη φορά, το κάλεσμα ήταν το εξής:
"Ένα πρωινό, λαμβάνετε έναν φάκελο χωρίς αποστολέα. Μέσα υπάρχει μόνο ένα παλιό κασετόφωνο χειρός και μια κασέτα. Πατάτε το play.

Η φωνή μιας γυναίκας ακούγεται καθαρά:

'Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες.'

Δεν λέει το όνομά της. Δεν εξηγεί τίποτε περισσότερο. Η φωνή της είναι ήρεμη, σχεδόν υπνωτιστική. Μα τα λόγια της κουβαλούν κάτι παράξενο: μια απειλή, ή μια κραυγή από το παρελθόν;

Το μυαλό σας αρχίζει να αναζητά. Ποια μπορεί να είναι; Από πού σας ξέρει; Τι εννοεί με τις λίγες μέρες; Μήπως κάποτε την πληγώσατε; Μήπως εσείς την εγκαταλείψατε; Ή μήπως ζητά τη βοήθειά σας;

Ξανακούτε την κασέτα. Στη δεύτερη ακρόαση, κάτι αλλάζει. Μια λέξη, μια αναπνοή, ένας ψίθυρος που δεν είχατε προσέξει πριν. Μια μελωδία ναι, με τον ήχο να αργοσβήνει. Ίσως ένα στοιχείο επί πλέον.

Η φωνή της επιμένει μέσα σας. Και τώρα, η αναμέτρηση αρχίζει. Πρέπει να τη βρείτε. Ή να ξεφύγετε.

Τι σας ενώνει; Τι σας χωρίζει; Ποιος πληγώθηκε και ποιος φεύγει τελευταίος;"

 

Κι εκεί που σκεφτόμουν "πότε θα γράψω και τι θα γράψω", τσουπ, σαν διαφώτιση, ήρθε στο νου μου η ιδέα του χιουμοριστικού. Δεν είναι κόντρα ρόλος για μένα, αλλά σίγουρα αυτή τη φορά ήταν πολύ δελεαστικός. Δεν γράφω συχνά με χιούμορ, αλλά όταν το κάνω, το κάνω με χαρά. Αυτή τη φορά, από την αρχή ήξερα ότι ήθελα να γράψω κάτι με χιούμορ, αλλά να μη φαίνεται από την αρχή. Εξού και η αρχή του διηγήματος καθώς και ο τίτλος που του έδωσα.

Ελπίζω να σας αρέσει! Δεν περίμενα να δημιουργηθεί τόσο γρήγορα και εύκολα, αλλά αφού έγινε, το μοιράζομαι με χαρά. Ευχαριστούμε, Γιάννη μου, για κάθε δυνατότητα! Σας φιλώ και σας εύχομαι να περνάτε όμορφα.