ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΩΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ

           Να, είναι κάποιες στιγμές σα τη σημερινή που για άγνωστο λόγο ή λόγους  θες να εκφραστείς μέσω του οτιδήποτε είναι αυτό που έχεις ανακαλύψει πως μπορεί να σε κάνει χαρούμενο και δημιουργικό συνάμα.

Είναι σα μια εσωτερική βαθιά επιθυμία να βρίσκει τη δύναμη να μετατραπεί σε ώθηση και να βγάλει προς τα έξω αυτό που στην ουσία θέλει από μόνο του να βγει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν μέσα έκφρασης-δημιουργίας με απώτερο σκοπο να προσφέρουν, άλλοι πάλι το κάνουν αποκλειστικά για να παράγουν.

Ποιά η διαφορά τους; Στη πρώτα ομάδα ανήκουν οι άνθρωποι και στην άλλη οι μηχανές.

Ισχύει ότι ακριβώς και στα εργοστάσια. Οι μηχανές θα είναι πιο αποτελεσματικές, θα πετύχουν εξοικονόμηση χρόνου, μείωση του κόστους και των παραγωγικών συντελεστών ενώ συνάμα η απόσβεση των μηχανημάτων θα είναι κάτι παραπάνω από μεσοπρόθεσμη. Μακροχρόνια θα είναι σίγουρα αλλα ας λάβουμε υπόψη το ότι και τα μηχανήματα κάποιες φορές «αρρωσταίνουν».

Κι έπειτα ας επανέλθουμε στον άνθρωπο, στον εργαζόμενο άνθρωπο που τώρα πια υπάρχει για να εξυπηρετεί τις μηχανές. Ο άνθρωπος σε σχέση με όσα προαναφέρθηκαν είναι γνωστό πως δε μπορεί να συναγωνιστεί τις μηχανές, μπορεί όμως να συνεργαστεί μαζί τους και γιατί όχι να τους προσφέρει αυτό που στην ουσία  είναι το μεγάλο τους μειονέκτημα.

Ποιό είναι αυτό;

Η καρδιά τους φυσικά μιας και που «μυαλό» διαθέτουν και σε μεγάλο ποσοστό μάλιστα.

Ένα περιβάλλον εργασίας αποτελούμενο από πολλές μηχανές φαντάζει στο μυαλό μου ψυχρό τοπίο, ένα περιβάλλον εργασίας αποτελούμενο από μηχανές και ευτυχισμένους ανθρώπους που είναι τα μάτια, τα αυτιά και η ψυχή των μηχανημάτων  φαντάζει αρκετά πιο γλυκό, πιο προσιτό, πιο καλοσυνάτο και φυσικά αρκετά πιο ζεστό κι ανθρώπινο.

Οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανές άσχετα αν κάποιοι συνηθίζουν να μας βλέπουν έτσι, ούτε ο ρόλος μας στη ζωή (μιας και που πριν αναφερόμουν αποκλειστικά σε συνθήκες εργοστασίου) είναι να καθοδηγούμε αλλα και να εξαρτώμαστε από τα μηχανήματα, τα κάθε είδους μηχανήματα. Ο ρόλος μας είναι να δεχόμαστε, να παρατηρούμε, να ακούμε, να συμβουλεύουμε και να προσφέρουμε στους ανθρώπους που εχουν πραγματικά ανάγκη ή απλώς επιζητούν τη προσοχή, τη συμβουλή ή τη βοήθειά μας. Και πιστέψτε με  αν οι συνάνθρωποί μας καταλάβουν τη σημαντικότητα των παραπάνω τότε το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας το ανταποδώσουν εις διπλούν. Όχι γιατί έτσι πρέπει να γίνει αλλα γιατί ως άνθρωποι κι αυτοί θα πρέπει να κάνουν αυτό που προστάζουν οι αισθήσεις τους.

Γιατί αισθητά διέκρινα ή διαχώρισα αν θέλετε σε πέντε κατηγορίες ποιός θεωρώ πως είναι ο ρόλος μας στη κοινωνία, βασίστηκα και εμπνεύστηκα αποκλειστικά και μόνο από τις πέντε αισθήσεις των ανθρώπων.

1)      οσφρηση

2)      όραση

3)      ακοή

4)      γεύση

5)      αφή

Στο δικό μου μυαλό οι συνδετικοί κρίκοι των δυο αν θέλετε ομάδων εχουν ως εξής:

1)      δέχομαι όπως δέχεται τις μυρωδιές (όμορφες κ άσχημες) η μύτη

2)      παρατηρώ το κόσμο και όσους εχουν προβλήματα, όπως κάνουν τα ματια

3)      ακούω - αφουγκράζομαι τις ανθρώπινες ανάγκες όπως κάνουν τα αυτιά

4)      εκφράζω τις συμβουλές η τις παρατηρήσεις μου μέσω της ομιλίας

5)      προσφέρω και δέχομαι όπως κάνουν τα χέρια οτιδήποτε είναι αυτό που προκύψει από τη παραπάνω διαδικασία, είτε καλό είτε κακό είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ανάλογα το αποτέλεσμα σημαίνει δυο κυρίως πράγματα ή  ότι  δεν είχε τη σωστή έκβαση ή ότι δεν είχε το σωστό άτομο για να ολοκληρωθεί επιτυχώς

