ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟΣΠΙΤΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΙΣΚΟΠΕΙΟ.

Εντάξει, είμαι αδικαιολόγητη, το ξέρω.

Εγκατάλειψη του μπλακακίου μου, για λίγο θέλω να πιστεύω.

Επιστροφή σήμερα για να κλείσω τον κύκλο του ταξιδιού μας στη Σύρο με την αγαπημένη μου Γιάννα και να επανέλθω σιγά σιγά στην  μπλοκογειτονιά. Θα περάσω απο τα στενά σας σύντομα να δω αν είστε όπως σας άφησα. 

Έχουμε και λέμε, μία υπενθύμιση:

Ταξιδέψαμε στην όμορφη Σύρο, ακολουθώντας τις εξής διαδρομές:

http://ekfrastite.blogspot.gr/2016/07/blog-post_13.html

http://ekfrastite.blogspot.gr/2016/07/blog-post_14.html

http://ekfrastite.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html

Και σήμερα, τελειώνουμε την βόλτα αυτή με την εξής φωτογραφία που κράτησα για τους λόγους που θα καταλάβετε παρακάτω:

"Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" στο Κοκκινόσπιτο στην περιοχή Πισκοπειό. 

Υπάρχουν διάφοροι θρύλοι που θέλουν το οίκημα στοιχειωμένο αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το σπίτι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Μ. Καραγάτση (πραγματικό όνομα Δημήτρης Pοδόπουλος) για να γράψει τη "Μεγάλη Χίμαιρα". 

Μου έγραψε η Γιάννα και εγώ της απάντησα: 






Μα καλά, είσαι σοβαρή τώρα; Μου πήγες τα Λάφυρα σε στοιχειωμένο οίκημα; χαχαχαχαχα Joanna Siros Eίσαι απίθανη! Το ξέρεις ή να στο (ξανα)πω; Σε ευχαριστώ πολύ για όλα Συριανό κορίτσι. Απο τα στοιχειωμένα απ' έξω και απο μακριά. Ή μήπως την επόμενη φορά να έρθω να μπούμε και μέσα;

Και έψαξα και βρήκα τα εξής:

 
Το Επισκοπείο (ή Πισκοπειό) είναι οικισμός της Σύρου. Είναι χτισμένο στις πλαγιές ενός πευκόφυτου λόφου και είναι μία από τις πλουσιότερες πηγές πράσινου του νησιού. Βρίσκεται περίπου στο κέντρο της Σύρου και απέχει 4,5 χιλιόμετρα από την Ερμούπολη. Είναι έτσι ο πιο κοντινός παραθεριστικός οικισμός στην πρωτεύουσα.

Κοντά στο Επισκοπείο βρίσκονται τα ερείπια της οικοδομής που άλλοτε χρησιμοποιούταν ως κατοικία του καθολικού επισκόπου. Αυτή η οικοδομή του 15ου αιώνα έδωσε και το όνομά της στον οικισμό.

Υπήρξε το πρώτο αγαπημένο θέρετρο των πλούσιων Συριανών εμπόρων μετα τη δημιουργία της Ερμούπολης το 1830, οι οποίοι έχτισαν το 19ο αιώνα εντυπωσιακές και επιβλητικές επαύλεις με καταπράσινους κήπους. Ο δρόμος για τον οικισμό περνάει από το λόφο Σκληπί, όπου βρίσκεται το κτήμα και η έπαυλη "Αυροφίλητον" του ιατρού Ιωάννη Φουστάνου (πρώην Φθισιατρείο). Σήμερα κυριαρχεί η εγκατάλειψη και οι περισσότερες επαύλεις είναι ερειπωμένες.

Ο θρύλος του κόκκινου σπιτιού

Το κόκκινο σπίτι ή «κοκκινόσπιτο», όπως είναι γνωστό στους κατοίκους του νησιού, είναι ένα ερειπωμένο διώροφο αρχοντικό στην περιοχή του Επισκοπείου. Θεωρείται από πολλούς ως στοιχειωμένο και αμαρτωλό σπίτι και λέγεται πως ενέπνευσε τον Μ. Καραγάτση να γράψει το μυθιστόρημα "Η Μεγάλη Χίμαιρα" (1953). Το σπίτι εξωτερικά είναι βαμμένο στην ίδια απόχρωση του αίματος και κάπως έτσι πήρε το συγκεκριμένο όνομα.^[1]

Σύμφωνα με τον θρύλο, η Μαρίνα Μπαρέ, μία νεαρή γαλλίδα παντρεμένη με τον Συριανό καπετάνιο Γιάννη Ρεϊζή, βρήκε παρηγοριά στην αγκαλιά του κουνιάδου της, Μηνά, αφού δεν μπορούσε να αντέξει τη μοναξιά της. Τη μοιραία νύχτα, χάνει τη μικρή Αννούλα (κόρη που έχει αποκτήσει με τον Γιάννη) από πνευμονία, ενώ παράλληλα μένει έγκυος από τον Μηνά. Η πεθερά της, που τους έχει πιάσει στο κρεβάτι της αμαρτίας, διώχνει τον Μηνά από το σπίτι μετά την κηδεία της εγγονής της και εκείνος αυτοκτονεί. Ο Γιάννης ενημερώνεται για όσα έχουν συμβεί ενώ βρίσκεται ήδη στο ταξίδι του γυρισμού. Όλα αυτά ωθούν τη Μαρίνα στην αυτοκτονία, στοιχειώνοντας με τη φασματική παρουσία της το σπίτι, το οποίο από τότε παραμένει έρημο αφού δεν βρέθηκαν ποτέ νόμιμοι κληρονόμοι.

