Συνήθιζα να κοιμάμαι κάτω από τα δέντρα,
να ονειρεύομαι καθάρια νερά, πελώριους καταρράκτες.
Φυτά, να αγγίζουν σπλαχνικά την Ανατολή
και ζώα, να παίζουν παιχνίδια επιβίωσης με τη φύση.
Είναι όμορφη η ζωή σε έναν επίγειο Παράδεισο
όπου τα ποτάμια και οι κοιλάδες κηρύσσουν συμμαχίες
και τα συναισθήματα παίζουν σε ένα κατεστραμμένο μουράγιο
ενώ η φουρτουνιασμένη θάλασσα θυμίζει ανεμώνη
που φυτρώνει στο βουνό.
Ανεμόμυλοι κομματιάζουν τα όνειρα των ναυαγισμένων παιδιών
και εγώ κυνηγώ την αλήθεια σαν μια ασπίδα άτρωτη
μα τόσο υπερήφανα περιφρονημένη.
Τα λουλούδια διεκδικούν τη φύση που τους έλειψε
μα η φύση δέχεται τα πυρά των ανθρώπων
και όλα μοιάζουν υπερφίαλα,
αλαζονικά εκδιωγμένα.
Ως μία ανυπεράσπιστη μαργαρίτα, αναζητώ ένα κάμπο
να μας σώσει.
Όλα τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετικά.
Γαλάζια, μαύρα και λευκά τα αγριολούλουδα
Κόκκινα και πένθιμα τα γεράνια.
Τα νερά γίνανε πράσινα και τα δέντρα ’βγάλαν ρίζες
και αγκάλιασαν σφιχτά των άνθρωπο
ξέροντας πως εκείνος πάσχισε να τα αιχμαλωτίσει.
Η τιμωρία σαν ζωγραφιά,
θα έρθει από την άσπονδη φίλη.
Όλοι, θα αναζητούν ζωή και όλοι,
θα πατούν επί πτωμάτων για λίγο οξυγόνο.
Κι όσο θα μυρίζει ο καπνός, τόσο εκείνοι θυμίαμα θα ψάχνουν.
Όταν το δάκρυ θα μοιάζει με πυρά σε χώρα πολέμου
τότε οι αθώοι θα συνηγορήσουν για την αλήθεια
που τους έκλεψε το αύριο.
Τότε το χαμόγελο θα επιστρέψει στα παιδιά
και η αθωότητα, η μόνη λύση, θα παλέψει για το μέλλον
που απλόχερα μας φανέρωσε, μέσα από κάθε απώλεια, η φύση.
Θα τραγουδούνε τα πουλιά.
Θα βάφουν τον ουρανό τ’ αστέρια.
Θα παίζουν στον κάμπο οι ανθοί.
Θα χορεύουν στον αγέρα τα σώματα των αδικοχαμένων παιδιών.
Θα λικνίζονται στις μελωδίες των νυκτόβιων πουλιών οι χαροκαμένοι άνθρωποι.
Θα κλαίνε οι αιθέρες.
Θα κυλάνε στους ποταμούς τα δάκρυα
και θα ξεπλένονται οι σφαίρες που έντυσαν τα ναυαγισμένα κορμιά των αθώων.
Έχεις ακούσει τη φύση να κλαίει;
Έχεις γευτεί τα αλμυρά της δάκρυα;
Έχεις νιώσει τον βρόχο του θανάτου να την κυνηγάει σαν μια άλικη σιωπή;
Αφουγκράσου την αλήθεια και δέξου πως είσαι μέρος της.
Ανέλαβε τις ευθύνες σου και γιάτρεψε το κόσμο
από όσα μας εξασφάλισε η «πλαστή» ειρήνη.
Κάνε συμμαχία με τους γλάρους,
στόλισε την πρύμνη της σιωπής.
Αφέσου στο αύριο σαν μια μάνα
που μόλις γέννησε και βύζαξε με το γάλα σου
τη ζωή που σου στέρησε το αύριο.
Δεν σου ανήκει η ζωή ούτε το περιβάλλον.
Εσύ ανήκεις και στους δυο και οφείλεις να διαδώσεις την αλήθεια.
Δεν είναι μύθος η υποταγή μα ούτε η ελευθερία.
~~ Συνήθιζα να κοιμάμαι κάτω από τα δέντρα - Κική Κωνσταντίνου
Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά.
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και παγκόσμια Ημέρα Δασών σήμερα και εγώ, μοιράζομαι μαζί σας ένα ποίημα που έγραψα με αναφορά στα δέντρα και τη φύση με αφορμή την Λογοτεχνική δράση 2025: Η ομορφιά του κόσμου από το αγαπημένο μας ΣημειΩματάριο. Η δράση αυτή περιλαμβάνει΄ ποιήματα τα οποία αναφέρονται στην καταστροφή του πλανήτη μας και στο όραμα σωτηρίας του. Ευχαριστώ για την πρόσκληση και τη φιλοξενία.
Καλό ΣΚ σε όλους!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