Δεν το πιστεύω πως επιτέλους μπορώ να κάνω αυτή την ανάρτηση... να γράφω για αυτή την Οδύσσεια και να τα έχω αφήσει όλα πίσω.
Πραγματικά αδυνατώ να το πιστέψω, είμαι όμως τόσο χαρούμενη για αυτό.
Η περιπέτειά μου ξεκίνησε μήνες πριν και τελειωμό δεν είχε...
Φταίω κι εγώ βέβαια με τις όποιες αναβολές, δεν το αρνούμαι, τη μια οικονομικοί λόγοι (στο Θεό οι τιμές των οδοντιάτρων), την άλλοι προσωπικοί λόγοι, την άλλοι ψυχολογικοί (οι κυριότεροι).
Καθότι άνθρωπος με φοβίες στους γιατρούς, στις ασθένειες, στις εξετάσεις και σε όλα τα συναφή, το απέφευγα και το απέφευγα ώσπου κάποια στιγμή δεν μπορούσα να το αποφύγω άλλο και αναγκαστικά οδηγήθηκα στον οδοντίατρο. Αφού πρώτα φτάσαμε στο αμήν, κοινώς περάσαμε πόνους και πόνους και φτάσαμε στο απροχώρητο, δηλαδή μας έσπασε το δοντάκι. Και μιλάμε για το πίσω δοντάκι, το μεγάλο, τον πρώτο γομφίο, κοινώς τον τραπεζίτη.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο και κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι για μένα αυτό το θέμα με τους γιατρούς και τις ασθένειες και όλα τα συναφή. Και φανταστείτε, πλέον έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που μπορώ να πάω πιο εύκολα από οτι θα πήγαινα παλιά. Ήταν και είναι μαρτύριο για μένα το "ιατρικό" θέμα. Είμαι παράδειγμα προς αποφυγή και σας λέω μέσα από την καρδιά μου, να μην αμελείτε την υγεία σας και να μην αφήνετε τίποτα για την επόμενη μέρα γιατί πραγματικά η πρόληψη σώζει ζωές και εδώ μπορεί να μιλάμε για ένα δόντι, αλλά είναι σημαντικό να είμαστε συνεπείς στις εξετάσεις μας και να ελεγχόμαστε σε οτι μας προβληματίζει.
Εγώ, και λόγω της φαντασίας που με διακατέχει, κάνω πολλές αρνητικές σκέψεις, τις οποίες τις διώχνω από μέσα μου κάνοντάς τες δημιουργία. Δεν γίνεται διαφορετικά, ασφυκτιώ. Όμως, πολύ δύσκολα θα καταλάβει κάποιος τι μπορεί να με προβληματίζει γιατί κρύβομαι στις λέξεις μου. Δηλαδή, κρύβομαι τόσο πολύ, που ο αναγνώστης μπορεί να βλέπει χαρά στο θρήνο μου ή και το αντίστροφο.
Και επειδή αυτή θα είναι μια μεγάλη ανάρτηση (αν δεν μπορείς να τη διαβάσεις όλη πήγαινε στο τέλος σε μια παραπομπή που δίνω γιατί μπορεί να σε ενδιαφέρει), οφείλω να στο πω, κι αν θέλεις να μείνεις μέχρι το τέλος, να έχεις στο νου σου οτι μπορεί και να κουραστείς.
Είπαμε, οδύσσεια είναι αυτή και πολλά ακόμη...
Που λέτε, λοιπ΄όν, ξεκίνησε κάτι σαν μια μάχη για μ΄ένα. Από την αρχή, μου ειπώθηκε και ξεκαθαρίστηκε, πως το δοντάκι μου έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα και δεν ξέρουμε εάν μπορεί όντως να σωθεί. Είχαμε δύο επιλογές: ή το βγάζουμε και ξεμπερδεύουμε ή το "παλεύουμε" με ενδοδοντική θεραπεία, δηλαδή απονεύρωση και στη συνέχεια βάζουμε επένθετο (δηλαδή κάτι σαν μεγάλο σφράγισμα).
