Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Ντεν και η Έλιοτ: Tα δελφίνια των ανθρώπων.

      Όσοι από εσάς παρακολουθείτε πολύ καιρό το μπλοκ μου θα ξέρετε οτι "τρελένομαι" να γράφω παιδικά παραμύθια και διηγήματα. Είχα γράψει αρκετά αλλά για διάφορους λόγους τα διέγραψα. 
      Φυσικά και δε θα επιστρέψουν όλα, ίσως όχι άμεσα, αλλά σήμερα ένιωσα την ανάγκη να αναρτήσω ξανά το πρώτο παιδικό παραμύθι που ανάρτησα σε τούτο το μπλοκάκι και το οποίο το έγραψα εκείνη την ημέρα βιαστικά αλλά ποτέ δε θέλησα να του κάνω αλλαγές, ίσως γιατί ήταν και το πρώτο μου.. στη μπλοκόσφαιρα εννοώ γιατί στον υπολογιστή μου έχω πολλά...
      Όπως θα διαπιστώσετε είναι άκρως καλοκαιρινό και νομίζω πως ταιριάζει ως αποχαιρετηστήριο λόγω των διακοπών. :)
       Εύχομαι να σας αρέσει!



Ο Ντεν και η Έλιοτ:
Τα δελφίνια των ανθρώπων.


