ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα ξανά.

Για σήμερα σας έχω το τελευταίο μέρος του διηγήματος και ομολογώ πως χαίρομαι πολύ.

Δε θα σας ταλαιρωρήσω άλλο με τις συνέχειες αλλά σίγουρα θα σας ταλαιπωρήσω λίγο με το χρόνο που θα σας πάρει να το διαβάσετε. Με την ησυχία σας βέβαια! :)

Να θυμίσω μόνο πως όσοι δεν το έχετε διαβάσει ή θέλετε να το θυμηθειτε πρέπει να ακολουθήσετε τους παρακάτω συνδέσμους:

Για το πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8.html

Για το δεύτερο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html

Για το τριτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_12.html.

Για το τεταρτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3613.html
Για το πέμπτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_17.html
Για το έκτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_6582.html
Για το έβδομο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_22.html

Και πάμε για το τέλος....

Καλή σας ανάγνωση! :)

ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ.

«Δεν είναι κανείς, δεν βλέπω κάτι». Είπε ο αυλικός κοιτώντας εξονυχιστικά τον ουρανό και δεκάδες πολεμικά αεροσκάφη διέσχιζαν το γαλάζιο δρόμο του ουρανού.

Προς στιγμήν όλοι καθησυχάστηκαν αλλά ένας εκκωφαντικός θόρυβος τους τρόμαξε ξανά.

Το δωμάτιο κουνήθηκε και οι τοίχοι άρχισαν να τρέμουν.

Οι αυλικοί κοιτάχτηκαν στα μάτια και ο σκύλος γάβγιξε πλησιάζοντας την δημιουργό. Εκείνη τον χάιδεψε θέλοντας να τον ηρεμήσει και μηχανικά κοίταξε τα δάχτυλά της. Περίεργο για εκείνη να αγγίζει άλλο δέρμα πέρα από το δικό της και ακόμη πιο περίεργο να εχει αισθήματα για ένα ζώο που μέχρι χθες θεωρούσε μηδαμινό.

«Δες ξανά!» Προέτρεψε τον αυλικό και εκείνος ανοίγοντας ξανά το αόρατο παράθυρο στον τοίχο, έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό.

«Τίποτα, δε συμβαίνει τίποτα». Αποκρίθηκε αμήχανα.

«Περίεργο» Τόνισε η δημιουργός και κάνοντάς του νεύμα αποχώρησε για να πάρει εκείνη τη θέση του.

Ο σκύλος την ακολούθησε.

Κοίταξε ψηλά και όλα ηταν ίδια όπως κάθε μέρα.

Κοίταξε χαμηλά και πάλι δεν είδε τίποτα.

Όλα ηταν όπως τα θυμόταν. Είχε βέβαια καιρό να δει τι υπάρχει έξω από το δωμάτιο μεταποίησης αλλά θυμήθηκε αμέσως το πόσο ενοχλητικό ήταν για εκείνη το φως του ήλιου. Με δυσμορφία προσώπου απέφευγε τις ζεστές αχτίδες του ήλιου και πατώντας άυλους κωδικούς στο αέναο παράθυρο έφερε τους τοίχους στο προσκήνιο.

«Δε μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει…» Επισήμανε με έντονο προβληματισμό.

«Μήπως κάποιος σεισμός;» Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή στο πλήθος;

«Σεισμός;;; Χαχαχα» Το γέλιο της διαπέρασε το δωμάτιο.

«Δε μας αγγίζουν αυτά αγαπητή μου» Ακούστηκε και πάλι η πειθαρχημένη σκληρή φωνή της.

«Κι αν δεχόμαστε κάποιου είδους επίθεση;» Ακούστηκε μια αντρική φωνή από τα πίσω μέλη του ακροατηρίου.

«Δηλαδή σαν τί είδους επίθεση να δεχόμαστε; Λέτε να υπάρχει περίπτωση να μας ανατρέψουν οι ασήμαντοι; Το αποκλείω! Έχουμε λάβει τα μέτρα μας χρόνια τωρα.» Συνέχισε η δημιουργός.

«Ναι αλλά…..»

