Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ.

          
           Έχω μία, θα μπορούσα να πω, κακή συνήθεια, να σκέφτομαι πως θα αισθανθώ πριν κάνω μία πράξη.

Πως είναι δηλαδή το να οπτικοποιείς το όνειρό σου; Ε κάτι αντίστοιχο κάνω και εγώ στα συναισθήματά μου. Το έχω βαφτίσει «προπομπό συναισθήματος» μιας και αναφερόμενη στο συγκεκριμένο παράδειγμα, δε θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τον όρο της ενσυναίσθησης.

            Σκεφτόμουν λοιπόν, μέρες τώρα, όταν αποφάσισα πως μου έλειψε το μπλοκ και δεν αναφέρομαι τόσο στο να δημοσιεύσω κάτι στο δικό μου, όσο στο να επισκεφτώ φιλικά ιστολόγια, να ενημερωθώ για τους «οικοδεσπότες» τους, να μάθω τα νέα τους, να σχολιάσω, να διαβάσω, όλη αυτή η διαδικτυακή επικοινωνία, η καθιερωμένη αν θέλετε επίσκεψη στη μπλοκογειτονιά, για εμάς που χρόνια τώρα την τιμούσαμε και μερικοί την τιμάνε ακόμη το ίδια δυναμικά, όπως εκείνα τα χρόνια της πλήρης «απογείωσης» των ιστολογίων.

            Είχα πείσει λοιπόν τον εαυτό μου, πως αν μπορούσα να παρομοιάσω με μια εικόνα τα συναισθήματά μου για την επιστροφή στη μπλοκόσφαιρα, θα έμοιαζε πάρα πολύ με μία σκηνή ασπρόμαυρης ταινίας, όπου κάποιος επιστρέφει σε ένα χρόνια εγκαταλελειμμένο σπίτι και καλείται να ξεσκεπάσει τα έπιπλα από το σκονισμένο και αραχνιασμένο, νάυλον ύφασμα που τα καλύπτει και παράλληλα, προφυλάσσει.

            Τελικά και μη πέφτοντας από τα σύννεφα, μιας και είναι συχνό για εμένα φαινόμενο αυτό (οι εναλλαγές συναισθημάτων), δεν ένιωσα έτσι σε καμία περίπτωση. Γράφοντας, τώρα, αυτά τα λόγια, νιώθω σαν να επισκέπτομαι ένα φιλικό σπίτι (όχι όμως το δικό μου) που ναι μεν έχω καιρό να επισκεφτώ αλλά παράλληλα αισθάνομαι  αμέσως την οικειότητα, τη φιλοξενία και το μοίρασμα στιγμών που με περιβάλλει, έτσι ώστε νιώθω άμεσα την ανάγκη να  καθίσω στον «καναπέ» και να ξεκινήσω την «κουβέντα» σαν να μη πέρασε, χαμένη, ούτε μία μέρα.

            Πως είναι, όταν έχεις καιρό να δεις έναν καλό φίλο και όταν τον δεις, ενώ είχες από πριν στο μυαλό σου να συζητήσεις τόσα πολλά, εκείνη τη στιγμή όλα μοιάζουν σα να τα ξέρει ήδη! Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ. Όμορφα, πολύ όμορφα.

            Μπορεί βέβαια, όλη αυτή η χαρούμενη διάθεση να οφείλεται στο ότι εχθές, τραβώντας το πρώτο ναυλον που σας ανέφερα επάνω, ανοίγοντας δηλαδή τον λογαριασμό μου στο μπλόκερ για να θυμηθώ λίγο την όλη διαδικασία, ρυθμίσεις κτλ, μπήκα στα στατιστικά ώστε να τα δω κι αυτά λίγο από περιέργεια και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως οι προβολές της σελίδας για τον προηγούμενο μήνα ανέρχονταν στις 9.063.  

            Για εμένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη όλο αυτό γιατί το θεώρησα σαν ένα πολύ μεγάλο αριθμό επισκεψιμότητας, αν σκεφτεί κανείς πως έχω να κάνω νέα ανάρτηση σχεδόν τρις μήνες. Για εμένα όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο δώρο και σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

            Υπέθεσα λοιπόν πως από κάπου λείπω ... αδιαμφισβήτητα όμως, δεν λείπουμε από κάπου που δεν μας λείπει κι εκείνο εμάς. :)

          Σας άφησα πριν τις γιορτές και κοντεύω να σας βρω σε νέες γιορτές όμως χαίρομαι που είμαστε, όλοι, ακόμα εδώ. Σίγουρα, το κενό μου ήταν μεγάλο και δεν μπορώ να αναπληρώσω όλα όσα έχασα, όμως εύχομαι να είμαστε πρωτίστως καλά, δυνατοί και ένα είναι σίγουρο, απ’ όπου δε θες ολοκληρωτικά να χαθείς, δεν χάνεσαι.

            Καλώς βρεθήκαμε Εκφραστικοί μου!

            Σας ευχαριστώ για το όποιο ενδιαφέρον. Να είστε πάντα καλά!