TA ΛΑΦΥΡΑ ΣΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΦΙΛΟ ΝΙΚΟ ΜΟΥΣΑΒΕΡΕ.

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα.

Τί κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Σήμερα, μιας και έχουμε ηλιοφάνεια, θέλησα να σας πάω ένα ταξιδάκι μέχρι το θρυλικό γιοφύρι της Άρτας. Δηλαδή δεν θα σας ταξιδέψω εγώ ακριβώς, θα συνταξιδέψουμε με τον αγαπημένο φίλο - μπλόκερ, Νίκο Μουσαβερέ με τις υπέροχες φωτογραφίες που με τόση χαρά μου έστειλε απο τον όμορφο τόπο του. Θα δούμε μόνο τις φωτογραφίες απο το γιοφύρι σήμερα διότι στο μέλλον έχω μερικές ακόμη πόζες να σας δείξω κι απο άλλα μέρη που ο Νίκος μου έστειλε και τον ευχαριστώ για ακόμη μία φορά για όλη τη βοήθεια - στήριξη, που μου έδωσε.

Για ελάτε να απολαύσουμε και επι ευκαιρίας να μάθουμε:

To Γεφύρι της Άρτας είναι λιθόκτιστη γέφυρα του ποταμού Αράχθου, του 17ου αιώνα μΧ, στην πόλη της Άρτας, που έγινε πασίγνωστη από το ομώνυμο θρυλικό δημοτικό τραγούδι που αναφέρεται στην "εξ ανθρωποθυσίας" θεμελίωσή του.
Το πέτρινο γεφύρι της Άρτας, είναι το πιο ξακουστό στην Ελλάδα και αυτό βέβαια το χρωστάει στο θρύλο για τη "θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα", που η λαϊκή μούσα τον έκανε τραγούδι.
Η αρχική κατασκευή του γεφυριού τοποθετείται στα χρόνια της κλασικής Αμβρακίας επί βασιλέως Πύρρου Α.
Τη σημερινή του μορφή, το Γεφύρι της Άρτας απέκτησε το έτος 1602-1606 μΧ. Το σημερινό μήκος του πέτρινου γεφυριού της Άρτας φτάνει στα 145 m, και το πλάτος του είναι 3,75 m. Οι τέσσερις ημικυκλικές καμάρες δεν έχουν καμία συμμετρία μεταξύ τους. Τα βάθρα του είναι κτισμένα με μεγάλους κανονικούς λίθους κατά το ισοδομικό σύστημα, με επίστεψη, έτσι που θυμίζουν τοιχοποιία ελληνιστικών μεγάρων.
Το Λαογραφικό Μουσείο Άρτας που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη γέφυρα ήταν το παλιό Οθωμανικό Τελωνείο και χτίστηκε με σχέδια του γνωστού αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλερ. Οι κάτοικοι διέρχονταν από την ανατολική Ελληνική πλευρά στήν δυτική Οθωμανική με χρήση διαβατηρίου, μέχρι τό έτος 1912.

Το έτος 1881, όταν απελευθερώθηκε ) η Άρτα, το γεφύρι ήταν το σύνορο της ελεύθερης Ελλάδας με την τουρκοκρατημένη Ελλάδα. Το διώροφο νεοκλασικό κτίριο στο δυτικό άκρο του γεφυριού, που χτίστηκε το έτος 1864 μΧ από αυστριακό αρχιτέκτονα και σήμερα στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο Άρτας, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως Οθωμανικό φυλάκιο της Γέφυρας και αργότερα, μετά το έτος 1881 μΧ, ως μεθοριακός σταθμός, Τελωνείο των Τούρκων. Στο τέλος της δεκαετίας του 1930 πλάϊ στα αρχαία βάθρα προστέθηκαν και τσιμεντένια - αισθητικά εκτρώματα - για τη στήριξη ξύλινης αρχικά γέφυρας, την οποία οι Γερμανοί κατακτητές, ενίσχυσαν με σιδηροδοκούς για τη διέλευση των οχημάτων τους Στις 23 Σεπτεμβρίου 1944 όταν οι Γερμανοί ναζί αποχώρησαν, διέταξαν να ανατιναχθεί το πέτρινο Γεφύρι της Άρτας, αλλά ο γερμανός σαμποτέρ προφανώς εκτίμησε το μέγεθος του εγκλήματος, δεν υπάκουσε στη διαταγή και το γεφύρι σώθηκε. Άλλη άποψη αναφέρει ότι κάποιος Γερμανός στρατιώτης Λούντβιχ, μάλλον αρχαιολόγος, γύρισε κρυφά πίσω και απενεργοποίησε τον εκρηκτικό μηχανισμό. Το έτος 1945 κατασκευάσθηκε κανονική σιδηρογέφυρα η οποία σε συνδυασμό με τις χονδροειδείς τσιμεντοβάσεις της κατέστρεψε τη βόρεια όψη του παλιού γεφυριού. Μόλις πριν λίγα χρόνια, την δεκαετία του 80, επί εποχής υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, απαλλάχτηκε το μνημείο απ' αυτούς τους «κακοήθεις όγκους» του και με τις εργασίες στερέωσης ξαναβρήκε την αρχική του λάμψη. Έγιναν σημαντικές στερεωτικές εργασίες και πολλές τσιμεντενέσεις. 

