Η ΦΥΓΗ - ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

Φοβάμαι!

Τρέμω στην ιδέα πως θα μου φύγεις, πως θα σε χάσω!

Πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και το σεντόνι θα εχει πάνω του χαραγμένο και τσαλακωμένο το γκρίζο της σκιάς σου.

Νιώθω σαν ένα σκληρό όνειρο με χαμένες αυταπάτες που φεγγοβολάει ανελέητα πίσω από ένα πυρακτωμένο και συνάμα θαμπό χθες.

Μια κλειδαρότρυπα ο φόβος μου, μια κλειδωνιά με ένα χιλιοσπασμένο αύριο, που επίμονα αποζητούσες μα ο κουτός, δεν κατάλαβες ότι στο είχα ήδη δώσει!

Ακόμη το  θυμάμαι! Σαν ένα απατηλό όνειρο που διήρκησε μόλις χθες!

Έκλεισα σφιχτά στις χούφτες μου ένα λευκό σπίτι με μια πόρτα θαλασσιά, τόπος κατοικίας μόνο για τους δυο μας και όταν στο προσέφερα προσεκτικά, άνοιξες διάπλατα τη χούφτα σου και εκείνο δίχως να καλοσκεφτεί, «πήρε» τη μορφή λευκού περιστεριού και πέταξε ψηλά!

Σε έναν απέραντο ουρανό το είδαμε να ξεμακραίνει….

Προσπάθησα να το φέρω πίσω μα ήταν τόσο περήφανο και ευτυχές στον ουρανό που σκέφτηκα ότι εκεί ανήκει.

Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;

Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη;

Ας μείνει για πάντα εκεί ψηλά, σαν Ύψιστος που βρήκε τον δρόμο του επάνω σε ένα και μοναδικό αστέρι.

Ένα αστέρι, λυχνάρι και οδηγός για όσους έχασαν το δρόμο τους παρακινούμενοι από ψεύτικους και άκαρπους χάρτες.

Ώρες ώρες θα ’θελα να «κλέψω» ένα διθέσιο αεροπλάνο και να ’ρθω να σε βρω και να σε φέρω πίσω, όμως η καρδιά μου σφίγγετε όταν ξέρει πως στην ουσία το μόνο που θέλω είναι να σε αιχμαλωτίσω.

Θέλω να σε κάνω το προσωπικό μου περιστέρι, τον αποκλειστικό μου «ταχυδρόμο», εκείνον που θα γράφω ραβασάκια και δένοντάς τα με λεπτή, κόκκινη κλωστή στο λεπτοκαμωμένο, μικροσκοπικό σου πόδι θα τα αφήσω να ταξιδέψουν και  «ραντιστούν» από τις στάλες του Αιγαίου, του Ουρανού και ενός βαθιού πελάγους που ο άνθρωπος δεν εχει ακόμη ανακαλύψει!

Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.

Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.

Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!

Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο.

Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Η Φυγή", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Μόλις διαβάσατε ένα σχετικά μικρό απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Η Φυγή", της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου". 

Όπως σας είπα και εχθές στην ανάρτηση με το Δελτίο Τύπου θα μοιραστώ μαζί σας με το καιρό τέσσερα χορταστικά αποσπάσματα του βιβλίου για να μπορέσετε και εσείς να κατανοήσετε το τί είδους "Λάφυρα" μπορεί να συναντήσει κανείς στη συλλογή αυτή.

Η Φυγή λοιπόν αποτελεί το 8ο ποίημα της συλλογής και την αγαπώ ιδαίτερα για πολλούς λόγους.

Θα ήθελα να σας ενημερώσω πως διαβάσατε μόνο την αρχή της και πραγματικά είναι αρκετά μικρή σε σχέση με την έκταση και τους συμβολισμούς της.

Συνομιλώντας πάντα με τους αναγνώστες μου και ακούγοντας τα όσα έχουν να μου πουν εχω παρατηρήσει πως η Φυγή κατάφερε να ξεχωρίσει και να μπει στις καρδιές των περισσότερων μα και να τις αγγίξει συνάμα, φέρνοντάς τους στη μνήμη δικές τους προσωπικές εμπειρίες.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας που το ξέρουνε μόνο λίγοι φίλοι μου. Η Φυγή  είναι το τελευταίο ποίημα που γράφτηκε για τη συλλογή αλλά πήρε τη θέση της κάπου στη μέση διότι όλα στο βιβλίο έχουν ένα υπόβαθρο και είναι ταξινομημένα όπως θα έπρεπε να είναι για τους λόγους που δε μπορώ να αναλύσω τώρα, μπορείτε όμως να κατανοήσετε διαβάζοντάς το.

Η Φυγή λοιπόν είναι ένα ποίημα που μιλάει για ανθρώπινες απώλειες - απουσίες - αρπαγές των ανθρώπων από τη ζωή μας.