            Μια φορά κι ένα καιρό μέσα σε μια τεράστια γαλάζια λίμνη κατοικούσαν δυο πανέμορφα δελφίνια, ο Ντεν και η Έλιοτ. Τους άρεσε πάρα πολύ να κολυμπούν παρέα στα κρυστάλλινα νερά της γαλάζιας λίμνης και πολλές φορές όταν έβλεπαν κάποιο πλοίο να περνάει από τα λημέρια τους έβγαιναν τρέχοντας στη επιφάνεια της λίμνης και άρχιζαν να κάνουν κωλοτούμπες από τη χαρά τους που έβλεπαν από κοντά ανθρώπους που τόσο πολύ τους αγαπούσαν.
            Μια ημέρα που φαινομενικά δεν είχε καμία διαφορά από τις υπόλοιπες, ένα μεγάλο υπερπολυτελές καράβι που πέρναγε από εκεί, δέσποζε καμαρωτό επάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.
            Ο Ντεν και η Έλιοτ που κοιμόντουσαν εκείνη την ώρα στο βυθό της θάλασσας, άκουσαν το γνώριμο για αυτούς ήχο σφυρίγματος του καραβιού και αμέσως πετάχτηκαν χαρούμενα από τον ύπνο τους για να ανέβουν να δώσουν το παρών στην επιφάνεια της θάλασσας θέλοντας να συναντήσουν τους ανθρώπους, οι οποίοι πάντοτε έδειχναν πολλοί χαρούμενοι όταν τα κοιτούσαν και τους πετούσαν λίγο ψωμάκι για να τα ταΐσουν θέλοντας να τα ευχαριστήσουν για τις πανέμορφες κωλοτούμπες τους.
            Έτσι λοιπόν και εκείνη την ημέρα ανέβηκαν τρέχοντας στην επιφάνεια της λίμνης για να συναντηθούν με τους ανθρώπους που τόσο πολύ τους είχαν λείψει μιας και είχε πολύ καιρό να περάσει από εκεί κάποιο καράβι…
            Δυστυχώς όμως όταν ανέβηκαν στην  επιφάνεια τους περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη Οι άνθρωποι, παρ’ όλο που ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο κατάστρωμα του πλοίου, με το που είδαν την ύπαρξη των δελφινιών όχι μόνο δε τους χαμογέλασαν όπως συνήθιζαν να κάνουν άλλες φορές αλλά αντίθετα άρχισαν να προσπαθούν να τα απομακρύνουν από  κοντά τους, κάνοντας άσεμνες χειρονομίες τη στιγμή που τους μιλούσαν πολύ άσχημα επειδή δεν έφευγαν από δίπλα τους.
            Τα δυο πανέξυπνα δελφίνια κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι δε χάρηκαν με τη παρουσία τους αλλά πίστευαν ότι τους έκαναν πλάκα και δε τα εννοούσαν, βλέπετε είχαν συνηθίσει τόσο καιρό να παίρνουν αγάπη και φροντίδα από αυτούς και όχι περιφρόνηση, αλλά δυστυχώς οι σημερινοί άνθρωποι ήταν πολύ ενοχλημένοι με τη παρουσία τους εκεί και φρόντισαν να τους το δείξουν!!!
            Η Έλιοτ που ήταν περισσότερο δεμένη με τους ανθρώπους μη θέλοντας να παραδεχτεί ότι υπάρχει και αυτή η «φουρνιά των ανθρώπων» άρχισε να κάνει κωλοτούμπες στο νερό προσπαθώντας να τους κάνει να γελάσουν μαζί της και να την αγαπήσουν όπως είχε συνηθίσει τόσα χρόνια, αντί όμως γι’ αυτό δέχτηκε επίθεση από αυτούς, οι οποίοι πετώντας της ότι φαγώσιμο κρατούσαν στο χέρι τους την έκαναν να φοβηθεί, να τρομάξει και να φύγει από κοντά τους κλαίγοντας.
            Ο Ντεν ακολούθησε αμέσως την Έλιοτ στο βυθό και τη βρήκε να καθισμένη μέσα σε μια υπόγεια σπηλιά στην οποία έπαιζαν από τότε που οι δύο τους ήταν μωρά.