Το Γεφύρι της Άρτας και ο σχετικός Θρύλος

Η γέφυρα αυτή, κατά τον Χρονογράφο της Ηπείρου, είναι κτίσμα των προ Χριστού Ρωμαϊκών χρόνων. Σύμφωνα όμως με μερικές παραδόσεις, κτίσθηκε όταν η Άρτα έγινε πρωτεύουσα πόλη στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, ίσως και επί Δεσπότη Μιχαήλ Β' Δούκα. Ως χρονολογία οικοδόμησης φέρονται κατ' άλλους το 1602 και κατ' άλλους το 1606. Ο Μητροπολίτης Άρτας Σεραφείμ Ξενόπουλος ο Βυζάντιος έχει σημειώσει ότι αυτή κτίσθηκε κατά μία παράδοση από κάποιον Αρταίο ορθόδοξο παντοπώλη. Κατά το δημοτικό τραγούδι που ανήκει στα άσματα του ακριτικού κύκλου, 1300 κτίστες, 60 μαθητές, 45 μάστοροι (μηχανικοί) υπό τον Αρχιμάστορα, προσπαθούσαν να κτίσουν τη γέφυρα της οποίας τα θεμέλια κάθε πρωί ήταν κατεστραμμένα. Τελικώς -σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση- ένα πτηνό με ανθρώπινη φωνή γνωστοποίησε πως για να στεριώσει η γέφυρα απαιτείται η ανθρωποθυσία της συζύγου του Πρωτομάστορα. Το οποίο και έγινε με κατάρες που καταλήγουν σε ευχές.
Το τραγούδι αυτό είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο (πολιτικό στίχο). Η ιστορική έρευνα διατυπώνει ότι ο θρύλος αυτός έκρυβε πολλά χρόνια μια ιστορική αλήθεια για την περιοχή της Άρτας και γενικότερα της Ηπείρου. Όταν χρειάστηκε να περάσει από τη περιοχή μεγάλη δύναμη τουρκικού στρατού ζητήθηκε η βοήθεια των κατοίκων για τη δημιουργία μιας γέφυρας. Τότε προστρέξανε πάρα πολλοί δηλώνοντας ότι γνωρίζουν να κτίζουν, προκειμένου να κερδίσουν κάποια εύνοια. Όταν όμως έμαθαν οι κάτοικοι το σκοπό για τον οποίο θα πέρναγε το τουρκικό ασκέρι πήγαιναν τη νύκτα και γκρέμιζαν ότι την προηγούμενη οι ίδιοι είχαν φτιάξει. Όταν οι Τούρκοι ζήτησαν να μάθουν γιατί αργεί τόσο πολύ το έργο εκείνοι απάντησαν ότι τελικά είναι στοιχειωμένο το μέρος πιστεύοντας ότι οι Τούρκοι ή δεν θα περνούσαν ή ότι θα επέστρεφαν. Τότε ο τούρκος διοικητής (πουλάκι) διέταξε τη σύλληψη του Πρωτομάστορα και της γυναίκας του και τη θανάτωσή τους. Τότε φοβούμενοι όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι στο έργο της ανέγερσης Έλληνες για τη τύχη που θα τους περίμενε έσπευσαν και ολοκλήρωσαν το γεφύρι συνοδεύοντας με κατάρες το τουρκικό ασκέρι αναπολώντας την αλλοτινή δόξα της φυλής που επί Μ. Αλεξάνδου έφθασαν από Δούναβη μέχρι Ευφράτη. Μετά όμως την εθνεγερσία του 1821 και αναμένοντας την απελευθέρωσή τους από τον ελληνικό στρατό (αδελφό στη ξενιτιά) οι προηγούμενες κατάρες έγιναν ευχές.

