Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκέψεις χωρίς φίλτρο

 

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε επισκέφτηκα μετά από πολύ καιρό (πρώτη φορά τόσο) το χωριό μου.

Πάντα είχαν κάτι το ξεχωριστό οι επισκέψεις μου εκεί, αλλά αυτή τη φορά, το συγκεκριμένο ταξίδι στο χωριό ήταν από εκείνα τα ταξίδια που σε γεμίζουν με συναισθήματα που νομίζεις ότι είχες αφήσει πίσω σου. Κάθε γωνιά του τόπου, κάθε μυρωδιά, κάθε ήχος είχε κάτι οικείο, σαν να μην έφυγα ποτέ. Αλλά εγώ ήμουν διαφορετική. Ήξερα ότι το χωριό μου είχε αλλάξει, μα δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο είχα αλλάξει κι εγώ. Όσο περνούσαν οι ώρες (που έμοιαζαν για εμένα απεριόριστος χρόνος), όσο πιο πολύ είχα χρόνο να σκεφτώ, τόσο περισσότερο αναγνώριζα την αλλαγή στον εαυτό μου.

Αναπόφευκτα, μου ήρθε η επιθυμία να αναζητήσω παλιά μου πράγματα και ιδιαίτερα παλιά τετράδια που έγραφα διάφορα. Μάλιστα έγραφα τόσο έντονα και τόσο αυθόρμητα (χωρίς σκέψη) σε σημείο που δεν αναγνώριζα τα γραφόμενα μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω μετέπειτα ούτε εγώ τι είχα γράψει. 

Μεταξύ πολλών τετραδίων και χειρόγραφων σημειώσεων, βρήκα το κόκκινο   το τετράδιο με τα ποιήματα που είχα γράψει στη βεράντα του σπιτιού μου τις καλοκαιρινές βραδιές που τα δέντρα και τα αστέρια μου μιλούσαν. Ποιήματα γεμάτα από όνειρα και φόβους που δεν ήξερα να εκφράσω αλλιώς. Αρχικά, με πλημμύρισε μια αίσθηση νοσταλγίας. Οι λέξεις με έκαναν να χαμογελάσω με τη γλυκιά αφέλεια που χαρακτηρίζει το παρελθόν μας, όταν νομίζουμε ότι τα συναισθήματά μας είναι ολόκληρος ο κόσμος.

Τα διάβασα ξανά και ξανά, και σιγά-σιγά άρχισα να αντιλαμβάνομαι κάτι. Αν και δεν μπορούσα παρά να γελάσω με τις υπερβολές και τις ρομαντικές ή σκοτεινές ίσως υπερβολές μου, κατάλαβα ότι αυτές οι γραμμές έβγαιναν από έναν άλλον άνθρωπο, που δεν ήξερε τίποτα για τον κόσμο που είχε μπροστά του. Τον είδα καθαρά, τον είδα με τα μάτια ενός ενήλικα, και ήταν σαν να παρακολουθούσα μια άλλη εκδοχή του εαυτού μου. Και εκείνη η εκδοχή ήταν όμορφη. Όμορφη με τον τρόπο που έχουν τα πρώτα μας βήματα στο άγνωστο, γεμάτα περιέργεια, γεμάτα πάθος, γεμάτα ανάγκη να εκφράσουμε κάτι που ίσως ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε.

Κάπως έτσι συνειδητοποίησα πόσο έχω αλλάξει, πόσο πιο σίγουρη και ώριμη νιώθω τώρα. Τότε, όταν διάβαζα τα ποιήματα αυτά, έβλεπα την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια σε κάθε λέξη, σαν να χρειαζόμουν συνεχώς την επιβεβαίωση ότι όσα ένιωθα ήταν πραγματικά. Τώρα, όταν γράφω, δεν ψάχνω για εξωτερική επιβεβαίωση. Η γραφή είναι πια κάτι προσωπικό, κάτι που μου ανήκει απόλυτα και που το κάνω για εμένα, όχι για να εντυπωσιάσω κανέναν. Νιώθω ότι με κάθε λέξη που γράφω, κατανοώ καλύτερα ποια είμαι και τι θέλω να πω. Αυτή η νέα εκδοχή του εαυτού μου, μου φαίνεται τόσο φυσική και ταυτόχρονα τόσο απαραίτητη για να εξελιχθώ. Είναι σαν να έχω επιτέλους βρει τη φωνή μου, εκείνη τη φωνή που πάντα ήθελα να ακούσω.