            Ανακουφισμένος που τη βρήκε εκεί, τη πλησίασε, κάθισε δίπλα της και τη ρώτησε σιγανά:
-         Κλαις;
-         Γιατί μας φέρθηκαν έτσι Ντεν; Τι τους κάναμε; Εμείς να παίξουμε θέλαμε μαζί τους και όχι να τους κάνουμε κακό, αναρωτήθηκε κοιτάζοντας τον κατάματα.
-         Ίσως μας φοβήθηκαν. Προσπάθησε να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη πράξη των ανθρώπων.
-         Μπα… να μας διώξουν ήθελαν! Αλλά γιατί τι τους κάναμε; Τον ρώτησε με πίκρα.
-         Τίποτα δε τους κάναμε απλά δεν ήθελαν να παίξουν μαζί μας. Αυτό είναι όλο. Προσπάθησε να τη παρηγορήσει.
-         Μήπως έπαψαν να μας αγαπάνε ή μήπως δε μας αγάπησαν ποτέ; Ρώτησε η Έλιοτ με ψυχρή φωνή.
-         Θυμάσαι τον Αρτέμη; Ρώτησε ο Ντεν με μάτια που έλαμπαν από μια γλυκιά νοσταλγία.
-         Ο Αρτέμης! Αναφώνησε όλο χαρά και νοσταλγία η Έλιοτ.
-         Πιστεύεις λοιπόν ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Αρτέμη δε μας αγαπάνε; Εγώ πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι μας αγαπάνε, μας θυμούνται και θα συνεχίσουν να το κάνουν για πολύ καιρό ακόμα!
-         Έχεις δίκιο καλέ μου Ντεν! Έχεις απόλυτο δίκιο! Η φωνή της ακουγόταν τόσο γλυκιά, τόσο θερμή, τόσο αληθινή, μα πάνω απ' όλα τόσο γαλήνια και νοσταλγική….
Τα δυο δελφίνια καθισμένα δίπλα δίπλα άρχισαν να αναπολούν καλές περασμένες στιγμές που είχαν ζήσει κάποτε με το καλό τους φίλο, Αρτέμη.
Ο Αρτέμης ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που κάποτε έσωσε τα δυο αυτά δελφίνια από βέβαιο θάνατο. Όταν τα δυο δελφίνια μας ήταν μωρά ακόμα είχαν μολυνθεί από διάφορα βακτήρια της θάλασσας και είχαν βγει στη στεριά για να γλιτώσουν μόνο και που εκεί θα πέθαιναν αν δε βρισκόταν ο καλός Αρτέμης , ο οποίος με το που τα είδε έτρεξε κοντά τους και άρχισε να τα περιθάλπει μέχρι να έρθει η βοήθεια που ο ίδιος είχε καλέσει.
Έτσι λοιπόν τα δυο δελφίνια έζησαν και έγιναν καλά. Για ένα ολόκληρο χρόνο που φιλοξενούνταν σε ένα φιλανθρωπικό ζωολογικό πάρκο ο Αρτέμης πήγαινε τακτικά να τα δει και η αλήθεια είναι πως και αυτά περίμεναν πως και πώς να τα επισκεφτεί. Ήταν κάτι σα γονιός για αυτά…. Έτσι λοιπόν όταν αποφασίστηκε να γυρίσουν τα δελφίνια στη θάλασσα ο Αρτέμης αν και στεναχωρημένος που δε θα τα ξανάβλεπε ήταν εκεί για να τα αποχαιρετήσει και να τους πει ότι τα αγαπάει και δε θα τα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του!
Κάπως έτσι λοιπόν άλλαξαν διαδρομή ο Αρτέμης και τα δελφίνια του γιατί δικά του τα θεωρούσε όμως ποτέ δε λειτούργησε εναντίον τους. Πάντα ότι έκανε ήταν για το καλό τους! Ποτέ δε θέλησε να τα κρατήσει κοντά του. Ήξερε ότι στη θάλασσα θα ήταν ευτυχισμένα και έκανε τα πάντα για να το καταφέρει ώσπου στο τέλος τα κατάφερε!
-         Άραγε μας θυμάται ακόμα; Ρώτησε η Έλιοτ συγκινημένη και χαρούμενη συνάμα τον  Ντεν.
-         Δε πιστεύω πως μας ξέχασε ποτέ. Αποκρίθηκε ζεστά ο Ντεν και αγκάλιασε την Έλιοτ για να συνεχίσουν να αναπολούν παρέα παλιές ευτυχισμένες στιγμές που είχαν ζήσει με τον Αρτέμη.