Για μένα ήταν μονόδρομος το να προσπαθήσω να το κρατήσω το δοντάκι, όσο κι αν ήξερα πως θα ακολουθήσει μια μεγάλη και απαιτητική διαδικασία, για την οποία θα έπρεπε να οπλιστώ με δύναμη και θάρρος για να μπορέσω να συνεχίσω και να ανταπεξέλθω. Η εύκολη λύση θα ήταν να το βγάλω, εντάξει ήταν πίσω αλλά για μένα δεν είχε σημασία, ήθελα να παραμείνει το δοντάκι μου. Θα σας πω μάλιστα πως στον οδοντίατρο, τρέμω σαν ψάρι, κλαίω σε αν΄ύποπτο χρόνο και μου έρχεται να κάνω εμετό (αντανακλαστικά περισσότερο), οπότε καταλαβαίνετε το πόσο δύσκολο ήταν για μένα αυτό. Να μένω δηλαδή ήσυχη και ακίνητη για πολλές ώρες, με όσες σκέψεις μπορεί να κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου. Παρόλα αυτά (επειδή και ο άνθρωπος πίσω από τον γιατρό παίζει ρόλο) κατάφερα με την οδοντίατρό μου να ανταπεξέλθω και μετά από μήνες, να έχω φτιάξει με το καλύτερο δυνατό τρόπο το δοντάκι μου.
Θα μου πεις τώρα... για ένα δόντι τόση "φασαρία;" Κι όμως, φίλοι, για ένα δόντι απίστευτη φασαρία.
Έχω σχεδόν έναν χρόνο που κολλάω ο,τι ίωση κυκλοφορεί και μάλιστα, με ρίχνει χάμω, δεν μπορώ να γίνω καλά. Υποτροπιάζω συνεχώς και έχω έναν βήχα (σαν εκατό χρονών νταλικ΄έρης) να με συνοδεύει καθημερινά, σε σημείο εξάντλησης. Όπως καταλαβαίνετε έπρεπε να πάω σε διάφορες ειδικότητες γιατρών και να κάνω διάφορες θεραπείες. Περνούσε αλλά πάλι είχαμε τα ίδια. Ηρέμησα λίγο το καλοκαίρι αλλά μόλις ήρθε αυτή η εποχή, άνοιξαν και οι παιδικοί σταθμοί, ξεκινήσαμε πάλι. Οπότε, πάλι αγκαλιά με την εξάντληση και τη βρογχίτιδα, η Κική. Μόνο που πλέον δεν περιμένω να φτάσει η κατάσταση στο αμήν, φροντίζω να είμαι πιο συνεπής στην υγεία μου.
Οι εξετάσεις μου ήταν μονίμως καλές και η διατροφή μου το ίδιο, ζήτησα μόνη μου βιταμίνες, μου είπαν οτι δεν κάνουν τίποτα αλλά εγώ πήρα. Παλιά, ήμουν "σκυλί" σε τέτοια θέματα, δεν έπεφτα κάτω με τίποτα, τα τελευταία χρόνια σε κάθε ίωση υποφέρω. Κρεβατώνομαι, πονάω, κάνω εμετούς, υποφέρω πραγματικά και με κρατάει για καιρό. Πιστεύω πως οι ιώσεις έχουν γίνει ανθεκτικές και με την αποστείρωση την περίοδο του κορωνοιού εξασθενήσαμε εμείς και δυναμώσανε αυτές. Πάντως, όταν σας είπα πριν οτι αμέλησα τον οδοντίατρο, ένας λόγος ήταν και αυτός. Πρακτικά, δεν μπορούσα να πάω, λόγω του βήχα. Έχετε εξαντληθεί ποτέ από βήχα; Να μη μπορείς να περπατήσεις, να παίξεις με το παιδί σου, να μιλήσεις από το βήχα; Να σε ενοχλούν οι μυρωδιές; Να ξυπνάς το βράδυ και να νιώθεις οτι δεν μπορείς να πάρεις ανάσα; Να κρατάς τα πλευρά σου για να πάρεις ανάσα; Να ακούς συριγμό και να τρομάζεις; Αυτά κι άλλα πολλά... να περπατάς και να φουσκώνεις; Γνωρίζεται από αλλεργικό βρογχικό άσθμα; Να μην ξέρεις αν αυτό που βιώνεις είναι κρίση πανικού ή συμπτώματα της νόσου;
Ξέρετε πόσο δύσκολο μου είναι που τα γράφω αυτή τη στιγμή; - αλλά και πόσο λυτρωτικό;
Θέλεις να σου δείξω πως όλα αυτά τα μοιράστηκα μαζί σου σε "πραγματική" στιγμή;
Δες εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2025/07/blog-post_91.html
Δες κι εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2025/04/blog-post_22.html
Δες κι εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2025/07/blog-post_30.html
Δες κι εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2025/06/blog-post_224.html
Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά... είναι κι άλλα πολλά... πολλά που έγραψα και μοιράστηκα μαζί σας και άλλα που δεν μοιράστηκα ακόμη... και δεν ξέρω κι αν θα τα μοιραστώ ποτέ...
