ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΒΑΓΟΝΙ - ΟΙ ΦΕΓΓΙΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Είσαι ένα τρένο και είμαι ένα βαγόνι!

Κάποτε θυμάμαι αντηχούσαν φωνές στο εσωτερικό μου, μα τωρα ακούω μονάχα τις συλλαβές της θλιβερής ψυχής μου.

Ρωτάω πράγματα, μα κανείς δε μου απαντάει.

Προτείνω εξορμήσεις, μα κανείς δε θέλει να ακολουθήσει και να μείνει μαζί μου ως το τέλος.

Γελάω με την πεποίθηση ότι χιλιάδες επιφωνήματα χαράς και ευτυχίας θα παίξουν κονσέρτο στο εσωτερικό μου, μα η τόση ησυχία με κάνει να ανησυχήσω πως έχω πλέον χάσει την ακοή μου.

Και κάπως έτσι, βουβά, δειλά, αθόρυβα αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν στα σιδερένια μου μάγουλα και να μυρίσω το κάρβουνο που δείχνει πως ο συρμός μου εχει πλέον καταλήξει.

Σκούριασε, πάλιωσε και απεσύρθη. Όπως αποσύρονται τα παλιοπράματα, έτσι κι εγω! Και κανείς τους δε θυμήθηκε πως δεν ήμουνα ένα απλό βαγόνι. Γιατί ήξεραν! Μπορεί να αποσιώπησαν, μα ήξεραν! Κι αυτό με θλίβει. Δεν ξέχασαν, απλώς όλοι συνηγόρησαν στο να κάνουν πως ξεχνούν, για να μην χρειαστεί ποτέ τους να μιλήσουν.

Ας είναι, τους συγχωρώ.

Γέρασα, άλλωστε, τα ηλεκτρολογικά, υδραυλικά  και τα μηχανολογικά μου αυτό δείχνουν, οπότε ας παραμείνω σιωπηλός και ας θρηνήσω τη μοναξιά και την ταπείνωσή μου.

Γιατί περί ταπείνωσης πρόκειται. Όταν έχεις μάθει να διανύεις καθημερινές αποστάσεις και ξαφνικά κάποιος σε τοποθετεί σε ένα χαντάκι με σάπια  παλιοσίδερα και σε αναγκάζει να κατατάξεις τον εαυτό σου εντός τους σα να σου λέει ότι είσαι ίδιος με αυτά, ενώ εσύ αισθάνεσαι πιο νέος και ζωηρός από ποτέ, τότε ναι. Δε σου αφαιρεί απλώς το δικαίωμα της ζωής, σε ταπεινώνει και σε καταδικάζει σε ένα ζωντανό – νεκρό κόσμο που δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να δεχτεί σιωπηλά και αθόρυβα τη μοίρα του. Τον ψυχικό και σωματικό θάνατό του.

Κι ας μην είναι επιλογή του, θα γίνει. Και θα γίνει συνειδητά. Με τον καιρό θα συνηθίσει την κατάσταση της σαπίλας και θα του αρέσει. Κι ακόμη κι αν δεν του αρέσει θα πειστεί πως εκεί ανήκει ξεχνώντας πως η τοποθέτησή του σε εκείνο το δύσμοιρο χαντάκι δεν ηταν δική του επιλογή αλλά επιλογή άλλων, που απλώς υπάκουσε, γιατί έτσι του έμαθαν να πράττει.

Άλλωστε είμαι ένα απλό βαγόνι!

Πρόσεξε! Ένα απλό βαγόνι!

Ένα απλό βαγόνι, πρώην μέρος ενός τρένου.

Τι μπορεί να κάνει από μόνο του ένα απλό βαγόνι;;;

Πρόσεξε!

Συλλάβισε το κάθε γράμμα ξεχωριστά μαζί μου.

Ε – Ν – Α               Α– Π – Λ – Ο             Β – Α – Γ – Ο – Ν – Ι.

Κι έπειτα συλλάβισε σωστά αυτή τη φορά ξανά μαζί μου.

Ε – ΝΑ           Α- ΠΛΟ         ΒΑ – ΓΟ –ΝΙ

Πάμε μαζί.

Είμαι ένα απλό βαγόνι!

Ένα απλό βαγόνι!

Τι μπορεί να κάνει ένα απλό βαγόνι;

Ένα αντικείμενο χωρίς ψυχή, θέλω και όνειρα;

Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Είμαι ένα Βαγόνι", της νέας μου ποιητικής συλλογής "Οι Φεγγίτες της Ζωής μου".