Τα Λάφυρα στο Λαογραφικό Μουσείο Άρτας
(δίπλα απο το Παλιό Γεφύρι)

Το λαογραφικό μουσείο της Άρτας στεγάζεται στο κτίριο που βρίσκεται δίπλα στο θρυλικό γεφύρι και χτίστηκε το 1884 από αυστριακό αρχιτέκτονα. Αρχικώς χρησιμοποιήθηκε ως φυλάκιο του γεφυριού και στην συνέχεια, μετά την συνθήκη του 1881 που καθόριζε τα σύνορα Ελλάδας- Τουρκίας στη μέση του γεφυριού , ως μεθοριακός σταθμός. Στον προθάλαμο του μουσείου υπάρχει συγγραφικό υλικό που προσφέρει μια αναλυτική εικόνα για της λαικές παραδόσεις της πόλης και της ευρύτερης περιοχής της Ηπείρου.

Στο ένα από τα δύο δωμάτια του ισογείου διατηρούνται εκθέματα από τον παλιό ναό του Αγίου Δημητρίου και εκτός από το ιστορικό φωτογραφικό υλικό του γεφυριού οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα , περνώντας στο δεύτερο ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο, να απολαύσουνε και ακουστικό υλικό με όλη την ιστορία του θρύλου του γεφυριού. Ανεβαίνοντας προς τον επάνω όροφο ο χώρος είναι διακοσμημένος με αποκριάτικες μάσκες και μια πλακέτα ενημερώνει για τον τρόπο και τους λόγους που ο αρτινός λαός άρχισε να μεταμφιέζεται επί τουρκοκρατίας, για να καθιερωθεί αργότερα ως ένα ετήσιο έθιμο της πόλης. Τα τρία δωμάτια του ορόφου χρησιμεύουν για την ανάδειξη του παραδοσιακού τρόπου ζωής στην καρδιά της πόλης αλλά και στην ύπαιθρο.

Μια αναπαράσταση των καταστημάτων της πλατείας μονοπωλίου (ένα υποδηματοποιείο, ένα αποστακτήριο, ένα κηροποιείο και ένα καφενείο) αναβιώνει την καθημερινότητα στην πόλη καθώς και τα εργαλεία που ήταν αναγκαία για την εκάστοτε δουλειά και που στην βιομηχανική πλέον εποχή μας μόνο για εκθέματα προσφέρονται. Η δεύτερη αναπαράσταση έχει να κάνει με την αγροτική ζωή που ήταν και η κύρια πηγή εισοδημάτων για τους αρτινούς και εστιάζει στα παραδοσιακά εργαλεία που χρησίμευαν για την καλλιέργεια της γης και την φροντίδα των ζώων.

Στο τρίτο δωμάτιο φιλοξενείται μια πιστή αναπαράσταση της εσωτερικής διακόσμησης ενός παραδοσιακού σπιτιού με όλα τα απαραίτητα οικιακά σκεύη, τον αλησμόνητο αργαλειό και την ζεστασιά που αναδεύει η αισθητική του χώρου να ξυπνάει ανέμελες αναμνήσεις από την ζωή στο χωριό.

Εντάξει, τι να πει κανείς για αυτές τις υπέροχες λήψεις!

Συνδυάζουν χρώμα, αρμονία, ιστορία, συναίσθημα, μα το κυριότερο όλων Ανθρωπιά κι Ανθρώπους.

Κι εδώ, σε αυτό το σημείο, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ τόσο στον Νίκο όσο και σε όλους όσους με στήριξαν με το βιβλίο, με τον οποιονδήποτε τρόπο, ανεξαρτήτου φωτογραφιών, όμως όπως έχω ξαναπεί είναι λογικό με τόσο ωραίες λήψεις να χαίρομαι και να θέλω να τις μοιραστώ με όλον τον κόσμο.

