ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ.

Εκφραστικοί φίλοι, σήμερα δεν είχα σκοπό να γράψω τη συνέχεια της ιστορίας αλλά επειδή στεναχωρέθηκα με τις άσχημες ειδήσεις που διάβασα στο διαδίκτυο, αποφάσισα να γράψω για να βγάλω με αυτό τον τρόπο τα αρνητικά συναισθήματα απο μέσα μου.

Εγώ έτσι εκφράζομαι. Για να νοιώσω καλά ή για να περιορίσω άλλοτε τη χαρά μου δημιουργώ ιστορίες για να έρθω στα "ίσα" μου. Καταλαβαίνετε νομίζω τι εννοώ....

Λοιπόν να σας πω μόνο πως όσοι δεν το έχετε διαβάσει ή θέλετε να το θυμηθειτε πρέπει να ακολουθήσετε τους παρακάτω συνδέσμους:

Για το πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8.html

Για το δεύτερο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html

Για το τριτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_12.html.

Για το τεταρτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3613.html
Για το πέμπτο μέρος της ιστορίας εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/02/blog-post_17.html

Και πάμε για τη συνέχεια....

Καλή σας ανάγνωση! :)

ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ - ΜΕΡΟΣ ΈΚΤΟ.

Οι αυλικοί έτρεξαν κοντά της. Προσπάθησαν να την σηκώσουν αλλά εκείνη χτυπώντας τα χέρια που την άγγιξαν, δήλωσε με μανία πως προτιμούσε να μείνει καθισμένη κάτω.

Τα χέρια της έψαχναν και αγκάλιαζαν με μανία τον παγερό αέρα.

Δεν έβλεπε τίποτα μπροστά της. Αυτό που ζούσε ηταν ένας εφιάλτης που όμοιό του δεν είχε ζήσει ποτέ ξανά.

Ο σκύλος τρόμαξε από τις φωνές και τον πανικό που επικρατούσε και πήγε στη γωνία να κρυφτεί.

Πανικόβλητοι άνθρωποι - μηχανές έτρεχαν στο χώρο και προσπαθούσαν να συνεφέρουν την ηγέτη τους.

Οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν στους υπολογιστές. Οι τοίχοι του δωματίου άνοιγαν ανεξέλεγκτοι και από μέσα τους εμφανίζονταν δεκάδες γκρι ράφια με πολλά εξελιγμένα συστηματα που όμοιά τους οι άνθρωποι πρώτη φορά θα έβλεπαν.

Οι αυλικοί τρομαγμένοι καθώς ηταν από τις σπαραχτικές φωνές της δημιουργού χώθηκαν κυριολεκτικά στις ρωγμές με τα μηχανήματα και προσπαθούσαν απεγνωσμένα να βρουν κάτι χρήσιμο για αυτή την περίπτωση.

Είχαν περάσει αρκετά λεπτά όταν διαπιστώσαν με λύπη πως δεν είχε συμβεί ποτέ κάτι παρεμφερές και δυστυχώς όσο κι αν έψαξαν στις θεραπείες - οδηγίες τους, δεν βρήκαν τίποτα για αυτό που μόλις είχε συμβεί.

«Δεν είναι δυνατόν!» φώναξε η δημιουργός

«Είστε άχρηστοι! Είστε όλοι ένα μάτσο άχρηστοι! Φωνάξτε μου κάτω έναν ανώτερο». Ούρλιαξε σαν άγριο, πληγωμένο ζώο.

«Τους καλέσαμε ήδη αλλά κανείς δεν έδειξε άμεσο ενδιαφερον» Απάντησε με φόβο ψυχής ένας αυλικός.

Η δημιουργός, σαν παιδί μιας οργισμένης νιότης έσφιξε το σώμα της. Οι φλέβες πετάχτηκαν και η οργή έγινε εμφανής σε κάθε κύτταρο του κορμιού της.

«Βοηθήστε με να σηκωθώ» Πρόσταξε και πριν προλάβει κανείς να την αγγίξει διαπίστωσε πως είχε σηκωθεί μόνη της.

«Είστε καλύτερα;» Ψέλλισε κάπως αμήχανα μια φοβισμένη γυναίκα.

«Πού είναι το ζώο; Τί μου έκανε; Είναι ζωντανό;» Ρώτησε με μια αναπνοή σαν να κρεμόταν η ζωή της από τη κάθε μια λέξη που είχε μόλις προφέρει.

«Είναι στη γωνία κουλουριασμένο. Στέκει εκεί και μας κοιτά.» Συνέχισε η γυναίκα αυλικός κοιτώντας το σκύλο υποχθόνια.

