ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα.

Καλημέρα και καλή εβδομαδα να έχουμε!

Μεγάλη γιορτή και σήμερα, οπότε Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες και να τους χαιρόμαστε!

Σήμερα έκατσα και έγραψα το δεύτερο μέρος της ιστορίας.

Να θυμίσω μόνο πως όσοι δε διάβασαν ή όσοι θέλουν να θυμηθούν την αρχή, μπορούν να πατήσουν εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8.html και να μάθουν όσα χρειάζεται να ξέρουν για να καταλάβουν.

Πάμε για τη συνέχεια λοιπόν:

ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Το σώμα του άντρα σφίχτηκε και οι μυς του φανήκαν περισσότερο. Οι φλέβες που πετάχτηκαν βίαια στο κορμί του, φανέρωσαν θυμό και οργή.

Κάποιοι αυλικοί προβληματίστηκαν, κάποιοι έδειξαν να τρομάζουν κιόλας, άλλοι δεν αισθάνθηκαν τίποτα και η δημιουργός αρκέστηκε στο να χαμογελάσει ειρωνικά.

«Λέτε να έχουμε να κάνουμε με επαναστάτη;» Ρώτησε απευθυνόμενη στους όμοιους της για να εισπράξει κάποιους ψιθύρους.

Γύρισε και τον κοίταξε ερευνητικά.

Το αντρικό σώμα παρέμεινε σφιγμένο.

«Ελπίζω μονο να μην είσαι επαναστάτης της κακιάς ώρας. Έχω συναντήσει πολλούς από δαυτους και μπορώ να τους ξεχωρίσω εύκολα. Πολύ εύκολα!» Τόνισε λάγνα πλησιάζοντάς τον σε απόσταση αναπνοής.

Ο άντρας έμεινε ασάλευτος.

Η δημιουργός τον κοιτούσε εξονυχιστικά. Κάποιοι αυλικοί κούνησαν το κεφάλι αποδοκιμαστικά.

«Ξέρεις…, μπορώ να καταλάβω τα "θηράματά" μου χρησιμοποιώντας μόνο μία από τις πέντε μου αισθήσεις.»

«Αυτό και μονο αυτό είναι αρκετό για να καταλάβω. Τόσο εύκολο είναι για μένα να "δω" μέσα σας.»

«Και σε μένα τί βλέπεις;» Τη ρώτησε με χλευασμό.

«Δε βλέπω! Οσμίζομαι! Όταν οι άλλοι χρησιμοποιούν τα μάτια εγω επιλέγω να ακολουθήσω την αίσθηση της οσμής. Μου είναι υπέρ αρκετή για να καταλάβω το κυρίως σώμα του «αντικειμένου» μου.»

«Μπα; Και σε μένα τί ακριβώς οσμίζεσαι;» Συνέχισε ειρωνικά.

Η δημιουργός τον πλησίασε. Τον κοίταξε προκλητικά και φέροντας τη μύτη της κοντά στο λαιμό του εισέπνευσε σαν να ηταν η τελευταία φορά που ανάσαινε.

Μετά την εισπνοή γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω και χάρισε ένα ακαταλαβίστικο χαμόγελο στους αυλικούς της. Εκείνοι σα να κατάλαβαν τι ήθελε να τους πει ξέσπασαν σε γέλια και χειροκροτήματα θαυμασμού.

Ο άντρας δε μπορούσε να καταλάβει. Πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε η γυναίκα τον κοίταξε σκοτεινά. 

«Μυρίζεις ιδρώτα γυμναστηρίου και όχι ιδρώτα δουλειάς, αγώνα και κόπου. Εχεις μηδαμινή αντίσταση μπροστά σε όσα θα κάνουμε μαζί σου και φυσικά τα ακατέργαστα και αδούλευτα χέρια σου μαρτυρούν πως είσαι υπέρ καλομαθημένος. Είσαι ένα δυνατό σώμα χωρίς θέληση και χωρίς τη δύναμη της αντίστασης. Είσαι απλώς ένα σώμα. Τίποτα περισσότερο. Ένα σώμα με αρκετή μυική δύναμη όμως που χρειαζόμαστε για να πετύχουμε πολλά πράγματα σε όσα θέλουμε να δημιουργήσουμε. Η πνευματική σου κατάσταση δεν εχει άμυνα και εμείς μαζί σου μπορούμε να πετύχουμε αβίαστα το νέο μας όραμα.» Φώναξε με έντονη χαρά και η άσχημη φωνή της αντιλάλησε σε όλο τον χώρο.

Έκανε δυο βήματα  πίσω και χαμογέλασε αυτάρεσκα στον ιδρώτα που κυλούσε στο μέτωπό του.

«Είσαι τόσο χέστης που βρωμάς!»

«Το μόνο που θέλουμε από σένα είναι η δύναμή σου! Τίποτε περισσότερο!»

«Πάρτε τον όπως είναι και οδηγείστε τον στο δωμάτιο ρομποτικής. Ο συνάδελφος εκεί θα κάνει άψογη δουλειά μαζί του. Θα γίνει ένα επιτυχημένο ανδρείκελο.»

Ο άνδρας πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε είχε ήδη εξαφανιστεί από το χώρο.

«Ο επόμενος παρακαλώ»! Φωνάζει χτυπώντας παλαμάκια.

Μια γνώριμη αναστάτωση επικρατεί , ενα «ψιλομπάχαλο» ανθρώπων που τρέχουν  λυσσαλέα για να αλλάξουν και να συνθέσουν ένα νέο σκηνικό. Εκείνη τη στιγμή ένα νέο σώμα δηλώνει τη μπερδεμένη παρουσία του στο χώρο.

Ένας κύριος γύρω στα 40, με γυαλιά μυωπίας, ελαφρά καραφλίτσα και σταβοκουμπωμενο κοστούμι από το οποίο εξέχει ελαφρώς η κοιλίτσα του, εισβάλλει στο χώρο κρατώντας μπροστά στο στήθος του έναν χαρτοφύλακα. Τον κρατά με πάθος λες και κρατά φυλαγμένο κάποιο πολύτιμο αγαθό.

Ο φόβος ρέει άφθονος και γεμίζει το δωμάτιο. Είναι τοσο φοβισμένος που περπατά παραπατώντας. Τους κοιτάζει με τρέμουλο ψυχής και αρθρώνει κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις.

Όλοι γελάνε ειρωνικά μαζί του και η δημιουργός τον πλησιάζει κοιτώντας τον ερευνητικά.

Πλησιάζει το πρόσωπό της σε απόσταση αναπνοής από το δικό του και ξεσπάει σε γέλια τρανταχτά!

Τον χτυπάει δυνατά στον ωμό και τον καλωσορίζει με το εξής επιφώνημα:

«Βρε, βρε. Καλώς το ανθρωπάκι!».

_________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_________________

Αυτό για σημερα!
Εύχομαι να σας αρέσει φίλοι!
Να είστε καλά!
Φιλιά πολλά σε όλους!