«Αλλά τί;» Τα μάτια της κατακεραύνωσαν τους αυλικούς και όλοι σώπασαν.

Κατευθυνόταν προς το γραφείο της όταν ο κρότος συνόδεψε το γνώριμο τρίξιμο του δωματίου.

Το πλήθος πάγωσε, ο σκύλος κάθισε κάτω και η δημιουργός υποπτεύθηκε!

«Σύνδεσέ με με την υποδοχή» είπε σε ένα μηχάνημα του γραφείου της και ένα αντρικό πρόσωπο με τέλειες γωνίες εμφανίστηκε στην οθόνη.

«Υπάρχει κάτι ύποπτο κάτω; Νοιώθουμε κάτι κραδασμούς εδώ. Τί μπορεί να συμβαίνει;» Ρώτησε τον κύριο με μια πνοή.

«Δεν ξέρουμε ακόμη. Είχαμε παρόμοιες κλήσεις και από τα αλλα δωμάτια. Ελέγχουμε το πρόβλημα. Μείνετε ήσυχη» Ακούστηκε η σταθερή φωνή του μα το βλέμμα και η αμηχανία σώματος πρόδιδαν το ψέμα και το φόβο του.

 «Θα μπορούσαμε να δεχτούμε επίθεση επι γης;» Ρώτησε με λύσσα και η δημιουργός έμοιαζε πλέον τρομερά ανήσυχη και αγχωμένη.

«Όλα είναι πιθανά» Απάντησε ο κύριος με ειλικρίνεια.

«Μα μας είχατε πει πως κάτω είμαστε πλήρως προφυλαμένοι. Μας είχατε πει πως ο κίνδυνος μπορεί να έρθει από ψιλά. Φροντίσαμε να λάβουμε τα μέτρα μας για επάνω αλλα κάτω μας καθησυχάσατε. Τα ανέλαβαν άλλοι μας είπατε! Να μη φοβόμαστε! Να αφεθούμε και να κυριαρχήσουμε, μας είπατε!» Συνέχισε με φωνή που μαρτυρούσε «σπάσιμο» σκληρού χαρακτήρα.

«Δεν υπάρχουν άλλοι κυρία μου, όλοι εμείς είμαστε. Και κάνουμε ότι μπορούμε. Θα σας ειδοποιήσουμε σε λίγο.» Πρόλαβε να πει και η συνομιλία διεκόπη.

Η οθόνη έγινε γκρι και η δημιουργός θύμωσε.

«Τόλμησε να διακόψει την συνομιλία μας; Ποιός νομίζει πως είναι; Θα του δείξω εγω!» Φώναξε με πάθος χτυπώντας το χέρι της στο γραφείο.

«Κι αν δεν τη διέκοψε εκείνος;» Ακούστηκε μια φοβισμένη γυναικεία φωνή από τη μεριά των αυλικών.

Η δημιουργός θορυβήθηκε και κάλεσε τον υποδοχέα ξανά.

Καμιά επαφή! Προσπάθησε πάλι. Κανένα αποτέλεσμα.

Κοίταξε τους αυλικούς με τρόμο.

Ξαφνικά ήχοι σειρήνων προειδοποίησης κινδύνου έψελναν τον ύμνο της μάχης.

Οι εκκωφαντικοί θόρυβοι πολλαπλασιάστηκαν στο λεπτό και τα τριξίματα έγιναν ολοένα και πιο δυνατά. Το πάτωμα άρχισε να κουνιέται τοσο πολύ που ηταν θέμα χρόνου να υποχωρήσει.

«Χρειαζόμαστε το δωμάτιο κινδύνου. Υψώστε τους τοίχους προστασίας» Φώναξε η δημιουργός και ένα «μπάχαλο» πανικοβλημένων ανθρώπινων σωμάτων άρχισε να τρέχει από σημείο σε σημείο του δωματίου και να πληκτρολογεί κωδικούς και φράσεις – κλειδιά που μόνο οι ίδιοι μπορούσαν να κατανοήσουν πλήρως.