Να λοιπόν τί είναι αυτό που κάνει τόσο ψυχρά και κυνικά τα μηχανήματα. Λείπουν από «πάνω» τους πέντε ολόκληρες αισθήσεις αισθήσεις που προσφέρουν τόσα πολλά κυριολεκτικά και μεταφορικά στους ανθρώπους. Και το καλό για εμάς είναι πως και να σου λείπει καποια αίσθηση έχεις τις άλλες ήδη ανεπτυγμένες για να καλύψεις το κενό, στα μηχανήματα όμως από τη στιγμή που υπάρχει τόσο κενό μια καλή παραγωγή προϊόντων δε μπορεί να προσφέρει τίποτα περισσότερο από μια μάζα πραγμάτων που αργά η γρήγορα θα εξαφανιστεί γιατί θα επέλθει ο ρόλος της διανομής

Αλλά ας μην επεκταθούμε περισσότερο, το κείμενο αυτό γράφτηκε απλώς και μόνο επειδη θεωρώ ότι πλέον οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο με μηχανήματα παρά με ανθρώπους.

Στη προσπάθεια τους να παράγουν και να απολαύσουν τα παραγόμενα είδη καταληγουν να είναι τόσο ψυχροί όσα τα άψυχα μηχανήματα.

Στη προσπάθεια τους να μη πληγωθούν καταληγουν να κάνουν τη καρδιά τους να μοιάζει με κάρτα μνήμης που δε διαγράφει αν δε επιλέξεις εσύ να κάνεις  τη κίνηση αυτή αλλά μία κάρτα έχει ένα σοβαρό ελάττωμα, δεν έχει το χτύπο, τον όμορφο χτύπο της ανθρώπινης καρδιάς μας.

Στη προσπάθεια τους να προσφέρουν καταλήγουν μόνο στο να ζητάνε ανταπόδοση, όπως τα μηχανήματα. Λειτουργούν προς όφελος άλλων αλλα δε παύουν ποτέ να ζητάνε ανανέωση – επισκευή και τεχνολογική εξέλιξη του εξοπλισμού τους.

Στη προσπάθεια τους να γίνουν παραγωγικοί στο κάθε λεπτό της ημέρας τους καταληγουν από συνήθεια και μόνο να κάνουν μηχανικές κινήσεις και να λαμβάνουν ανεπιτυχείς αποφάσεις.

Στη προσπάθεια τους να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι κατέληξαν πως για εκείνους είναι καλύτερο να γίνουν ακόμη καλύτερες παραγωγικές μηχανές.

Μα ευτυχώς για όλους μας στη προσπάθεια μας να παραμείνουμε άριστες ψυχρές μηχανές καταλάβαμε πως αυτό που έχουμε ως άνθρωποι όχι μόνο είναι ασύγκριτο μαζί τους αλλα δε θα έπρεπε ποτέ να τεθεί θέμα σύγκρισης και όχι λόγω των αισθήσεων αλλα λόγω του ότι κάθε φορά που κλείνει ο γενικός διακόπτης στα εργοστάσια οι μηχανές στέκουν μόνες πλήρως εκμεταλλευμένες και άδειες στο σκοτεινό πλέον χώρο, μα κάθε φορά που ο διακόπτης κλείσει για τους ανθρώπους είναι ευλογία που ξέρουμε πως πάντα κάποιος θα είναι εκεί για να μας πει μη φοβάσαι…. Το φως θα επανέλθει!

* Μετά από πολύ καιρό είχα πραγματικά την ανάγκη να γράψω, να γράψω όχι για μένα γιατί αυτό ειναι κάτι που το κάνω ανα διαστήματα αλλά ήθελα να το κάνω για όλους εσάς που μου δέίξατε σχεδόν από την αρχή του μπλοκ οτι μπορώ να εκφραστώ χωρίς να ντρέπομαι για το τρόπο που γράφω αλλά και να πιστέψω πως μπορω να γραψω καλα και να θέλω να δίνω και να παίρνω από τους ανθρώπους που είναι δεκτικοί στο να αφιερώσουν λίγο χρόνο από τη καθημερινότητά τους για να διαβάσουν κάτι που θέλω να πω, που μπορεί να ειναι λάθος, να ειναι κακό, να είναι άσχετο εντέλει αλλά για μενα ειναι κάτι και γι αυτους που με γνωρισαν μεσω των κειμωνων μου να ειναι κατι που αξιζει να προσεξουν.

Θα ήθελα να μπορούσα να διέθετα περισσότερο χρόνο στο μπλοκ για να περνάω και εγώ απο τα δικά σας ονειρεμένα σπίτια μα αυτό ειναι κάτι που δε μπορώ να κάνω πλέον λόγω έλλειψης χρόνου θα επανέλθω όμως και θα ειμαι τακτική επισκέπτρια οπως συνήθιζα παλιά. Ξέρω πως οι σχεσεις, ολες οι σχεσεις ειναι αμφιδρομες και γι αυτο εχω  την αναγκη να σας ζητησω συγνωμη που δε μπορω να διαθεσω το χρονο που πρεπει ομως παρολα αυτα οσο μελο κι ακουγεται υπάρχουν πραγματα που εχω μαθει απο τους μπλοκοφιλους χρονια πλεον τωρα που αισθανομαι πως ειναι τοσο δυνατα ωστε να καλυψουν αυτο το χρονικο κενο.

Να ειστε παντοτε καλα και να με θυμαστε μεχρι την πληρη επανοδο! :)