Μιλάει με έναν αρκετά ευαίσθητο και ρομαντικό τρόπο για τις  απώλειες εκείνες που σημάδεψαν και χάραξαν βαθιά τη ψυχή μας μα οι άνθρωποι αυτοί που υπήρξαν πολύτιμοι και σημαντικοί στην ζωή και στην καρδιά μας, φρόντισαν όσο καιρό υπήρξαν δίπλα μας (όσο ελάχιστος ή μακροχρόνιος ήταν αυτός) να μας κληροδοτήσουν με τα πιο καθάρια, αγνά, άδολα αγαθά (εφόδια) που τότε δε τα καταλάβαμε ή απλώς τα προσπεράσαμε αλλά έπειτα στη θύμησή τους και στο πόνο μας ενίοτε για την όποια - άκαρπη - φυγή τους, τα ανάσυρουμε, τα μετατρέπουμε σε "όπλα" και δύναμή και προχωράμε στη ζωή με όλες τις αναμνήσεις μα και με τη δύναμη που ανέκαθεν φώλιαζε στη ψυχή μας.

Δε θα πω περισσότερα, θα πω μόνο πως η φυγή δε μιλάει μόνο για τον Έρωτα, ούτε αποκλειστικά για την Αγάπη, μιλάει για κάτι πιο βαθύ που πολύ απλά δε μπορώ να εξηγήσω με λέξεις, μιλάει για τα πιο απόκρυφα συναισθήματων των ανθρώπων που πονανε μα παρ' όλα αυτά συνεχίζουν. Χαρακτηριστική παράγραφός αυτών που ανεφερα μόλις η εξής:

"Δεν φεύγουνε οι άνθρωποι! Δεν φεύγουνε! Κάπου πάνε και ξαναγυρνάνε! Μέσα από εμάς! Μέσα από τα έργα, την αγάπη, τις πράξεις, την πίστη, τη δύναμή μας! Εκείνη τη δύναμη που λέει «ύψωσε ψηλά το κεφάλι και προχώρα»! Προχώρα ακόμα κι αν χρειαστεί να συρθείς και να ματώσεις το σώμα όλο! Προχώρα, όχι γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή, αλλά γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις! Γεννήθηκες για να προχωράς, η ροή της ζωής αυτό μας δείχνει! Δεν πάει πίσω η ζωή, δεν πάει, τη ροή της μπορείς να ακολουθήσεις! Όσο κουράγιο κι αν χρειαστεί, εσύ αυτό συνέχισε να κάνεις! Προχώρα! Με το κεφάλι ψηλά, σύρσου μα προχώρα! "

Με το κεφάλι ψηλά, σύρσου μα προχώρα!
Με το κεφάλι ψηλά, σύρσου μα προχώρα!

Δε νομίζω πως χρειάζεται να πω περισσότερα, καταλάβατε ήδη αρκετά....

Εμπευσμένη η Φυγή απο μία νεαρή κοπέλα που έφυγε νωρίς και άδικα απο το κόσμο μας....
Εμπνευσμένη η Φυγή απο το φόβο απώλειας σε κάτι που ήθελα πολύ αλλά κι εκείνο έφυγε...
Εμπνευσμένη η Φυγή απο το πόνο και τα δάκρυα ανθρώπων που δεν ήξερα πως να απαλύνω, να γιατρέψω...
Εμπευσμένη η Φυγή απ' όσα χάνω κάθε μέρα μα μέσα και δίπλα μου, ζούνε ακόμα....!

Ειλικρινά, για όλους τους παραπάνω και άλλους τόσους λόγους ήξερα πως η Φυγή δε γίνεται παρά να αγαπηθεί! Και της αξίζει!


Θα κλείσω την ανάρτηση αυτή με ένα τραγούδι που ανακάλυψα μετά την έκδοση του βιβλίου, αναζητώντας τραγούδια για να τα συνοδεύω όταν τα προωθώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το τραγούδι λοιπόν είναι το εξής και για μένα φαντάζει υπέροχο.

 

Τίτλος: Φυγή
Στίχοι: Εκείνος κι Εκείνος
Μουσική: Εκείνος κι Εκείνος
Ερμηνεία: Εκείνος κι Εκείνος


Όποιος ενδιαφέρεται λοιπόν να αποκτήσει τη ποιητική συλλογή "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου" μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου μέσω μυνήματος στη σελίδα μου στο facebook που θα βρείτε στο πλαι δεξιά ή μέσω του e - mail μου που είναι το kikh_k@hotmail.com, για να μιλήσουμε και να βρούμε τρόπο για να έρθει το βιβλίο σύντομα κοντά σας.

Αυτά απο μένα μέχρι στιγμής εκφραστικοί φίλοι. Να είστε καλά εύχομαι!