Αλλά το πιο περίεργο ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι, ενώ έχω αλλάξει τόσο, ο χρόνος παραμένει πάντα μια σταθερή δύναμη. Η αίσθηση του χρόνου με έκανε να σκεφτώ πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια, πόσο εύκολα μπορείς να χάσεις τον εαυτό σου μέσα στην καθημερινότητα και πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις πραγματικά τι έχεις πετύχει μέχρι να κοιτάξεις πίσω. Στη μία στιγμή, η ζωή μοιάζει να μην προχωράει ποτέ, και στην επόμενη, αναρωτιέσαι πού πήγαν όλοι αυτοί οι μήνες και τα χρόνια. Κάθε χρόνος που περνάει, με φέρνει πιο κοντά σε εκείνη τη μεγάλη ερώτηση: "Που θα ήθελα να ήμουν τώρα, αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά;" Κι όμως, για πρώτη φορά, δεν αισθάνομαι αυτήν την πίεση, αυτή την αίσθηση ότι ο χρόνος τρέχει εναντίον μου. Ίσα-ίσα, τον νιώθω σαν έναν σύμμαχο, έναν φίλο που με βοηθάει να ωριμάσω.


Υπήρχε κάτι σ’ αυτό το Σαββατοκύριακο στο χωριό που δεν έμοιαζε με τα άλλα. Κάτι αδιόρατο αλλά βαθιά ουσιαστικό, που δεν μπορούσα αμέσως να ονομάσω — μέχρι που άνοιξα εκείνη την  ντουλάπα.

Εκεί με περίμενε το παλιό μου λάπτοπ. Εκείνο το ξεχασμένο, που κάποτε με είχε φτάσει στα όριά μου γιατί δεν έγραφε το γράμμα "π". Κι όμως, εγώ συνέχιζα. Έγραφα με επιμονή, γεμίζοντας σελίδες με λέξεις που έπρεπε να βρω τρόπο να τις πω… χωρίς "π". Δεν τα παράτησα. Και μάλλον, αυτό κάτι έλεγε για μένα — τότε, αλλά και τώρα.

Το άνοιξα. Η οθόνη άργησε λίγο ν’ ανάψει — σχεδόν σαν να κρατούσε την ανάσα της. Και τότε το είδα: το παλιό, μισοτελειωμένο μου μυθιστόρημα. Το είχα ξεκινήσει πριν 14, ίσως 15 χρόνια. Δεν θυμάμαι ακριβώς το πότε· θυμάμαι όμως πολύ καλά την ανάγκη πίσω απ’ την αρχή. Την εσωτερική φλόγα να φτιάξω κάτι που θα είχε ζωή, αξία, ψυχή.

Ήταν ένα όνειρο που δεν πρόλαβε ποτέ να πάρει μορφή ολοκληρωμένη. Κι όμως — μπροστά μου τώρα, δεν έμοιαζε ξεχασμένο. Έμοιαζε… ζωντανό. Σαν να περίμενε εμένα, πιο ώριμη, πιο ήσυχη, πιο έτοιμη. Το διάβασα με καινούργια μάτια. Εκεί που τότε έβλεπα αδυναμίες, τώρα έβλεπα υλικό με δυναμική. Λες και η απόσταση του χρόνου είχε λειτουργήσει σαν φακός καθαρότερης θέασης.

Και κάπου εκεί κατάλαβα: ήρθε η ώρα να το τελειώσω.

Δεν είμαι πια το κορίτσι που το ξεκίνησε — και ίσως γι’ αυτό να μπορώ επιτέλους να το ολοκληρώσω. Δεν περιμένω πια την τέλεια στιγμή, γιατί τώρα ξέρω ότι η τέλεια στιγμή δεν έρχεται· την φτιάχνεις. Και ναι, η στιγμή αυτή είναι τώρα.

Ξέρω ποια είμαι. Ξέρω τι θέλω. Και —το πιο σημαντικό— ξέρω γιατί αυτό το παλιό, σχεδόν αφημένο έργο… το αξίζει.

Ίσως τελικά ο χρόνος να μην είναι εχθρός.
Ίσως να είναι ο πιο καλός μας φίλος — αυτός που περιμένει υπομονετικά να φτάσουμε εκεί που πρέπει, για να μας επιστρέψει τα πιο πολύτιμα κομμάτια μας!


Εδώ σας αφήνω ένα ποίημα που γεννήθηκε στο χωριό — εκεί όπου ο χρόνος ακούγεται πιο καθαρά.

Εμπνεύστηκα από τον ίδιο τον χρόνο. Ίσως γιατί μεγαλώνω.
Και δεν είναι πια μόνο οι λευκές τρίχες στα μαλλιά,
ούτε οι ρυτίδες γύρω απ’ τα μάτια.

