Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

25 Νοεμβρίου - Παγκόσμια ημέρα ενάντια στη ΒΙΑ κατά των γυναικών / Είμαι εγώ

 

25 Νοεμβρίου - Παγκόσμια ημέρα ενάντια στη ΒΙΑ κατά των γυναικών



Είμαι εγώ


Είμαι εγώ,
που δεν θα δεις μώλωπες στο πρόσωπό μου,
ούτε μελανιές και γδαρσίματα στο σώμα μου.

Είμαι εγώ,
που δεν θα με δεις να κλαίω. Αντιθέτως,
θα με συναντήσεις να χαμογελώ και να πορεύομαι,
αρμονικά στον κόσμο.

Είμαι εγώ,
που δεν έχω τον φόβο στα μάτια μου,
έχω όμως μια αλόγιστη δύναμη
που όταν σπάσει· με κόβει, με πονάει.

Είμαι εγώ,
που δεν συζητώ για αυτό
δεν το παραδέχομαι
όμως όλα γύρω μου, ζητάνε βοήθεια.

Είμαι εγώ,
που ντρέπομαι να μιλήσω ανοιχτά
και προτιμώ να μου ρίχνω ευθύνες.

Είμαι εγώ που το έζησα
Είμαι εγώ που το ζω
Είμαι εγώ που θα το ζήσω

Δεν θα με ακούσεις να φωνάζω από τρόμο
ούτε να παρακαλώ για λίγη ανθρωπιά.
Όμως είμαι εγώ,
εγώ
και έχω το δικαίωμα να ζήσω.
Κανείς δεν μπορεί να μου το αφαιρέσει, αυτό.

Είμαι εγώ,
που θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι
που θέλω να μπορώ να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους
που θέλω να αγαπήσω χωρίς να φοβάμαι
να δείξω τον αληθινό εαυτό μου,
χωρίς να χρειαστεί να χάσω την αξιοπρέπεια,
την οικογένεια και τους φίλους μου.

Είμαι εγώ,
που αξίζω σεβασμό
που αγαπώ τον εαυτό μου
που μπορώ να επιλέξω μόνη,
τι θέλω στη ζωή.

Είμαι εγώ,
που δεν αντέχω να φεύγουν οι αδελφές μου
τόσο άδικα κι απάνθρωπα
επειδή κάποιος· τον θάνατό τους, επέλεξε.

Είμαι εγώ,
που δεν αντέχω να βλέπω γονείς, αδέρφια, οικογένειες
να κλαίνε, να θρηνούν, να νιώθουν ανήμποροι και μόνοι
να ζητούν δικαιοσύνη, μα τίποτα δίκαιο, για αυτούς
πια· να μην υπάρχει.

Είμαι εγώ,
που δεν μπορώ να φανταστώ αλλά κρύα, χωμάτινα σπίτια
να φιλοξενούν νύφες που δεν άκουσαν το «Ησαΐα».
Που δεν ήταν εκεί κανείς, ουσιαστικά να βοηθήσει.

Είμαι εγώ,
που ξέρω πως δεν μπορώ να θεραπεύσω τις πληγές σου,
ούτε να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο
όσο κι αν τόσο πολύ το πίστευα ή το θέλησα.
Δεν ακυρώνω την αγάπη που είχα σε εσένα
- όσο αρρωστημένη κι αν ήταν -
επιλέγω όμως να ακούσω την καρδιά μου
που μου φωνάζει "φύγε" και "τόλμησε".

Είμαι εγώ,
που μπορώ να σταθώ στα πόδια μου
που μπορώ να μεγαλώσω μόνη τα παιδιά μου
που μπορώ να αντιμετωπίσω την κάθε αντιξοότητα
και δύσκολη στιγμή που θα προκύψει.

Είμαι εγώ,
που μπορώ να απαγκιστρωθώ από το παρελθόν
και να φτιάξω ένα ηλιόφωτο μέλλον
που δεν θα ντραπώ να ζητήσω βοήθεια και να με κινητοποιήσω
που θα με οδηγήσω με σωστά βήματα «στο μακριά σου»,
γιατί μου αξίζει ένα καλύτερο αύριο.

Είμαι εγώ,
που μπορώ να αγκαλιάσω τη μάνα μου
που έχω τη δυνατότητα να τρέξω
να φιλήσω στο μέτωπο το παιδί μου,
που επιλέγω να κρατήσω σφιχτά τα χέρια
του άντρα που αγαπώ,
που μου επιτρέπω να κάνω λάθη,
αφήνοντάς με να γευτώ το μέλλον
που θα ’ναι λουσμένο από ελπίδες.

Είμαι εγώ,
που επιλέγω να Ζήσω!

~~ Είμαι εγώ - Κική Κωνσταντίνου


Είμαστε εμείς....

#βίακατάτωνγυναικών #κακοποίηση #strongwomen #metoo #StopViolenceAgainstWomenNow

Σχόλια

  1. Μαζί σας και εμείς, συναγωνιστές στην ίδια κατεύθυνση. Πολύ σημαντική ημέρα, Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)