ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση" Τρίτος κύκλος Κεντρική Ιδέα Πλοκής   Ο θόρυβος των μηχανών ελαττώθηκε. Οι στροφές έπεφταν καθώς το πλοίο ήδη έκοβε ταχύτητα. Έστεκε ψηλά στο κατάστρωμα, το θαλασσινό αγέρι ανέμιζε τα μαλλιά του/της. Στα δεξιά ο μεγάλος λιμενοβραχίονας του λιμανιού οριοθετούσε το λιμάνι. Ένα λιμάνι μεγάλο, όμορφο. Στα δεξιά δεμένα, σαν πολύχρωμα στολίδια διάφορα σκάφη και στα αριστερά στο κέντρο, ο άδειος χώρος για τον οποίο το πλοίο που τον/την μετέφερε ήδη είχε βάλει ρώτα. Η καλοκαιρινή ζέστη του δειλινού ήταν εμφανής και η υγρασία μούσκευε το κορμί του/της. Άπλωσε το βλέμμα του/της σε όλο το μήκος του λιμανιού. Ένα υπέροχο καρτ-ποστάλ ήταν ζωγραφισμένο στα μάτια του/της. Λίγα μέτρα χώριζαν το πλοίο από την αποβάθρα και έπρεπε να ετοιμάζεται για την αποβίβαση. Άνοιξε το κινητό του/της. Έψαξε τα μηνύματα, στάθηκε στο τελευταίο και διάβασε προσεκτικά: “Φτάνει στο τέλος του μήνα. Πρέπει να βιαστείς. Δεν υπάρχει πια χρόνος” Πήρε μια βαθιά ανάσα. Το είχε διαβ

    Εχθές σκεφτόμουν το φεγγάρι, είχε τα μάτια σου. Προχθές αναπολούσα την κοιλάδα της Χαραυγής, είχε τα γένια σου. Σήμερα ονειροπολούσα την ελευθερία ενός μαύρου αλόγου, είχε τα μαλλιά σου. Θύμησες, με τυλίγουν θύμησες. Ένα πελώριο μαντήλι οι σκέψεις μου: να διχάζουν και να διχάζονται, να αποκαλύπτουν και να αποκαλύπτονται. Στη ζωή μου υπάρχει μια ζωή κρυμμένη. Ένα παιδί μάχεται για το αύριο. Ένας ενήλικας παραιτείται από τη ζωή. Τίποτα αντικρουόμενο, τίποτα γενναίο. Όλα βατά, όλα εύκολα. Μη τυχόν και πιστέψεις τους στίχους. Η ζωή μοιάζει με επαναλαμβανόμενη τρέλα στην οποία οι στίχοι ζητούν θαλπωρή. Εχθές σκεφτόμουν το φεγγάρι, είχε τα μάτια μου. Προχθές αναπολούσα την κοιλάδα της Χαραυγής, είχε τα γένια μου. Σήμερα ονειροπολούσα την ελευθερία ενός μαύρου αλόγου, είχε τα μαλλιά μου. Θύμησες, σε τυλίγουν θύμησες. Ένα πελώριο μαντήλι οι σκέψεις σου: να διχάζουν και να διχάζονται, να αποκαλύπτουν και να αποκαλύπτονται. Στη ζωή σου υπάρχει μια ζωή κρυμμένη. Ένα παιδί μάχεται για το αύρι

 Σε τι κόσμο ζούμε. Μα τι άνθρωποι (παλιάνθρωποι) υπάρχουν και ζουν γύρω μας και πόσοι από αυτούς, χαίρουν σεβασμό και υπόληψη λόγω της οικονομικής τους (και όχι μόνο) επιφάνειας. Να μια γενναία γυναίκα:  Η Gisele Pelicot ζει ξανά τον εφιάλτη και αντιμετωπίζει τους δεκάδες βιαστές της . Η 72χρονη ήταν θύμα των αρρωστημένων σεξουαλικών ορέξεων τόσο του άνδρα της, όσο και 80 αγνώστων, για 9 χρόνια χρόνια, χωρίς να το γνωρίζει. Επέλεξε πλήρη δημοσιότητα της δίκης προκειμένου να εκθέσει τους βιαστές της και όπως χαρακτηριστικά ανέφερε "Η ντροπή πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο". Και σκέφτομαι πόσες φορές οι άνθρωποι ντρέπονται για λάθος λόγους και αντί να διαβάλλονται αυτοί που πρέπει, γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Βλέπουμε τα θύματα να φοβούνται να μιλήσουν και παρότι γίνονται ολόκληρες εκστρατείες για αυτό, τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, το θύμα και να ήθελε να μιλήσει, εφόσον ήταν ναρκωμένη, δεν το γνώριζε και δεν μπορούσε να το είχε κάνει νωρί