Είναι κάτι πιο βαθύ.
Ένας τρόπος που αλλάζει η σιωπή μέσα σου.
Μια άλλη ματιά στον καθρέφτη, που δεν ψάχνει να διορθώσει,
αλλά να καταλάβει.

 

 

"Ο Χρόνος ως Ποταμός"
 
Ο χρόνος κυλάει, ποτάμι αθόρυβο,
με νερά που λάμπουν, μα ποτέ δεν σταματούν,
σαν χείμαρρος, μας παρασύρει στον ρυθμό του,
κλείνει τα μάτια και δεν λέει τίποτα για το αύριο.
Αλλά ο χρόνος είναι και φίλος, και εχθρός,
μας δείχνει το πρόσωπό του και μας απομακρύνει,
σα να μη μας ανήκει, σα να μην μας καταλαβαίνει,
αλλά μέσα του γεννιούνται οι ιστορίες μας, οι αγάπες και οι λύπες.
Και καθώς περνούν οι στιγμές, μαθαίνουμε να τον αγαπάμε,
γνωρίζουμε ότι, τελικά, το μόνο που μένει είναι το πέρασμα του,
οι στιγμές του που χάνονται σαν άμμος,
και εμείς, πάντα να κοιτάμε, να θυμόμαστε, και να συνεχίζουμε.

 

Μεγαλώνω. Και κάπως, μόλις τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τι σημαίνει στ’ αλήθεια αυτό.

Όχι απλώς χρόνια που περνούν. Αλλά το βάρος και το φως που κουβαλούν.
Η επίγνωση. Οι μικρές σιωπές που αφήνει πίσω της κάθε μέρα.

Και μέσα σε όλα αυτά, μια επιθυμία που δυναμώνει.
Να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Να τα πιάσω, να τα κρατήσω στα χέρια μου — όχι σαν κάποια απλή φιλοδοξία, αλλά σαν κάτι βαθιά δικό μου, που περιμένει υπομονετικά τη στιγμή να υπάρξει.

Θα το κάνω.
Όχι μονάχα γιατί το αξίζω.
Αλλά γιατί άντεξα.
Γιατί πάλεψα, χρόνια ολόκληρα, και συνεχίζω.
Μόνη, σιωπηλά, όπως κάνουν όσοι δεν τους χαρίστηκε τίποτα.

Το μόνο που μου δόθηκε —αν μπορώ να το πω έτσι— ήταν η φαντασία.
Ένα παράθυρο στον κόσμο κι ένα χάος μαζί.
Ένα δώρο που, κάποιες φορές, μοιάζει να με σώζει. Κι άλλες, να με λυγίζει.

Ξέρεις την αρνητική πλευρά της φαντασίας;
Εγώ τη γνωρίζω καλά.
Είναι όταν δεν ξεχωρίζεις αν αυτό που νιώθεις είναι δικό σου ή κάτι που επινόησες.
Όταν σκέφτεσαι πιο πολύ απ’ όσο ζεις.
Όταν φτιάχνεις τόσους κόσμους μέσα σου, που ξεχνάς να σταθείς στον πραγματικό.

Κι όμως… δεν θα την άλλαζα.
Όσο κι αν πονά. Όσο κι αν καίει.
Γιατί μέσα απ’ αυτήν υπάρχω. Και μέσα απ’ αυτήν γράφω.
Και όσο έχω λέξεις, όσο έχω μέσα μου φλόγα — θα συνεχίσω.

Τα όνειρά μου δεν τα άφησα.
Απλώς περίμενα να μεγαλώσω αρκετά για να καταλάβω πόσο τα χρειάζομαι.


Θα φέρω τα κίτρινα τριαντάφυλλα στον κόσμο μας,
γιατί αυτά είναι τα "πρώτα" λουλούδια που μπορώ να προσφέρω,
σε έναν κόσμο που αργοπεθαίνει από την αδιαφορία.
Τα κίτρινα είναι τα λουλούδια του πόνου και της μοναξιάς,
εκείνα που ανθίζουν χωρίς ήχο, χωρίς φωνές, χωρίς υπόσχεση.

Θα τα φέρω γιατί αυτή η ιστορία δεν έχει χώρο για ψευδαισθήσεις.
Ο χρόνος τους έχει "πάρει" τα όνειρα, τα γέλια, τα "αν" που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Και μέσα στη σιωπή αυτών των χαμένων στιγμών,
τα κίτρινα τριαντάφυλλα είναι το μόνο που μένει πίσω —
το μόνο που μπορεί να θυμίσει πως υπήρξε κάτι όμορφο,
αν και θλιβερό,
αν και αργοπορημένο.