«Είναι ζωντανό; Μου έκανε όλο αυτό το κακό και είναι ζωντανό;»

Κανείς δεν απάντησε.

Η δημιουργός έκανε δυο βήματα μπροστά και οι αυλικοί μαγνητισμένοι ακολούθησαν τις κινήσεις τις.

Ζήτησε από την γυναίκα που στεκόταν δίπλα της να την οδηγήσει στη γωνία του σκύλου.

Ο σκύλος έμοιαζε παγιδευμένος και οι άνθρωποι - μηχανήματα τον πλησίαζαν ολοένα και περισσοτερο.

Περίεργο. Δεν έμοιαζε να φοβάται. Απλώς τους παρατηρούσε υπομονετικά.

Ξαφνικά ένας αλλόκοτος, άσχημος ήχος ακούστηκε από ένα μηχάνημα που έμοιαζε με σάλπιγγα.

Όλοι γύρισαν προς τα πίσω και το κοίταξαν. Όλοι κατάλαβαν πως ηταν μυνημα από τους άνω.

Ένας από τους αυλικούς πλησίασε το μηχάνημα. Πάτησε ένα κουμπί που εμφανίστηκε στην  άκρη της σάλπιγγας και ξαφνικά ένα χαρτί που δεν είχε υλική υπόσταση έκανε την εμφάνισή του.

Γούρλωσε τα μάτια καθώς διάβαζε τα όσα αναγράφονταν ως δια μαγείας πάνω του.

Οι περισσότεροι αυλικοί κατάλαβαν τι έλεγε από την έκφρασή του.

Τους κούνησε θετικά το κεφάλι και εκείνοι στράφηκαν προς την δημιουργό. Την κοίταξαν με λύπη και αμέσως γύρισαν τα κεφάλια τους στον αυλικό που σε λίγα λεπτά θα γινόταν εκ νέου ο δημιουργός τους. Τα μάτια του κοκκίνισαν και ξάφνου το άυλο χαρτί πέταξε σπίθες και εξαφανίστηκε.

Η δημιουργός θορυβήθηκε.

Με απλανές βλέμμα στράφηκε προς τα πίσω. Δεν έβλεπε κανέναν τους αλλα καταλάβαινε πως κάτι κακο για εκείνη είχε πλέον συμβεί.

«Σας ζητάνε να με καταστρέψετε; Δεν τους κάνω πια και σας ζητάνε να με χαλάσετε;» Ρώτησε με τρεμάμενη φωνή και φοβισμένη έκφραση προσώπου.

Απάντηση δε πήρε όμως. Μόνο ένα ψυχρό κύμα αέρα διαπέρασε το σώμα της.

Ο αυλικός που σε λίγο θα βαπτιστεί δημιουργός τους βρέθηκε μπροστά από όλους τους άλλους. Εκείνοι τον ακολούθησαν πειθήνια.

Εκείνος στάθηκε πάνω από το κεφάλι της δημιουργού και τα μάτια του έγιναν ένα μπλε παγερό χρώμα. Μια μπλε, ιριδίζον ράβδος εμφανίστηκε ξαφνικά στα χέρια του και πέταγε κάτι σαν ηλεκτρισμό από τα πλαϊνά της.

Όλοι κατάλαβαν τι επρόκειτο να συμβεί. Όλοι! Ακόμη και ο σκύλος!

Η δημιουργός κουλουριάστηκε και περίμενε να έρθει το τέλος.

Ο σκύλος που στεκόταν μια αναπνοή μακριά της σύρθηκε και έχωσε το μαλλιαρό του κεφάλι κάτω από τα δάχτυλά της.

Ούτε η ίδια κατάλαβε πως χάιδευε τον σκύλο. Όχι μονο τον χάιδευε, της άρεσε κιόλας.

Μια γλυκύτητα, μια ανεξήγητη τρυφερότητα και ζεστασιά πλημμύρισαν τον εαυτό της μέσα από την τριβή των χεριών της στο δέρμα του σκύλου.

Κάτι όμορφο άνθισε μέσα της και ξαφνικά το χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπό της.

«Βλέπω! Βλέπω ξανά!» βροντοφώναξε και το βλέμμα της πλημμύρισε χαρά και ευτυχία.

Δεν πέρασαν ούτε δυο λεπτά όταν το ίδιο βλέμμα στραφηκε προς τους αυλικούς και έγινε λευκό και παγωμένο σαν κρύσταλλο…..

 _________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_________________

Δε νομίζω να έχετε παράπονο, σας έγραψα αρκετό, έτσι; :)

Αυτά μεχρι στιγμής!

Καλή συνέχεια εκφραστικοί φίλοι!

Να περνάτε όμορφα!
Φιλάκια πολλά!