Δεν ξέρω αν μπορείς να διακρίνεις την πάλη μου, αλλά περί αυτ΄΄ής πρόκειται.
Όταν δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, όταν έπρεπε να "θυσιαστώ" για να πάρω ανάσα. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά είναι αλήθεια.
Κι όταν ηρέμησα κάπως από όλα αυτά, ήρθε και με βρήκε η περιπέτεια του δοντιού...
Και εκεί τι βγήκε;
Βγήκε αυτό: https://ekfrastite.blogspot.com/2025/07/blog-post_07.html
Και ξέρεις πότε βγήκε; Όταν είμαι στη φάση της απονεύρωσης (στη δεύτερη κατά σειρά φάση - δηλαδή στο δεύτερο "άνοιγμα") και η οδοντίατρος μου ανακοινώνει πως είναι τόσο δύσκολοι, στενοί και στραβοί κάποιοι ριζικοί σωλήνες μου και δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει, έσπασε μαλιστα μέσα σε έναν σωλήνα και ένα μηχάνημα με αποτέλεσμα αυτό να γίνει εμπόδιο για τη συνέχεια της θεραπείας. Καταλαβαίνετε πόσο μπορεί να με επηρεάσει εμένα αυτό; Το να πάμε δηλαδή την διαδικασία πάλι από την αρχή και μάλιστα να πάω άμεσα σε άλλον γιατρό που δεν γνωρίζω; Που θα με κοιτάει σαν εξωγήινη όταν μπω μέσα και θα τρέμω; Ευτυχώς ο γιατρός που πήγα ήταν πολύ καλός.. Νομίζω πάντως πως δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για μένα και για όσους βιώνουν κάτι αντίστοιχο με εμένα....
Το ποίημα αυτό λοιπόν δείχνει τον ψυχικό μου κόσμο τη στιγμή που μαθαίνω οτι συνέβη αυτό και οι επιλογές είναι ή να το βγάλω (που από την αρχή είχα αρνηθεί και ήθελα να προσπαθήσω να το σώσουμε) ή να πάω σε ειδικό ενδοδοντιστή, ο οποίος και πάλι δεν μπορούσε να μου εγγυηθεί οτι θα φτιαχτεί αλλά εγώ ήθελα τόσο πολύ να προσπαθήσω και τα κατάφερα! Και ήταν δύσκολη διαδικασία αλλά ανταπεξήλθα. Και το ακόμη πιο δύσκολο ήταν που μετά την ενδοδοντική θεραπεία, επάνω στο ούλο δημιουργήθηκε κάτι σαν γρουμπουλάκι και δεν έφευγε με τίποτα, το είχα ένα μήνα, το παρακολουθούσαμε, και ευτυχώς έφυγε και εγώ κατάφερα να συνεχίσω με το δοντάκι και να το φτιάξω οριστικά. Και ναι, είναι υγιή και όμορφο πια. Και εγώ, γαλήνεψα!
