Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Όταν τελειώνει η γραφή, αρχίζει η αλήθεια.

 


✍️ Επίλογος: Όταν τελειώνει η γραφή, αρχίζει η αλήθεια

Η σειρά «10 Κείμενα Ψυχής» έφτασε σήμερα στο τέλος της.
Μια σειρά γραπτών που ξεκίνησε από μια ανάγκη, μια φωνή που ζητούσε να ακουστεί μέσα στον θόρυβο, μέσα στην εσωτερική αναστάτωση, μέσα στη σιωπή. Μια φωνή που, παρά τον δισταγμό και τον φόβο, βρήκε τη δύναμη να μιλήσει.

Δέκα κείμενα — δέκα στάσεις στην πορεία μου, δέκα σημεία όπου σταμάτησα να κοιτάζω έξω και άρχισα να κοιτάζω βαθιά μέσα μου.
Δεν ήταν μια εύκολη διαδρομή. Ήταν δύσκολη, γιατί όταν γράφεις την αλήθεια, αναγκάζεσαι να γδυθείς από τις μάσκες και τα ψέματα. Δεν είναι ποτέ απλό να σκάψεις στα βάθη της ψυχής σου και να αφήσεις τον αναγνώστη να κοιτάξει εκεί μέσα.

Η γραφή αυτή δεν ήρθε για να εντυπωσιάσει. Δεν ήρθε για να γεμίσει σελίδες με λόγια κενά και ανώδυνα. Ήρθε για να ανασαίνει. Για να πονάει. Για να ματώνει και ταυτόχρονα να θεραπεύει. Ήρθε για να γίνει γέφυρα ανάμεσα σε μένα και σε σένα, ανάμεσα σε ψυχές που αναζητούν μια αλήθεια πέρα από το προφανές.

Καθώς κλείνω αυτό το κεφάλαιο, νιώθω πως η γραφή με οδήγησε εκεί που ποτέ δεν περίμενα: στην αποδοχή του εαυτού μου, με τις ρωγμές και τις σκιές του.
Και μαζί, μέσα από αυτά τα κείμενα, ελπίζω να βρήκατε κι εσείς μια μικρή φωλιά όπου μπορείτε να ακουμπήσετε τον δικό σας εσωτερικό κόσμο. Μια πρόσκληση να μην φοβάστε να νιώσετε, να αναρωτηθείτε, να πονέσετε αλλά και να ελπίσετε.

Η συγγραφή αυτής της σειράς ήταν μια πράξη θάρρους.
Ήταν μια πράξη αγάπης — προς τον εαυτό μου και προς εσάς που με διαβάσατε, με ακούσατε, με νιώσατε.
Γιατί, τελικά, ο συγγραφέας μπορεί να γράφει μόνος.
Όμως, η σύνδεση με τον αναγνώστη, η ανταπόκριση στην ψυχή του άλλου, είναι που κάνει τη γραφή να ζει, να αναπνέει, να ανήκει.

Αυτή η σειρά κειμένων δεν κλείνει έναν κύκλο — ανοίγει έναν δρόμο.
Έναν δρόμο που δεν έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση, ούτε τελικό προορισμό. Έναν δρόμο που περπατιέται κάθε μέρα, με μικρές αποφάσεις, με θάρρος και με πίστη στην αξία του αυθεντικού βίου.

Είμαι συγγραφέας.
Όχι επειδή έχω έναν τίτλο ή γιατί επιδιώκω τη φήμη.
Αλλά γιατί δεν μπορώ να μη γράφω.
Η γραφή είναι για μένα η αναπνοή μέσα στο σκοτάδι.
Είναι η μοναδική γλώσσα που με βοηθά να εκφράσω όσα δεν λέγονται, να ακούσω όσα δεν ακούγονται, να νιώσω όσα δεν φαίνονται.

Αυτή η σειρά, αυτά τα «10 Κείμενα Ψυχής», είναι μια πρόσκληση.
Μια πρόσκληση να αναζητήσουμε μαζί τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας.
Να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια, χωρίς φόβο.
Να δεχτούμε την ατέλεια, τις πληγές, τις σκιές — γιατί είναι ακριβώς αυτές που μας κάνουν ανθρώπους.

