Ο Ντεν και η Έλιοτ: Tα δελφίνια των ανθρώπων.

      Όσοι από εσάς παρακολουθείτε πολύ καιρό το μπλοκ μου θα ξέρετε οτι "τρελένομαι" να γράφω παιδικά παραμύθια και διηγήματα. Είχα γράψει αρκετά αλλά για διάφορους λόγους τα διέγραψα. 

      Φυσικά και δε θα επιστρέψουν όλα, ίσως όχι άμεσα, αλλά σήμερα ένιωσα την ανάγκη να αναρτήσω ξανά το πρώτο παιδικό παραμύθι που ανάρτησα σε τούτο το μπλοκάκι και το οποίο το έγραψα εκείνη την ημέρα βιαστικά αλλά ποτέ δε θέλησα να του κάνω αλλαγές, ίσως γιατί ήταν και το πρώτο μου.. στη μπλοκόσφαιρα εννοώ γιατί στον υπολογιστή μου έχω πολλά...

      Όπως θα διαπιστώσετε είναι άκρως καλοκαιρινό και νομίζω πως ταιριάζει ως αποχαιρετηστήριο λόγω των διακοπών. :)

       Εύχομαι να σας αρέσει!

Ο Ντεν και η Έλιοτ:

Τα δελφίνια των ανθρώπων.

            Μια φορά κι ένα καιρό μέσα σε μια τεράστια γαλάζια λίμνη κατοικούσαν δυο πανέμορφα δελφίνια, ο Ντεν και η Έλιοτ. Τους άρεσε πάρα πολύ να κολυμπούν παρέα στα κρυστάλλινα νερά της γαλάζιας λίμνης και πολλές φορές όταν έβλεπαν κάποιο πλοίο να περνάει από τα λημέρια τους έβγαιναν τρέχοντας στη επιφάνεια της λίμνης και άρχιζαν να κάνουν κωλοτούμπες από τη χαρά τους που έβλεπαν από κοντά ανθρώπους που τόσο πολύ τους αγαπούσαν.

            Μια ημέρα που φαινομενικά δεν είχε καμία διαφορά από τις υπόλοιπες, ένα μεγάλο υπερπολυτελές καράβι που πέρναγε από εκεί, δέσποζε καμαρωτό επάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.

            Ο Ντεν και η Έλιοτ που κοιμόντουσαν εκείνη την ώρα στο βυθό της θάλασσας, άκουσαν το γνώριμο για αυτούς ήχο σφυρίγματος του καραβιού και αμέσως πετάχτηκαν χαρούμενα από τον ύπνο τους για να ανέβουν να δώσουν το παρών στην επιφάνεια της θάλασσας θέλοντας να συναντήσουν τους ανθρώπους, οι οποίοι πάντοτε έδειχναν πολλοί χαρούμενοι όταν τα κοιτούσαν και τους πετούσαν λίγο ψωμάκι για να τα ταΐσουν θέλοντας να τα ευχαριστήσουν για τις πανέμορφες κωλοτούμπες τους.

            Έτσι λοιπόν και εκείνη την ημέρα ανέβηκαν τρέχοντας στην επιφάνεια της λίμνης για να συναντηθούν με τους ανθρώπους που τόσο πολύ τους είχαν λείψει μιας και είχε πολύ καιρό να περάσει από εκεί κάποιο καράβι…

            Δυστυχώς όμως όταν ανέβηκαν στην  επιφάνεια τους περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη Οι άνθρωποι, παρ’ όλο που ήταν όλοι συγκεντρωμένοι στο κατάστρωμα του πλοίου, με το που είδαν την ύπαρξη των δελφινιών όχι μόνο δε τους χαμογέλασαν όπως συνήθιζαν να κάνουν άλλες φορές αλλά αντίθετα άρχισαν να προσπαθούν να τα απομακρύνουν από  κοντά τους, κάνοντας άσεμνες χειρονομίες τη στιγμή που τους μιλούσαν πολύ άσχημα επειδή δεν έφευγαν από δίπλα τους.

            Τα δυο πανέξυπνα δελφίνια κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι δε χάρηκαν με τη παρουσία τους αλλά πίστευαν ότι τους έκαναν πλάκα και δε τα εννοούσαν, βλέπετε είχαν συνηθίσει τόσο καιρό να παίρνουν αγάπη και φροντίδα από αυτούς και όχι περιφρόνηση, αλλά δυστυχώς οι σημερινοί άνθρωποι ήταν πολύ ενοχλημένοι με τη παρουσία τους εκεί και φρόντισαν να τους το δείξουν!!!

            Η Έλιοτ που ήταν περισσότερο δεμένη με τους ανθρώπους μη θέλοντας να παραδεχτεί ότι υπάρχει και αυτή η «φουρνιά των ανθρώπων» άρχισε να κάνει κωλοτούμπες στο νερό προσπαθώντας να τους κάνει να γελάσουν μαζί της και να την αγαπήσουν όπως είχε συνηθίσει τόσα χρόνια, αντί όμως γι’ αυτό δέχτηκε επίθεση από αυτούς, οι οποίοι πετώντας της ότι φαγώσιμο κρατούσαν στο χέρι τους την έκαναν να φοβηθεί, να τρομάξει και να φύγει από κοντά τους κλαίγοντας.

            Ο Ντεν ακολούθησε αμέσως την Έλιοτ στο βυθό και τη βρήκε να καθισμένη μέσα σε μια υπόγεια σπηλιά στην οποία έπαιζαν από τότε που οι δύο τους ήταν μωρά.

