ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε!

Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Τί λέτε συνεχίζουμε με το διήγημα; 

Να πω μόνο πως όσοι δεν το έχετε διαβάσει ή θέλετε να το θυμηθειτε πρέπει να ακολουθήσετε τους παρακάτω συνδέσμους:

Για το πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8.html

Για το δεύτερο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html

Για το τριτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_12.html.

Για το τεταρτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3613.html

Καλή σας ανάγνωση! :)

ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ.

 «Σκύλος είναι, δε βλέπετε;» Είπε με πειθαρχημένη φωνή ο άντρας – στρατιώτης.

«Φυσικά και ξέρουμε τι είναι ανόητε. Τι δουλειά εχει όμως εδώ;» Τόνισε αυτάρεσκα η δημιουργός με βλέμμα άκρως υπεροπτικό.

«Έχουμε εντολή άνωθεν». Απάντησε κοιτώντας προς τα πάνω.

«Δηλαδή;» Η δημιουργός σοβάρεψε.

«Θέλουν να τον μορφοποιήσω; Να τον κάνω δυνατό και αποφασιστικό σαν λιοντάρι;» Συνέχισε στο ίδιο ύφος.

«Όχι! Θέλουν να τον παρατηρήσεις και να αντλήσεις πληροφορίες για τη ζωή του».

«Αν είναι δυνατόν! Εγώ! Εγώ που είμαι τα πάντα όλα να «καταδεχτώ» να συλλέξω πληροφορίες από ένα τετράποδο ζώο.» Συνέχισε με την εκτυφλωτική της αλαζονεία να γεμίζει το χώρο.

«Εγώ εκτελώ εντολές, τα παράπονά σας άνωθεν!» Είπε ο άντρας και παραδίδοντάς της το λουρί έκανε να φύγει.

«Στασου!» Πρόσταξε εκείνη!

Ο σφυρηλατημένος άντρας γύρισε και τη κοίταξε σκοτεινά.

«Και τί ακριβώς πρέπει να δω μέσα σε αυτό το μαλλιαρό «πράμα;»» Ρώτησε κοιτώντας το σκύλο με αηδία.

«Πρέπει να μάθουμε πώς καταφέρνει να είναι τόσο πιστός στους ανθρώπους! Πρέπει να μάθουμε πως γίνεται να τους αγαπάει ακόμη κι όταν αυτοί τον κακομεταχειρίζονται».

«Δε καταλαβαίνω» Αποφάνθηκε προβληματισμένα.

«Τι δεν καταλαβαίνεις; Πρέπει να μελετήσεις και να «κλέψεις» την πίστη του στους ανθρώπους! Εάν καταφέρουμε να αντιγράψουμε την πίστη που εχουν τα σκυλιά στα αφεντικά τους και στους ανθρώπους γενικά, θα φτιάξουμε κάποιον ειδικό ορό και θα τον χορηγήσουμε σε όσους μας πολεμούν. Με αυτό τον τρόπο θα μας ακολουθήσουν για πάντα! Θα είναι πιστοί και υπάκουοι σε εμάς όπως ακριβώς οι σκύλοι στα αφεντικά τους. » Τα σκοτεινά του μάτια έλαμψαν και σκοτείνιασαν μονομιάς.

«Μμμμ ένα νέο είδος προσηλυτισμού δηλαδή…» Ακούστηκε επιτέλους ένα ίχνος ενδιαφέροντος στην φωνή της και το πρόσωπό της έλαμψε από την εικόνα ενός οράματος.

«Κάπως έτσι! Πρέπει να φύγω τωρα!» Τόνισε ο άντρας και κάνοντας σταθερή μεταβολή εξαφανίστηκε από το δωμάτιο.

Η δημιουργός γύρισε και κοίταξε το σκύλο με ένα ακαταλαβίστικο βλέμμα. Οι αυλικοί την παρακολουθούσαν μουδιασμένοι.

«Έλα εδώ εσύ» Είπε σε έναν αυλικό και δείχνοντας το λουρί τον πρόσταξε να έρθει να το κρατήσει.

Ο αυλικός σαν καλός υπηρέτης υπάκουσε.

Η δημιουργός μουδιασμένη καθώς ένοιωθε από την παρουσία του σκύλου στο δωμάτιο έκανε δυο στροφές γύρω γύρω προσπαθώντας να σκεφτεί τι θα μπορούσε να κάνει μαζί του.

Ξαφνικά τον πλησίασε. Ξεφύσησε δυο φορές και στάθηκε μπροστά του. Χαμήλωσε στα δυο της πόδια και τον κοίταξε στα μάτια.

Δυο μπλε καθαρά ματιά την στράβωσαν!

Όχι, τόση αλήθεια δεν την άντεχε! Ήταν πλέον γεγονός!

Η δυσαρέσκεια της στην αλήθεια του σκύλου έγινε εμφανή στο πρόσωπό της. Κούνησε απότομα το κεφάλι προς τα πίσω προσπαθώντας να σώσει το βλέμμα της από την καθάρια ψυχή του σκύλου.

Οι αυλικοί την μιμηθήκαν!

Ο σκύλος τους κοιτούσε με απορία. Δεν έκανε τίποτα. Απλώς παρατηρούσε και γάβγισε μια δυο φορές.

Η δημιουργός, απορημένη με τον εαυτό της ξαναπλησίασε το σκύλο. Τα μάτια της βρέθηκαν αντιμέτωπα με τα δικά του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα οι κόρες των ματιών της τυλίχθηκαν από ένα λευκό «ομιχλώδες» πέπλο.

Μέσα στο πέπλο εμφανίστηκαν εικόνες ξεγνοιασιάς και οικογενειακής ευτυχίας. Μια οικογένεια σε ένα πάρκο να γελάει δυνατά και να παίζει με το σκύλο. Μικροί άνθρωποι έτρεχαν όλο χαρά αμέριμνοι μέσα σε μια αγκαλιά πράσινο και το μαλλιαρό τετράποδο τους ακολουθούσε γαυγίζοντας. Ξαφνικά διαπίστωσε πως οι μικροί άνθρωποι σταματούσαν το παιχνίδι για να αγκαλιάσουν και να χαϊδέψουν το σκύλο. Στα αγγελικά τους πρόσωπα καθρεπτιζόταν μια όμορφη αίσθηση. Θα μπορούσε εκτός από ευτυχία να ήταν ανακούφιση, παρηγοριά και  γαλήνη.

Ξαφνικά, επάνω στο «ομιχλώδες» πέπλο χαρακώθηκαν κάτι μαύρες διάσπαρτες γραμμές και η εικόνα ξέφτισε. Τα μάτια της άρχισαν να τη καίνε και ξαφνικά οι μαύρες γραμμές έγιναν κατακόκκινος κεραυνός.

Η δημιουργός βρέθηκε χάμω σαν να την είχε χτυπήσει μόλις ηλεκτρικό ρεύμα που της είχε πάρει τη ζωή.

Οι αυλικοί έτρεξαν κοντά της και εκείνη απλώνοντας τα χέρια στο πουθενά ούρλιαξε:

«Δε βλέπω! Δε βλέπω τίποτα! Βοήθεια!».

 _________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_________________

Αυτά μεχρι στιγμής!

Καλή συνέχεια εκφραστικοί φίλοι!

Να περνάτε όμορφα!
Φιλάκια πολλά!