Θα τα φέρω γιατί κάθε ιστορία που γράφω είναι γεμάτη απώλεια.
Γιατί ποτέ δεν μπορείς να ανακτήσεις ό,τι χάθηκε για πάντα.
Αλλά τα τριαντάφυλλα, όπως και οι αναμνήσεις,
θα ανθίσουν ξανά. Αργά. Μ’ έναν τρόπο που ποτέ δεν περιμένεις.

Βαθιά εξομολογητική σήμερα, η Κική σας.


Σχόλια

  1. "Και κάπου εκεί κατάλαβα: ήρθε η ώρα να το τελειώσω..."

    Ναι, αυτό ήθελα να ακούσω και σχεδόν πανηγύρισα από τα άπειρα συναισθήματα, που με γέμισε η ανάγνωσή σου. Βαθιά εξμολογητική σήμερα η Κική μας και νιώθω και εγώ μαζί της συγκινημένος. Να της το πείτε ναι! Γιατί αυτή η σημερινή της αναπόληση, το ταξίδι στο πατρικό, το σκάλισμα στα παλιά προσωπικά αντικείμενα, στα παλιά γραπτά, εκείνο το παλιό λαπτοπ, όλα αυτά είχαν τη δική τους ευλογία στην ψυχή μας.

    Κική, περιμένω αυτό σου το μυθιστόρημα. Δεν ξέρω πού θα το δημοσιεύσεις αλλά θέλω πολύ να το διαβάσω.
    Καλησπέρα κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΜΟΝΟ ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΗ ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ - ΠΥΞ ΛΑΞ

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα. Σήμερα έχω σκοπό να σας κάνω να τραγουδήσετε και να χαμογελάσετε. Ομολογώ πως πριν λίγο έλιωσα απο τα γέλια στο σπίτι της Αγριομελιώς απο μια ανάρτησή της και σκέφτηκα να μεταβιβάσω αυτή τη διάθεσή μου και εδώ. Καταρχάς για το σπίτι του Αγριομελιού διαβαίνεται από εδώ: http://agriomeli.blogspot.gr/2014/02/3.html Και πάμε τώρα στα δικά μας. Ένα αγαπημένο μου τραγούδι είναι αυτό: Και σήμερα ήθελα να το ακούσω. Επειδή "τρώω" κολλήματα, το έχω ακούσει ήδη 3-4 φορές. ;) Ψιλοτραγουδώντας λοιπόν τους στίχους, στο σημείο εκείνο με τους δυο ταχυδρόμους θυμήθηκα μια προσωπική ιστορία και γέλασα  με τη ψυχή μου. Σκέφτηκα λοιπόν να τη μοιραστώ μαζί σας και να διασκεδάσουμε παρέα. Βέβαια άλλο να σας το γράφω και άλλο να σας το λέω ή να το βλέπετε. Εσείς κάντε το όλο αυτό που ακολουθεί εικόνα στο νου και θα καταλάβετε: Γυρίζω το χρόνο πίσω, προ πεντατίας (περίπου) και σας πάω τις πρώτες μέρες που έπιασα δουλειά σε ένα γ...

ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

    Παραδοσιακοί χοροί Εύβοιας Εύβοια   Στο όμορφο νησί της Εύβοιας ο κορυφαίος χορός είναι ο καβοντορίτικος ή καλλιανιώτικος που χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο χορευτικό και μουσικό στυλ. Άλλοι χοροί του νησιού είναι ο συρτός και ο µηλωνιάτικος, παραλλαγή του συρτού χορού. Στην περιοχή χορεύεται ακόµα ο λεγόµενος όρθιος μπάλος (διαφοροποιείται από τον κυκλαδίτικο µπάλο) από ένα ή δύο ζευγάρια. Βόρειο Εύβοια   Στη Β. Εύβοια συναντάµε περισσότερο τους λεγόµενους στεριανούς χορούς όπως τσάµικα, καγκέλια, πατινάδες και συρτούς. Από τους πιο διαδεδοµένους χορούς ήταν ο Χειµαριώτικος, οργανική αργή µελωδία που παιζόταν και µε φύλλο από κοτσύκι ή άλλο δέντρο. Ακολουθούσε ο Συρτός, ο Τσάµικος και κάποιες φορές χορευόταν και το ηπειρώτικο Στα Τρία. Όσον αφορά το Συρτό, όταν παρατηρήθηκε (µε βάση τις καταγραφές) ότι οι µεγάλης ηλικίας άνθρωποι δεν κάνουν δύο διαδοχικά σταυρώµατα αλλά πάτηµα και άρση, ειπώθηκε ότι τα σταυρώµατα "τα κάναν οι δασκά...