Και ξαναλέω, δε ζητάω εγώ τις φωτογραφίες, πόσο μάλλον σε συγκεκριμένα μέρη, εσείς μου τις στέλνετε και αυτό κάτι δείχνει. Ελπίζω, όσο και όπως μπορώ, να σας επιστρέφω με κάποιον τρόπο κάτι λίγο από οσα εσείς μου, εδώ και χρόνια μου προσφέρετε. 

Πειράζει που πιστεύω πως το βιβλίο μου έχει τις ωραιότερες φωτογραφίες που έχω δει μέχρι στιγμής στη ζωή μου; Και όχι γιατί το φωτογράφισε κάποιος γνωστός, επαγγελματίας φωτογράφος, όχι επειδή το κράτησε κάποιος γνωστός - επώνυμος άνθρωπος, αλλά επειδή είχα την τύχη και συνάμα την ευλογία, να γνωρίσω (εγώ και εκείνο παράλληλα μιας και που το κάθε αντικείμενο έχει τη ζωή που του δίνεις) ανθρώπους που μπορούν να χαίρονται και να μοιράζονται τη χαρά του άλλου.

Ξέρετε, υπάρχουμε  - ευτυχώς κι εμείς - που κάνουμε κάτι για άλλους μα το απολαμβάνουμε το ίδιο σα να ήτανε για εμάς, ίσως όμως στην ουσία να είναι και δικό μας, εξάλλου αν κάνεις κάτι με αγάπη και χαρά, μέρος σου δεν θα είναι; ;)

Να πω πως όλες τις επάνω πληροφορίες τις βρήκα στο σαιτ της Βικιπαιδείας και για όσους δεν γνωρίζουν ακόμη τον φίλο Νίκο και θέλουν να τον μάθουν μπορούν να επισκεπτούν τα εξής ιστολόγια:

Παντού υπάρχουν αντιθέσεις... η αγάπη, τ' όνειρο κι η ελπίδα όμως δεν τελειώνουν ποτέ..!

http://antithetoikosmoi.blogspot.gr/   

Όταν τα λόγια συναντούν τις εικόνες, παίρνουν τροφή και γίνονται σκέψεις κι εκείνες με τη σειρά τους λεύτερες πλέον και χωρίς δεσμά, ιχνηλατούν μόνες τους την αυλή των θαυμάτων..!Καλωσήρθες λοιπόν μαζί μου σε τούτη τη μαγική αυλή.. 

http://parathuro.blogspot.gr/

  

Για καλοσυνάτες και όχι μόνο, επαναστάσεις που συνδυαχειρίζεται με την γλυκιά Χριστίνα μας

http://epanastasikalosinis.blogspot.gr/

Και πριν κλείσω να μοιραστώ μαζί σας, για όσους δεν το έχουν δει δηλαδή ακόμη, ένα υπέροχο βίντεο που επιμελήθηκε ο Νίκος, αφορά αποσπάσματα του βιβλίου και πραγματικά είναι απο τα πιο όμορφα που έχω δει ποτέ και θα μπορούσα δηλαδή να ονειρευτώ για κάτι δικό μου.

Κική Κωνσταντίνου: Τα λάφυρα της ψυχής μου.
Αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή της Κικής Κωνσταντίνου, Τα Λάφυρα της ψυχής μου...
σειρά κήπος- επιμέλεια έκδοσης: mystory
Επιμέλεια βίντεο: Νίκος Μουσαβερές
Η μουσική επένδυση του βίντεο ανήκει στον Αμερικανό συνθέτη και ράπερ Zack Hemsey και φέρει τον τίτλο "The Way"(2011).

Αν αποφασίσετε να δείτε το βίντεο, να ακούσετε οπωσδήποτε και την μουσική επιμέλεια, υπάρχει λόγος, συμβαδίζει απόλυτα. Θα το δείτε κι εσείς.

Ευχαριστώ πολύ για όλα μέσα απο την καρδιά μου! Εύχομαι αγαπητέ φίλε Νίκο, τόσο για εσένα όσο και για την οικογένειά σου υγεία πρωτίστως και κάθε καλό στη ζωή σας! Μόνο και πάντα επιτυχίες και πολλά πολλά χαμόγελα!

Εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο σε όλους! Περάστε όμορφα ντε! :)