Θα μου πεις, γιατί στα λέω τώρα αυτά, γιατί είχα ανάγκη να εκφραστώ και με έναν άλλο τρόπο πέρα από τα ποιήματα, τα παραμύθια και τα διηγήματα που γράφω. Γιατί είχα ανάγκη να εκφραστώ πιο προσωπικά, πιο εξομολογητικά, πιο ανθρώπινα αν θες, με την όποια "αφέλεια" μπορεί να κρύβει μια εξομολόγηση ενός ανθρώπου που δεν ξέρει ακριβώς γιατί την κάνει αλλά ξέρει οτι νιώθει καλά με αυτό. Νιώθει καλά που μπορεί να μιλάει για όσα τον φοβίζουν και τον πληγώνουν. Νιώθει καλά που δεν νιώθει ντροπή αλλά αγαλλίαση. Πολλές φορές φοβάμαι μη με περάσουν για αδύναμη μα ειμαι δυνατή ακριβώς γιατί μπορώ να παραδεχτώ τις αδυναμίες μου. Γιατί εγώ δεν μπορώ να ζω αν δε γράφω αλλά΄΄ για να γράφω, πρέπει να αποδέχομαι την αρνητική πλευρά της φαντασίας μου που με σκοτώνει, μέχρι να βρω τρόπο να τη κάνω δημιουργία και να βγει από μέσα μου με τη μορφή "λουλουδιού".
Παρατηρήσατε οτι σε μερικά από τα τελευταία μου ποιήματα, όπως αυτό με το "άνοιγμα", την "υπόσχεση", τη "νύφη" και κάποια που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή, που χρησιμοποιώ ανάμεσα στους στίχους κάτι σαν αστεράκια; (*) αλλά σε μερικά χρησιμοποιώ αριθμούς... Πιστεύετε πως θα τα έβαζα τυχαία; Φυσικά τίποτα δεν είναι τυχαίο στη δική μου έκφραση.. όλα έχουν λόγο ύπαρξης.... Σε μερικές περιπτώσεις ήταν οι ανάσες μου (οι ανύπαρκτες), σε μερικές ήταν τα βήματά μου προς τη γαλήνη, σε άλλες πάλι μια "μυσταγωγία" γιατί εγώ είμαι μια γυναίκα που έμαθε να αντέχει τον φόβο, όχι πολεμώντας τον, αλλά μεταφράζοντάς τον σε λέξεις, όμως πλέον αντί να τον αντέχω, τον αντιμετωπίζω και αυτή ειναι πραγματικά μια ουσιαστική διαφορά.
Και ίσως ο πραγματικός λόγος αυτής της ανάρτησης να εστιάζει σε αυτή την ουσιαστική διαφορά... την ανακαλύπτω και τη μοιράζομαι... γιατί ίσως κάποιος εκεί έξω να βοηθηθεί με αυτή τη διαφορά.
Γιατί καλοί οι στίχοι και οι ιστορίες και τα παραμύθια αλλά το να μιλάς σε φίλους χωρίς φόβο ή ντροπή, είναι λύτρωση και ελευθερία και αυτές οι αρετές, μαζί, ειναι πανίσχυρες. Φέρουν μέσα τους μια έκθεση που οδηγεί στην αποδοχή και πόσο εύκολο είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας πριν αποδεχτούμε τους άλλους;
Η ψυχή απογυμνώνεται εύκολα.
Σωστά, όμως, απογυμνώνεται
μόνο όταν πάψει να φοβάται.
Έτσι δεν ειναι, εκφραστικοί;
Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!
Σας φιλώ και σας στέλνω αγάπη!
Και εκτός από την αγάπη σας δίνω και ένα link να μπείτε να ενημερωθείτε. Βασικά πατήστε επάνω στον κάτω τίτλο και θα οδηγηθείτε στο site των Eκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές να ενημερωθείτε για την πρόσκληση που απευθύνουν σε συγγραφείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