            Ανακουφισμένος που τη βρήκε εκεί, τη πλησίασε, κάθισε δίπλα της και τη ρώτησε σιγανά:

-         Κλαις;

-         Γιατί μας φέρθηκαν έτσι Ντεν; Τι τους κάναμε; Εμείς να παίξουμε θέλαμε μαζί τους και όχι να τους κάνουμε κακό, αναρωτήθηκε κοιτάζοντας τον κατάματα.

-         Ίσως μας φοβήθηκαν. Προσπάθησε να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη πράξη των ανθρώπων.

-         Μπα… να μας διώξουν ήθελαν! Αλλά γιατί τι τους κάναμε; Τον ρώτησε με πίκρα.

-         Τίποτα δε τους κάναμε απλά δεν ήθελαν να παίξουν μαζί μας. Αυτό είναι όλο. Προσπάθησε να τη παρηγορήσει.

-         Μήπως έπαψαν να μας αγαπάνε ή μήπως δε μας αγάπησαν ποτέ; Ρώτησε η Έλιοτ με ψυχρή φωνή.

-         Θυμάσαι τον Αρτέμη; Ρώτησε ο Ντεν με μάτια που έλαμπαν από μια γλυκιά νοσταλγία.

-         Ο Αρτέμης! Αναφώνησε όλο χαρά και νοσταλγία η Έλιοτ.

-         Πιστεύεις λοιπόν ότι τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Αρτέμη δε μας αγαπάνε; Εγώ πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι μας αγαπάνε, μας θυμούνται και θα συνεχίσουν να το κάνουν για πολύ καιρό ακόμα!

-         Έχεις δίκιο καλέ μου Ντεν! Έχεις απόλυτο δίκιο! Η φωνή της ακουγόταν τόσο γλυκιά, τόσο θερμή, τόσο αληθινή, μα πάνω απ' όλα τόσο γαλήνια και νοσταλγική….

Τα δυο δελφίνια καθισμένα δίπλα δίπλα άρχισαν να αναπολούν καλές περασμένες στιγμές που είχαν ζήσει κάποτε με το καλό τους φίλο, Αρτέμη.

Ο Αρτέμης ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που κάποτε έσωσε τα δυο αυτά δελφίνια από βέβαιο θάνατο. Όταν τα δυο δελφίνια μας ήταν μωρά ακόμα είχαν μολυνθεί από διάφορα βακτήρια της θάλασσας και είχαν βγει στη στεριά για να γλιτώσουν μόνο και που εκεί θα πέθαιναν αν δε βρισκόταν ο καλός Αρτέμης , ο οποίος με το που τα είδε έτρεξε κοντά τους και άρχισε να τα περιθάλπει μέχρι να έρθει η βοήθεια που ο ίδιος είχε καλέσει.

Έτσι λοιπόν τα δυο δελφίνια έζησαν και έγιναν καλά. Για ένα ολόκληρο χρόνο που φιλοξενούνταν σε ένα φιλανθρωπικό ζωολογικό πάρκο ο Αρτέμης πήγαινε τακτικά να τα δει και η αλήθεια είναι πως και αυτά περίμεναν πως και πώς να τα επισκεφτεί. Ήταν κάτι σα γονιός για αυτά…. Έτσι λοιπόν όταν αποφασίστηκε να γυρίσουν τα δελφίνια στη θάλασσα ο Αρτέμης αν και στεναχωρημένος που δε θα τα ξανάβλεπε ήταν εκεί για να τα αποχαιρετήσει και να τους πει ότι τα αγαπάει και δε θα τα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του!

Κάπως έτσι λοιπόν άλλαξαν διαδρομή ο Αρτέμης και τα δελφίνια του γιατί δικά του τα θεωρούσε όμως ποτέ δε λειτούργησε εναντίον τους. Πάντα ότι έκανε ήταν για το καλό τους! Ποτέ δε θέλησε να τα κρατήσει κοντά του. Ήξερε ότι στη θάλασσα θα ήταν ευτυχισμένα και έκανε τα πάντα για να το καταφέρει ώσπου στο τέλος τα κατάφερε!

-         Άραγε μας θυμάται ακόμα; Ρώτησε η Έλιοτ συγκινημένη και χαρούμενη συνάμα τον  Ντεν.

-         Δε πιστεύω πως μας ξέχασε ποτέ. Αποκρίθηκε ζεστά ο Ντεν και αγκάλιασε την Έλιοτ για να συνεχίσουν να αναπολούν παρέα παλιές ευτυχισμένες στιγμές που είχαν ζήσει με τον Αρτέμη.

Κάπου, σε ένα μικρό νησί της Ελλάδας:

Ένας γέροντας κάθεται επάνω σε ένα μικρό κούτσουρο που έχει ξεβράσει η θάλασσα και κοιτάζει έντονα τη θάλασσα μέχρι μέσα βαθιά, εκεί που φτάνει το μάτι του! Δείχνει να κοιτάζει μέσα της, όσο πιο βαθιά μπορεί και δείχνει να αναπολεί στιγμές που του προκαλούν συγκίνηση….

Παραπέρα ένα μικρό παιδί, γύρω στα 10, παίζει αμέριμνο στην αμμουδιά της παραλίας. Πλησιάζει με αργό βηματισμό τον ηλικιωμένο κύριο, απλώνει το χέρι του και λέει:

-         Πάμε παππού σπίτι να φάμε; Πείνασα.

Ο ηλικιωμένος κύριος του χαμογελά γλυκά, του δίνει το χέρι, σηκώνεται από το κούτσουρο και φεύγει μαζί με το μικρό….

Ο κύριος Αρτέμης μαζί με τον εγγονό του δε παραλείπουν να πηγαίνουν τακτικά στη θάλασσα όπου ο μικρός Αρτέμης παίζει και ο μεγάλος αναπολεί.........