ΜΟΝΟ ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΗ ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ - ΠΥΞ ΛΑΞ

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα.

Σήμερα έχω σκοπό να σας κάνω να τραγουδήσετε και να χαμογελάσετε.

Ομολογώ πως πριν λίγο έλιωσα απο τα γέλια στο σπίτι της Αγριομελιώς απο μια ανάρτησή της και σκέφτηκα να μεταβιβάσω αυτή τη διάθεσή μου και εδώ.

Καταρχάς για το σπίτι του Αγριομελιού διαβαίνεται από εδώ: http://agriomeli.blogspot.gr/2014/02/3.html

Και πάμε τώρα στα δικά μας.

Ένα αγαπημένο μου τραγούδι είναι αυτό:

Και σήμερα ήθελα να το ακούσω. Επειδή "τρώω" κολλήματα, το έχω ακούσει ήδη 3-4 φορές. ;)

Ψιλοτραγουδώντας λοιπόν τους στίχους, στο σημείο εκείνο με τους δυο ταχυδρόμους θυμήθηκα μια προσωπική ιστορία και γέλασα  με τη ψυχή μου.

Σκέφτηκα λοιπόν να τη μοιραστώ μαζί σας και να διασκεδάσουμε παρέα. Βέβαια άλλο να σας το γράφω και άλλο να σας το λέω ή να το βλέπετε. Εσείς κάντε το όλο αυτό που ακολουθεί εικόνα στο νου και θα καταλάβετε:

Γυρίζω το χρόνο πίσω, προ πεντατίας (περίπου) και σας πάω τις πρώτες μέρες που έπιασα δουλειά σε ένα γραφειο.

Όπως καταλαβαίνετε ημουν ψαρωμένη αλλά και ενθουσιασμένη συνάμα. Ήρθα σε ένα ξένο περιβάλλον και δεν γνώριζα κανέναν αλλά προσαρμόστηκα (ας πούμε) σχετικά εύκολα. 

Για να μην τα πολυλογώ, θα χα  καμια βδομαδα στη δουλεια (ισως και λιγο παραπανω) ωσπου μια μερα που ειχε γινει ο χωρος βρωμικος ειπα να το καθαρισω λιγο.

 Και θυμαμαι ειχα πολλη διαθεση για καθαριοτητα.

 Ε οταν πηγα να το σφουγγαρισω, πηρα το κουβα ολο χαρα απο μεσα και βγηκα εξω στη βρυση να τον γεμισω. Και τί βλέπω φίλοι μέσα στον κουβά; Μια κατσαρίδα μεγάλη φτερωτή.  Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη......

Ε φαντάζεστε τι έγινε, πετάω το κουβά και πέφτει κάτω απο την ανάποδη καπακώνοντας την κατσαρίδα μέσα του.

Εγώ να ξεσκέπαζα το κουβά δεν υπήρχε περίπτωση. Και δεν ήταν και κανένας συνάδελφος εκεί να φωνάξω. Μετά απο λίγα λεπτά έρχεται ο ταχυδρόμος. Δυο φορες τον ειχα δει ολες ολες και λέω απο μέσα μου "μιση ντροπη δικη σου, μιση δικη του."

Μου δινει την αλληλογραφια του γραφειου (εγω εξω λιγο πιο περα απο το κουβα), τη παιρνω και του λεω δειχνοντας τον κουβα.

"Κάτω απο τον κουβά είναι μια κατσαρίδα, μήπως μπορείτε να τη διώξετε;"

Το τι γέλιο έριξε ο άνθρωπος και τί φάτσα είχα πάρει εγώ τη φαντάζεστε. Επρεπε να με ειχα βγαλει φωτογραφια να με βλεπω οταν εχω ακεφιες να γελαω.

Τελικά ο άνθρωπος ελευθέρωσε την κατσαρίδα και εμένα αλλά ομολογώ πως γέλασα όταν ξεκαπάσωσε τον κουβά και κάνοντας "σάλτο" η κατσαρίδα, εκείνος έκανε απότομα προς τα πίσω. χαχαχα

Δε ξέρω αν εσείς "μπορείτε" τις κατσαρίδες αλλά όπου να ναι θα ναι η εποχή τους και θα μας επισκεφτούνε. Τό τί έχω να τραβήξω πάλι (και έγω και όσοι είναι γύρω μου) σκέφτομαι και γελάω μόνη μου.

Εντωμεταξύ να σας πω και το άλλο να γελάσετε. Όταν είπα στο αφεντικό τι συνέβει μου λέει:

"Αμάν ρε Κική, εμείς την εκτρέφαμε από μικρό παιδί και εσύ πήγες και τη σκότωσες;" 

Ναι τελικά ο ταχυδρόμος τη σκότωσε, δεν την έδιωξε τελικά....

Παρόλο που μεγάλωσα σε χωριό τις κατσαρίδες (τις φτερωτές) και τις ακρίδες τις μεγάλες δε τις μπορώ με τίποτα. Και συνήθως βρίσκουν τρόπο να με επισκέπτονται πάντα! Κάθε άνοιξη-καλοκαίρι περνάνε μια βόλτα να δούνε αν είμαι καλά, δεν  έχω παράπονο! ;)

Θυμήθηκα τώρα πως άλλες δυο φορες που με επισκέπτηκαν ακρίδες μεγάλες στο γραφείο, τη μία φώναξα έναν περαστικό να τη βγάλει έξω και την άλλη ένα παππού απο ένα καφενείο παραδίπλα. χαχαχαχα

Για να μη σας πάω πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια... εκεί να σας διηγηθώ ιστορίες με κατσαρίδες να γελάσει και ο κάθε πικραμένος. Ψυχολογικό μου δημιούργησαν οι άτιμες. Και σε μένα και στις φίλες μου δηλαδή! ;)

Μήπως πρέπει να μου γράψω ιστορία με τίτλο το "Ζωικό Βασίλειο και εγώ!" ;) χαχαχαχα

Να είστε καλά φίλοι! Καλό υπόλοιπο μερας! :)