✍️ Επίλογος: Όταν τελειώνει η γραφή, αρχίζει η αλήθεια
Η σειρά «10 Κείμενα Ψυχής» έφτασε σήμερα στο τέλος της.
Μια σειρά γραπτών που ξεκίνησε από μια ανάγκη, μια φωνή που ζητούσε να ακουστεί μέσα στον θόρυβο, μέσα στην εσωτερική αναστάτωση, μέσα στη σιωπή. Μια φωνή που, παρά τον δισταγμό και τον φόβο, βρήκε τη δύναμη να μιλήσει.
Δέκα κείμενα — δέκα στάσεις στην πορεία μου, δέκα σημεία όπου σταμάτησα να κοιτάζω έξω και άρχισα να κοιτάζω βαθιά μέσα μου.
Δεν ήταν μια εύκολη διαδρομή. Ήταν δύσκολη, γιατί όταν γράφεις την αλήθεια, αναγκάζεσαι να γδυθείς από τις μάσκες και τα ψέματα. Δεν είναι ποτέ απλό να σκάψεις στα βάθη της ψυχής σου και να αφήσεις τον αναγνώστη να κοιτάξει εκεί μέσα.
Η γραφή αυτή δεν ήρθε για να εντυπωσιάσει. Δεν ήρθε για να γεμίσει σελίδες με λόγια κενά και ανώδυνα. Ήρθε για να ανασαίνει. Για να πονάει. Για να ματώνει και ταυτόχρονα να θεραπεύει. Ήρθε για να γίνει γέφυρα ανάμεσα σε μένα και σε σένα, ανάμεσα σε ψυχές που αναζητούν μια αλήθεια πέρα από το προφανές.
Καθώς κλείνω αυτό το κεφάλαιο, νιώθω πως η γραφή με οδήγησε εκεί που ποτέ δεν περίμενα: στην αποδοχή του εαυτού μου, με τις ρωγμές και τις σκιές του.
Και μαζί, μέσα από αυτά τα κείμενα, ελπίζω να βρήκατε κι εσείς μια μικρή φωλιά όπου μπορείτε να ακουμπήσετε τον δικό σας εσωτερικό κόσμο. Μια πρόσκληση να μην φοβάστε να νιώσετε, να αναρωτηθείτε, να πονέσετε αλλά και να ελπίσετε.
Η συγγραφή αυτής της σειράς ήταν μια πράξη θάρρους.
Ήταν μια πράξη αγάπης — προς τον εαυτό μου και προς εσάς που με διαβάσατε, με ακούσατε, με νιώσατε.
Γιατί, τελικά, ο συγγραφέας μπορεί να γράφει μόνος.
Όμως, η σύνδεση με τον αναγνώστη, η ανταπόκριση στην ψυχή του άλλου, είναι που κάνει τη γραφή να ζει, να αναπνέει, να ανήκει.
Αυτή η σειρά κειμένων δεν κλείνει έναν κύκλο — ανοίγει έναν δρόμο.
Έναν δρόμο που δεν έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση, ούτε τελικό προορισμό. Έναν δρόμο που περπατιέται κάθε μέρα, με μικρές αποφάσεις, με θάρρος και με πίστη στην αξία του αυθεντικού βίου.
Είμαι συγγραφέας.
Όχι επειδή έχω έναν τίτλο ή γιατί επιδιώκω τη φήμη.
Αλλά γιατί δεν μπορώ να μη γράφω.
Η γραφή είναι για μένα η αναπνοή μέσα στο σκοτάδι.
Είναι η μοναδική γλώσσα που με βοηθά να εκφράσω όσα δεν λέγονται, να ακούσω όσα δεν ακούγονται, να νιώσω όσα δεν φαίνονται.
Αυτή η σειρά, αυτά τα «10 Κείμενα Ψυχής», είναι μια πρόσκληση.
Μια πρόσκληση να αναζητήσουμε μαζί τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας.
Να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια, χωρίς φόβο.
Να δεχτούμε την ατέλεια, τις πληγές, τις σκιές — γιατί είναι ακριβώς αυτές που μας κάνουν ανθρώπους.
Αν κατάφερα μέσα από αυτά τα λόγια να αγγίξω ένα κομμάτι σας, να ανασύρω μια σκιά ή να φωτίσω μια πλευρά που ήσασταν έτοιμοι να ξεχάσετε, τότε νιώθω πως η αποστολή μου έχει εκπληρωθεί.
Και γι’ αυτό σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Γιατί ο καθένας που διαβάζει και νιώθει, γίνεται μέρος αυτής της γραφής.
Μια γραφή που δεν τελειώνει εδώ.
Μια γραφή που συνεχίζει μέσα από κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή.
Τελειώνω αυτό το κείμενο με την πεποίθηση πως η ψυχή μιλάει πάντα — αλλά σε μια γλώσσα που μόνο η σιωπή μπορεί να ακούσει.
Και πως η αλήθεια δεν γράφεται με λέξεις, αλλά με το θάρρος να είσαι ολόκληρος.
Αυτή είναι η αλήθεια που κρατώ.
Αυτή η αλήθεια θα με συνοδεύει και θα με οδηγεί πάντα, ως συγγραφέα και ως άνθρωπο.
Με βαθιά ευγνωμοσύνη,
Κική.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