ΚΑΤΙ ΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ".

     Έλαβα ένα e mail από ένα γνώριμο και αγαπημένο μου πρόσωπο σχετικά με την ιστοριούλα που έγραψα εχθές με τίτλο ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ και θέλησα να το δημοσιεύσω στο σπιτικό μου γιατί μιας και που αυτή η κοπέλα δε μπορεί να μου αφήσει σχόλιο στην ανάρτηση, μπήκε στη διαδικασία και μου έστειλε ενα e mail όπως σας είπα λέγοντάς μου λίγα πράγματα που έχουν να πουν τόσα πολλά! Και ειλικρινά αξίζει αυτά τα λόγια να τα μοιραστώ μαζί σας! Εμένα τουλάχιστον μου έδωσαν δύναμη μα με έκαναν επίσης να αισθανθώ πως ήταν ένα κομμάτι που έπρεπε να περικλείεται με κάποιο τρόπο μέσα στο κείμενο του ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ και γι αυτό το λόγο τα δημοσιεύω εδώ.

      Τα λόγια αυτά που με άγγιξαν τόσο πολύ είναι τα εξής:

" Διάβασα το ''υπόσχομαι'' και το βρήκα τόσο κατανοητό γιατί μου είναι τόσο γνώριμες αυτές οι σκέψεις.... οι παρομοιώσεις που χρησιμοποίησες τόσο εύστοχες! Εχω καταλάβει τελικά όμως ότι ο ρημάδης ο χρόνος ούτε γιατρός είναι ούτε γέρος ούτε αθλητής. Κυλά το ίδιο πάντα και δεν έχει ιδιότητες πχ θεραπευτικές είναι ουδέτερος,αδιάφορος, απαθής . το μόνο που κάνει είναι να μας μεγαλώνει, να μας ωριμάζει, να μας γερνά...Το πώς τον βλέπουμε εξαρτάται από εμάς αλλά δυστυχώς όχι μόνο από εμάς γιατί τη διάθεσή μας την επηρεάζουν εξωτερικοί παράγοντες: γεγονότα, άτομα.... Πάντως και οι δύσκολες φάσεις της ζωής είναι χρήσιμες έχω καταλήξει γιατί ειναι αυτές που μας κάνουν να βουτήξουμε στον εαυτό μας να τον μάθουμε καλύτερα  να γίνουμε πιο δυνατοί-γιατί οι δυσκολίες σε σμιλεύουν και σε κάνουν πιο ανθεκτικό- και να διεκδικήσουμε το έπαθλο που μας αξίζει και δεν θα είναι κάτι αόριστο αλλά αυτό που εμείς έχουμε ορίσει για τον εαυτό μας. Το ξημέρωμα έρχεται μετά από τα πιο πυκνά σκοτάδια λένε κι εγώ σε αυτό ελπίζω άλλωστε...πάντως να ξέρεις πως μια μέρα θα κοιτάς σκέψεις τωρινές και θα γελάς και θα τα βλέπεις όλα τόσο ξεκάθαρα και θα τό χεις κερδίσει το έπαθλο γιατί και χωρίς τη λύπη δε θα είχε αξία η χαρά, το γέλιο χωρίς το δάκρυ...όλα θα φτιάξουν και να χαλάσουν θα ξαναφτιάξουν μόνο να είσαι εσύ καλά....συγγνώμη για τη φλυαρία μου και εγώ πιστεύω ότι η σιωπή είναι χρυσός γιατί με τη σιωπή μόνο σκεφτόμαστε αλλά με άγγιξαν τόσο οι σκέψεις σου και ήθελα αυτά να τα γράψω γιατί θέλω να τα πιστεύω κι εγώ.... "

      Mα πέστε μου τώρα ειλικρινά, δε γράφει καταπληκτικά αυτή η κοπέλα? Δεν είναι τόσο μα τόσο αισθαντική? Δεν έχω λόγια... έχω μόνο να πω πως αυτό που διάβασα είχε τόσα πολλά να μου πει και να μου δώσει εμένα προσωπικά.

      Σ' ευχαριστώ γι' αυτο! Δε θα πω το όνομά σου μιας και δε ξέρω αν θέλεις, όμως χαίρομαι πολύ που πάντα σε κάθε κείμενό μου είσαι παρών και μου το δείχνεις με το τρόπο σου! :)