Παλαιότερα υπήρχε η εντύπωση ότι τα βράδια ακούγονταν οι λυγμοί της Ρεΐζη, οι φωνές της Μαρίνας και τα γέλια του μικρού κοριτσιού. Πολλοί πιστεύουν ότι το σπίτι εξακολουθεί να έχει κακή ενέργεια και υποστηρίζουν πως όποιος τάραξε την ησυχία του ή τόλμησε να μετακινήσει έπιπλα και αντικείμενα, βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες. Έτσι, δημιουργήθηκε στο νησί ο μύθος του στοιχειωμένου κόκκινου σπιτιού. Κατά άλλους, όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και ότι ο χώρος ήταν απλά ένας τόπος συνάντησης χαρτοπαιχτών και παράνομων ζευγαριών, τους οποίους διασκέδαζε να τρομοκρατεί ένας κάτοικος με ελαφρά νοητική στέρηση.^[2]

Και θα κλείσω με απόσπασμα από το βιβλίο αυτό:


Τον κοιτάει. Είναι νέος - πολύ νέος για καπετάνιος - ως τριάντα χρόνων. Όμορφος άντρας, με κορμί αρμονικό και πρόσωπο αδρό μα γλυκό, όπου γυαλίζουν δυο μάτια χρυσαφιά, χαμογελαστά και εξυπνότατα. «Ένας Έλληνας. Έτσι πάντα φανταζόμουν τους Έλληνες. Πρέπει να του μιλήσω ελληνικά».
- Ναουκλερέ καλέ καγκατέ, Χαϊρέ! Ο καπετάνιος σαστίζει.
- Παρντόν, μαμζέλ. Δεν καταλαβαίνω τι λέτε. Μιλώ γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά...
- Πώς! Ελληνικά δεν ξέρετε;
- Διάβολε! Είμαι Έλληνας.
- Η φράση που σας είπα είναι ελληνική. Αρχαία ελληνική.- Δεν αποκλείεται. Αλλά...
- Τι εννοείτε; Σας βεβαιώνω ότι γνωρίζω πολύ καλά τη γλώσσα των προγόνων σας.
- Εγώ ομολογώ πως δεν είμαι τόσο δυνατός στη γλώσσα των προγόνων μου. Έχετε την καλοσύνη να ξαναπείτε τη φράση;
- Ευχαρίστως. Ναουκλερέ καλέ καγκατέ, Χαϊρέ!
Ο καπετάνιος αναστενάζει, πολύ στενοχωρημένος. Βγάζει από την τσέπη του ένα  σημειωματάριο και ένα μολύβι.
- Παρακαλώ, δεν την γράφετε εδώ; Άμα την δω γραμμένη, ίσως την καταλάβω...
Με χέρι νευρικό, γράφει τη φράση. Ο καπετάνιος τη διαβάζει, και ξεσπάει σε γέλιο ομηρικό.
- Ναύκληρε καλέ καγαθέ, χαίρε! Έτσι προφέρεται, κι όχι όπως το είπατε.
- Μιλώ με την ερασμιακή προφορά. Η δική σας, καθώς βλέπω, είναι εντελώς αλλιώτικη.
- Είναι η σωστή. Μου την εξήγησε ο μικρός αδερφός μου, ένας νέος με μεγάλη μόρφωση. Το αποδείχνει, λέει, η μετρική, η προσωδία... Απόμειναν σιωπηλοί. Κοιτάζονταν και χαμογελούσαν. Κι η Μαρίνα είπε:
- Με συγχωρείτε που σας ενοχλώ, μα δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω Έλληνες. Είδα, λοιπόν, το πλοίο σας, το «Ιμαϊρά»...
- Πώς είπατε; Ιμαϊρά;
- Βεβαίως. Έτσι δε λέγεται το πλοίο σας;
- Όχι, δεσποινίς. Λέγεται Χίμαιρα. Χίμαιρα.  
                                                

Απόσπασμα από την Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση (σελ. 36-37)
Γιατί έτσι έπρεπε. :)
Γιάννα μου, Συριανή μου, ευχαριστώ για όλα! Την αγάπη μου και τα φιλιά μου!

Μία όμορφη μέρα σε όλους!  <3