Κάπου, σε ένα μικρό νησί της Ελλάδας:

Ένας γέροντας κάθεται επάνω σε ένα μικρό κούτσουρο που έχει ξεβράσει η θάλασσα και κοιτάζει έντονα τη θάλασσα μέχρι μέσα βαθιά, εκεί που φτάνει το μάτι του! Δείχνει να κοιτάζει μέσα της, όσο πιο βαθιά μπορεί και δείχνει να αναπολεί στιγμές που του προκαλούν συγκίνηση….
Παραπέρα ένα μικρό παιδί, γύρω στα 10, παίζει αμέριμνο στην αμμουδιά της παραλίας. Πλησιάζει με αργό βηματισμό τον ηλικιωμένο κύριο, απλώνει το χέρι του και λέει:
-         Πάμε παππού σπίτι να φάμε; Πείνασα.
Ο ηλικιωμένος κύριος του χαμογελά γλυκά, του δίνει το χέρι, σηκώνεται από το κούτσουρο και φεύγει μαζί με το μικρό….
Ο κύριος Αρτέμης μαζί με τον εγγονό του δε παραλείπουν να πηγαίνουν τακτικά στη θάλασσα όπου ο μικρός Αρτέμης παίζει και ο μεγάλος αναπολεί.........

Σχόλια

  1. Αγαπημένη μου εκφράσου. Χαίρομαι που βρήκα λίγο χρόνο να σε επισκεφθώ. Είμαστε ήδη σε διακοπές από τις 4 του μήνa, αλλά ξέκλεψα λίγο χρόνο, δεν άντεξα, για να σεριανίσω στους καινούριους μου φίλους.
    Τι όμορφο παραμυθάκι είναι αυτό, γεμάτο ευαισθησίες και νοήματα!!! Ειδικά το τέλος του, είναι τόσο όμορφο. Μπράβο σου κοπέλα μου! Το απόλαυσα.
    Να περνάς ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ όπου και να είσαι!!!
    Σου στέλνω ένα γλυκό φιλάκι και μια μεγάααλη, αληθινή αγκαλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχω καλύτερο από παραμύθια. Άσε που πρέπει να μαθαίνω καινούργια. Τα ανήψια μου έχουν μικρά παιδάκια και όπως καταλαβαίνεις πόσο θα ακούσουν την χιονάτη και την Σταχτοπούτα. Χρειαζόμαστε λοιπόν φρέσκα παραμύθια! Οπότε γράφε... Κι εγώ θα τα λέω στα ανήψια μου για να τα λένε στα παιδιά τους. Άσε που μπορεί σε μερικά χρόνια να είμαι κι εγώ γιαγιά! Γι αυτό γράφε!!!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ το θυμάμαι αυτό!! ;)
    Υπέροχο είναι και χαίρομαι πολύ που το ανάρτησες ξανά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. υπεροχοοοο γλυκο μου κοριτσακι!!!! να περασεις τελεια ευχομαι στις διακοπουλες σου!!! τα ξαναλεμε οταν γυρισεις!! φιλακια!! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. γιατί ζουζούνα μου, τα διέγραψες τα άλλα;

    καλές διακοπές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. λατρευω τα παραμυθακια καθως και οτι αλλο γραφεις!!! 'μου ταιριαζει' η εκφραση σου!! :) καλημερα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. τι κανεις γλυκια μου?...

    γιατι τα διεγραψες?..

    να εισαι παντα καλα

    καλο ξημερωμα με φιλια γλυκιας επιστροφης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. γεια σε ολους σας!!!


    ευχαριστω πολυ για τα όμορφα σχόλιά σας και συγνώμη που απαντάω τόσο καθυστερημένα! είχα αποχή απο το ίντερνετ! :)

    ευχομαι να ειστε όλοι καλα και να περνάτε τέλεια! φιλάκια πολλα σε όλυς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΓΑΠΗ!

    Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou !         Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Κρατώ στα χέρια μου το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 2020 απο το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλλονιάς "Κέφαλος" , όπου συμμετέχω με τρία έργα μου. Ξεφυλλίζοντας το, ανάμεσα σε τόσους δημιουργούς και έργα, νιώθω υπερήφανη και ευγνώμων. Τα συγχαρητήρια μου, σε όλους! Eπίσης, ΕΔΩ, μπορειτε να διαβασετε μια υπέροχη συνέντευξη του δικού μας "Σκρουτζάκου"  Giannis Koutris !! Συγχαρητήρια αγαπημένε μου φίλε! Ακόμη, σας έχω δύο εξαιρετικές προτάσεις, δικών μας πάλι, αγαπημένων προσώπων! "Στα παπούτσια των άλλων¨" το νέο βιβλίο της Μαρίας Κανελλάκη, εκδ. 24γραμματα Ανατομικές ιστορίες παντός καιρού και εδάφους, σε ποικιλία δερμάτων και χρωμάτων, για όλες τις (χ)ώρες και για όλα τα πέλματα. Η νέα τάξη υποδημάτων θέλει έντονες αντιθέσεις και άτολμους βηματισμούς. Σ’ αυτό το καλαπόδι κατασκευάστηκαν και οι ιστορίες του βιβλίου. Ψηλοτάκουνες γόβες για «φλατ» ήρωες και παπούτσια γδαρμένα για ανθρώπους-λουστρίνια. Ολοκαίνουργια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να