Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Mάνα

 

 

Μάνα,

σου λείπουν τρία σύμφωνα, μάνα.

Σου λείπει το γράμμα θήτα,

το ηρωικό θήτα που τόσο σε χαρακτηρίζει.

Θυσία μάνα, θυσία.

Θυσία τα μάτια σου,

θαλπωρή η αγκαλιά σου.

Μεγαλώνεις και γίνεσαι παιδί.

Ολοκληρώνεσαι, ανακαλύπτοντας παράλληλα,

νέα κομμάτια του εαυτού σου.

Μέσα από την γέννηση

άγνωστων υπάρξεων για τη ζωή σου,

μπορείς να δεις την αλήθεια που σε χαρακτηρίζει.

Συγχωρείς και συγχωρείσαι.

Λυτρώνεις και λυτρώνεσαι.

Προστατεύεις και γίνεσαι ένας κύκλος, με απεριόριστο εμβαδόν.

Αναγνωρίζεις τι θα πει να είσαι «παιδί»  και έχεις στη ζωή,

μια δεύτερη ευκαιρία.

 

Μάνα,

σου λείπουν τρία σύμφωνα, μάνα.

Σου λείπει το γράμμα κάππα,

το φλογερό κάππα που σαν μάστιγα μας έκαψε.

Ασφυκτική η αγάπη σου,

ένα κόκκινο κασκόλ τα όνειρά σου.

Λυτρωτικός ιδρώτας η ματιά σου

και η μνήμη σου θύελλα

ενός τόπου που το χιόνι δεν αγγίζει το χώμα

το κρύο δεν σε διαπερνά

η βροχή δεν χαϊδεύει τα μαλλιά των ανθρώπων

και ο ήλιος, δεν μοιράζει αυταπάτες πίσω από το σφραγισμένο δωμάτιο.

Μέσα σου, χτυπάει ακατανίκητα μια ζεστή καρδιά μα στα χέρια της,

έρμαιο, μην αφήνεσαι.

Είσαι συναισθηματική μα ταυτόχρονα απόλυτη.

Είσαι μεθοδική και συνάμα διπλωμάτης.

Είσαι διορατική μα στην θεία σου χάρη, δεν αφήνεσαι.

Τα εμπόδια κάνουν τους αθλητές γιατί εκείνα

τους πείσμωσαν για να τα ξεπεράσουν.

 

Μάνα,

σου λείπουν τρία σύμφωνα, μάνα.

Σου λείπει το γράμμα χι,

το εικοστό δεύτερο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου

και ο αριθμός είκοσι δύο

συμβολίζει την πίστη, τον ιδεαλισμό,

τα οράματα και την πρωτοτυπία.  

Είναι ο αριθμός της φιλανθρωπίας ,

της ηθικής , της φιλίας και της πνευματικότητας.

Θεωρείται πολύ δυνατός διότι αποτελείται από δύο ένα

και αυτό τον κάνει να είναι ιδιαίτερα ισχυρός,

να έχει την δύναμη της ολοκλήρωσης ανώτερων καταστάσεων.

Όμως μάνα,

στη θαυμαστή επιστήμη των μαθηματικών,

το εύηχο σύμφωνο αυτό,

δηλώνει έναν άγνωστο παράγοντα ή  μια μεταβλητή.

Πόσοι άγνωστοι αστάθμητοι παράγοντες μάνα,

κατακλύζουν τη ζωή σου;

Πόσες μεταβλητές καλούμαι να λάβω; 

Ποια μεταβλητή ορίζει την ύπαρξή σου;

Γιατί τα τελευταία χρόνια σειρήνες στα αυτιά μου,

μου δείχνουν πως έχεις χάσει τον δρόμο σου; 

Γιατί με έφτασες στο σημείο να αναρωτηθώ

αν μπορείς στ’ αλήθεια, να σκοτώσεις τα παιδιά σου;

Άλλοτε ως Γυναίκα, άλλοτε ως μνήμη, άλλοτε ως Φύση

και τέλος, ως Πατρίδα!

 

Μάνα,

τι σου λέω, ρε μάνα,

εσύ διαθέτεις όλα τα φωνήεντα

γιατί κατέχεις δύο φορές το γράμμα άλφα

και αυτό, όλα τα εμπεριέχει.

Άλφα, όπως λέμε αγαπάω.

Έψιλον, όπως λέμε Ελλάδα.

Ήτα, όπως λέμε ηρωίδα.

Ιώτα, όπως λέμε ιδεατός.

Όμικρον, όπως λέμε όαση.

Ύψιλον, όπως λέμε υποχρέωση.

Ωμέγα, όπως λέμε ωριμότης.

Εν αρχή ην το τέλος, μάνα,

Εν αρχή ην το τέλος.

 

 

Μάνα – Κική Κωνσταντίνου

 

Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε με αφορμή το "The Mana Project: Τα χίλια πρόσωπα της Μάνας μέσα από ποιήματα και πεζά" , μια βραδιά που διοργανώθηκε στη Χαλκίδα από τέσσερις φίλες που γράφουν, την Κατερίνα Γιαμά, την Κατερίνα Λιάτζουρα, τη Μαργαρίτα Παπαγεωργίου και την Κάλλια Βαβουλιώτη και που περίμενα με μεγάλη χαρά κι αγωνία να παραστώ, να ακούσω, να συζητήσω, να προβληματιστώ, να απολαύσω και φυσικά να μοιραστώ τη δική μου ποιητική τοποθέτηση για τη "Μάνα", κάτι όμως που δεν κατέστη δυνατό, καθώς ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας με κράτησε μακριά τους.

Ευχαριστώ τις διοργανώτριες για την κατανόηση και εύχομαι να συνεχίσουν να γίνονται τέτοιες συγκεντρώσεις γιατί αγγίζουν και γαληνεύουν τη ψυχή και το μυαλό μας. 


Να είστε καλά, εκφραστικοί μου.

Σχόλια

  1. Μού αρέσει αυτό το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιείς στην ποιητική σου αφήγηση, Κική μου. Για αυτό καθ' εαυτό το ποίημα τι να πω. Νομίζω ότι πάντα η ποιητική σου έκφραση μιλάει στην καρδιά μας. Εδώ κορυφαία η Μάνα σαν οντότητα, σαν παρουσία.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, Γιάννη μου!
      να εισαι καλα!
      σε φιλώ

      Κική

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...