Η γυναίκα μες στον καθρέφτη

 

Στάθηκα μπροστά του.

 

Ο καθρέφτης ήταν συνηθισμένος,

χωρίς κορνίζα, χωρίς μνήμη,

ένας τοίχος που κουράστηκε να με βλέπει

και ξέχασε οτι αντικατοπτρίζει ανθρώπους.

 

Το πρόσωπο απέναντι δεν είναι δικό μου.

Ίσως είναι μίας άλλης, 

μίας άλλης που έζησε μέσα μου χρόνια,

χωρίς να χτυπήσει την πόρτα για να αποκαλυφθεί.

 

Τα μάτια — δυο ρωγμές

που έσταζαν υγρή απορία.

Σαν κάτι να ήθελαν να φωνάξουν

μα πνίγονταν

στο ίδιο τους το βάθος.

 

Η ανάσα…

αργή, τεμαχισμένη,

σάμπως να δικάζεται

για κάθε «θέλω» που δεν έγινε «είμαι».

 

Έβγαλα τα ρούχα μου.

Ένα - ένα.

Όχι για να γδυθώ.

Μα για ν' απελευθερωθώ απ' ό,τι με τσάκιζε.

 

Κι όμως...

κάθε στρώση που έφευγε,

μου αποκάλυπτε περισσότερη σκιά

τόση σκιά που φοβήθηκα. 

 

Η γυναίκα στον καθρέφτη

είχε στόμα αλλά δεν μιλούσε.

Είχε φωνή αλλά έβγαζε μόνο βουβό νερό,

σαν αυτό που κρατάνε οι σπηλιές στις καταιγίδες.

 

Ένιωθα το νερό να ανεβαίνει.

 

Πρώτα στους αστραγάλους,

μετά στα γόνατα,

ύστερα στο στέρνο

και μέσα από το γυαλί

άκουσα έναν ήχο.

 

Έναν ήχο σαν κόμπο στο λαιμό

που δεν καταπίνεται,

σαν θρήνο που φοράει τα καλά του

και γελάει ψεύτικα στις γιορτές.

 

"Εγώ είμαι αυτή;" ρώτησα

αλλά η φωνή μου δεν πέρασε το τζάμι.

Χτύπησε επάνω του και έπεσε στα πόδια μου

σαν θρύψαλο από ΄΄έναν ξεχασμένο καθρέφτη.

 

Και τότε κατάλαβα,

δεν πνιγόμουν στο νερό.

Πνιγόμουν στον εαυτό μου!

 

Στην εικόνα που δεν μου ανήκε,

στη φωνή που δεν μου ανήκε,

στη γυναίκα που κάποτε ήμουν

και τώρα με κοιτάζει αδιάφορη.

 

~~ Κική Κωνσταντίνου 

 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου.

Η υπέροχη εικόνα που συνοδεύει το ποίημα  είναι λήψη από την περσινή παρουσίαση του βιβλίου μου "Η Σονάτα του Θήτα" στον Πολυχώρο Τέχνης της Σχολής Χορού 4Dance Academy. Το μοντέλο της φωτογραφίας ειναι η Αρετή Κόκκαλη, που με μοναδική ερμηνευτική δεινότητα ενσάρκωσε την ηρωίδα του θεατρικού μονολόγου του βιβλίου. 

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!