Ένα πράσινο, αόρατο κλουβί χτίστηκε γύρω τους και ένα δεύτερο κλουβί στο χρώμα της φωτιάς ενίσχυσε το πρώτο στρώμα προστασίας.

Οι σειρήνες «έψελναν» λυσσαλέα και ο θόρυβος έμοιαζε πλέον ως προάγγελος θανάτου.

Το πάτωμα είχε ήδη αρχίσει να υποχωρεί όταν μια γιγαντοοθόνη άνοιξε στο σύστημα προστασίας για να μπορούν να ελέγξουν το τί συμβαίνει στον έξω χώρο.

Εκατοντάδες άνθρωποι, δικοι μας άνθρωποι, γήινοι άνθρωποι με αισθήματα και αυτοσεβασμό εμφανιστηκαν στην πύλη του «μεταλλαγμένου» πύργου τους.

Η δημιουργός τα έχασε. Οι αυλικοί κοιτούσαν μαγνητισμένοι. Ο σκύλος πλησίασε την οθόνη και με τα δυο του πόδια άγγιξε τη μεριά εκείνη που φαίνονταν κάτι σκύλοι.

Νέοι άνθρωποι, ενήλικες άνθρωποι. μεσόκοποι άνθρωποι, παιδιά, ηλικιωμένοι άνθρωποι, άνθρωποι με πόνο, με φόβο, με όνειρα, με ελπίδες που χαθηκαν, με όνειρα που έγιναν ξεφτισμένες αναμνήσεις ηταν εκεί, κάτω στα θεμέλια ενός γιγάντιου πύργου που ηταν γεμάτος με ένα μάτσο σίδερα γιατί οι άνθρωποι που δεν εχουν ψυχή, που δεν εχουν αισθήματα, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μάτσο σίδερα. Μόνο με αυτά μπορούν να παρομοιαστούν πλήρως.

Άνθρωποι με μονο όπλο τον εαυτό τους ηταν έτοιμοι να καταλάβουν το κτίριο και να το κάνουν σπίτι. Ένας πύργος φαντάζει μεγαλειώδης, μα μόνο ένα σπίτι εκπέμπει ζεστασιά και θαλπωρή.

Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι χτυπούσαν τα άψυχα ντουβάρια με μαγκούρες. Οι οικοδόμοι χτυπούσαν με καλέμια, οι ναύτες χτυπούσαν με άγκυρες, οι ψαράδες με δίχτυα, οι αμπελουργοί με το κλαδευτήρι, οι αγρότες με τις τσάπες τους, οι νοικοκυρές με τα χέρια τους και ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ξεχωριστή οντότητα χτυπούσε τους τοίχους με ότι κι αν διέθετε γιατί σημασία δεν εχει τί διαθέτει ο καθένας, σημασία εχει να το χρησιμοποιεί όταν χρειάζεται.

Χιλιάδες ανθρώπινα σώματα να πάλονται, να μάχονται στο λεπτό για να καταφέρουν να ρίξουν όχι τον πύργο, τη χειροπέδα τους!

Και ξαφνικά το καλώδιο βγαίνει από την μπρίζα, η "καταραμένη" μηχανή σβήνει και η οθόνη μόλις έκλεισε!


  _________________ ΤΕΛΟΣ_________________


Αυτό ήταν φίλοι μου!
Ελπίζω να σας άρεσε. Θα χαρώ να μάθω τις ειλικρινείς απόψεις σας!

Να θυμήσω πως αυτό το διήγημα είναι αφιερωμένο στην Ζωή και στην Πέτρα για τον λόγο που είχα εξηγήσει στο πρώτο μέρος του διηγήματος. :)
Εύχομαι να άρεσε στις φίλες!
 
Και πριν σας χαιρετήσω θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους που ακολουθήσατε το ταξίδι αυτή της ιστορίας. Συνταξιδέψαμε δηλαδή και νοιώθω πολλή χαρά γι αυτό. Η παρουσία και το ενδιαφέρον σας είναι όπως και να το κάνουμε αρκετά τιμητικό για εμένα! Ευχαριστώ πάρα πολύ!

Καλό υπόλοιπο μέρας σε όλους!
Να είστε πάντα καλά!