Αν κατάφερα μέσα από αυτά τα λόγια να αγγίξω ένα κομμάτι σας, να ανασύρω μια σκιά ή να φωτίσω μια πλευρά που ήσασταν έτοιμοι να ξεχάσετε, τότε νιώθω πως η αποστολή μου έχει εκπληρωθεί.
Και γι’ αυτό σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Γιατί ο καθένας που διαβάζει και νιώθει, γίνεται μέρος αυτής της γραφής.
Μια γραφή που δεν τελειώνει εδώ.
Μια γραφή που συνεχίζει μέσα από κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή.

Τελειώνω αυτό το κείμενο με την πεποίθηση πως η ψυχή μιλάει πάντα — αλλά σε μια γλώσσα που μόνο η σιωπή μπορεί να ακούσει.
Και πως η αλήθεια δεν γράφεται με λέξεις, αλλά με το θάρρος να είσαι ολόκληρος.

Αυτή είναι η αλήθεια που κρατώ.
Αυτή η αλήθεια θα με συνοδεύει και θα με οδηγεί πάντα, ως συγγραφέα και ως άνθρωπο.

Με βαθιά ευγνωμοσύνη,

Κική. 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΝΑ ΜΕ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΒΡΕ! :) :)

Εκφραστικοί φίλοι καλημέρα! Καλό μήνα να έχουμε! Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη διότι έχω γενέθλια! Και δεν κάνω πλάκα! ;)  Και πρωτομηνιά και πρωταπριλιά, τί άλλο θέλω; Εμ βέβαια, σαν εκφραστικός άνθρωπος που θα γινόμουν, ήξερα εγώ όταν επέλεγα ημερομηνία; :P Mεσα στα ψέματα έσκασα μούρη στη γη. Ξέρετε, για να κάνω πιο εκφραστικά τα ψέματά μας. ;) Εντωμεταξύ τώρα θυμήθηκα πως στα πρώτα πάρτυ γενεθλιών που έκανα στο Δημοτικό σχολείο δεν είχα βρει προσκλητήρια στο χωριό και καλούσα με το στόμα τους συμμαθητές στο σπίτι και εκείνοι νομιζαν πως τους κορόιδευα. Βεβαια ολοι ήρθανε μετά! Εντάξει, όχι να το παινευτώ αλλά θα το παινευτώ. Κυρίως όταν ήμουν μικρή έκανα πολύ όμορφα πάρτυ γενεθλίων. Τι ωραίες στιγμές. :) Να, ένα τέτοιο πάρτυ θα σας κάνω σήμερα! Τώρα θα μου πείτε 28 χρονών γαιδούρα (διότι τα 28 κλείνω) θες και πάρτυ; Αλλά ναι θέλω, άλλωστε μέχρι τα 100 που έχω σκοπό να φτάσω νεογέννητο θεωρούμε ακόμη. :P Πορτοκαλαδίτσα;  ...

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ.

Πόσες; Πόσες κορδέλες σέρνεις μαζί σου και τις κάνεις νύφες για πεταλούδες; Πές μου! Πές μου, πόσες; Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσα ξερόκλαδα κρατάς στο χέρι και τα κάνεις κλωνάρια μιας ζωής; Πόσα; Πές μου, πόσα; Κοίτα με Κοίτα με για λίγο μόνο! Κοίτα με! Γιατί στρέφεις πάντα το βλέμμα στον ουρανό; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσες στάχτες μαζεύεις κάθε χρόνο από το τζάκι και τις κάνεις φωλιά για χελιδόνια; Πόσες; Ε; Πές μου, πόσες; Μη μου γυρνάς τη πλάτη! Όχι, όχι μη μου τη γυρνάς! Πές μου! Μόνο πές μου! Πόσα; Πόσα χρώματα συγκεντρώνεις όλο το χρόνο για να συνθέσεις την αναγέννηση της μάνας Γής; Πές μου! Πόσο χρόνο διαθέτεις για να ανασάνεις, να φυσήσεις και να σκορπίσεις στον κόσμο μας με την ανάσα σου, ελπίδα και ζωή; Πές μου! Θέλω να μάθω! Πές μου! Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Μα πώς μπορείς να εξαπλώνεις τοσο πράσινο κάτω από τον έναστρο ουρανό και ν...