Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.

    Τη παρακάτω εξαιρετική για εμένα ιστορία τη διάβασα στο blog της πολύ γλυκιάς και ταλαντούχας Sweet truth. Με συγκίνησε, με μαγνήτισε και γενικά μου προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον, έτσι λοιπόν θέλησα να την αναδημοσιεύσω και εγώ "στολίζοντας" και το δικό μου blog με μια τοσο ωραία δημοσίευση. Εφόσον τη ρώτησα και δέχτηκε, κάτι για το οποίο την ευχαριστώ θερμά σας τη παρουσιάζω και εγώ από το δικό μου blogόσπιτο και εύχομαι να σας αρέσει τόσο πολύ, όσο και σε εμένα.


~Θα είμαι μαζί σου~

    Τα χέρια της έτρεμαν όταν πήρε το γράμμα στα χέρια της. Κάθε φορά έτρεμαν καθιστώντας τη ανήμπορη να ανοίξει το φάκελο. Εφτά χρόνια είχαν περάσει που, σαν σήμερα, τον αποχαιρετούσε στο λιμάνι. 
"Πρέπει να φύγω το ξέρεις, μη μου στενοχωριέσαι. Θα γυρίσω πλούσιος, θα παντρευτούμε και θα σε εχω βασίλισσα πάνω από το κεφάλι μου. Ό,τι θέλεις στα πόδια σου θα το έχεις." 
"Εγώ θέλω εσένα", του είχε πει με βουρκωμένα μάτια, "μη φύγεις, θα τα βγάλουμε πέρα μαζί, θα δουλέψουμε και οι δυο αν είναι ανάγκη. Μείνε μαζί μου αγάπη μου." 
Τώρα και τα δικά του μάτια ήταν υγρά, αλλά ο εγωισμός του τον έκανε ανένδοτο. Άπλωσε το χέρι του και τη χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο. Αφέθηκε και κείνη στο χάδι του και άφησε ελεύθερα τα δάκρυά της να κυλήσουν. Νιώθωντάς τα στα δάχτυλά του την τράβηξε κοντά του και την αγκάλιασε σφιχτά. Εκείνη άρχισε να κλαίει με λυγμούς και του ψέλλιζε: "Αντρέα μη φύγεις... μη φύγεις..." 
"Σσσς... Θα είμαι μαζί σου" της είπε χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά για να ηρεμήσει. Και έφυγε. Δεν γύρισε να την κοιτάξει για να μην δει τα δικά του δάκρυα. Ύστερα από πέντε μέρες έλαβε το πρώτο του γράμμα.  





Και έτσι έκλεινε όλα του τα γράμματα. "... Είμαι μαζί σου" της έλεγε και εκείνη έπαιρνε δύναμη και χαμογελούσε μέσα από τα δάκρυα της. 
    Τώρα έσφιγγε το γράμμα του στο στήθος της και παρακαλούσε από μέσα της να είναι εκείνο που επιτέλους θα της έφερνε την είδηση του γυρισμού του. Αντί γι αυτό όμως ανοίγοντας το φάκελο αυτό που βρήκε ήταν ένα πεζό ποίημα. Το διάβασε και έβαλε τα κλάματα. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά αυτές του οι λιγοστές λέξεις έδειχναν να έχουν μια βαθύτερη σημασία. Δεν ήταν όπως κάθε γράμμα που της έγραφε τα προβλήματα του, ή τον πόθο που έκαιγε για κείνη στην καρδιά του. Ένιωσε ξαφνικά αποκομμένη από κείνον και παρακαλούσε να μπορούσε να του στείλει κι εκείνη ένα γράμμα, να σιγουρευτεί ότι είναι καλά, να μάθει αν συνέβη κάτι. Να διώξει από την καρδιά της το άσχημο προαίσθημα που την έπνιγε. 
    Άνοιξε το ραδιόφωνο μήπως και την ηρεμήσει η μουσική. 

Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Έφυγες νωρίς... 

δεν άντεξε και άλλαξε απευθείας σταθμό. Ο επόμενος είχε ειδήσεις οπότε πήγε κι αυτόν να τον αλλάξει. 

...βούλιαξε στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου... 

άνοιξε απότομα τη φωνή και με κομμένη την ανάσα συνέχισε να ακούει. 

...χθες βράδυ ώρα 10μ. κατά την έξοδο του. Στάλθηκε αμέσως βοήθεια στο πλοίο της εμπορικής τοπικής γραμμής και οι περισσότεροι διασώθηκαν. Δυστυχώς 3 άντρες που βρίσκονταν στο αμπάρι του πλοίου εγκλωβίστηκαν και δεν κατάφεραν να βγουν. Οι ακόλουθοι θανόντες ονομάζονται: Γρηγόρης Πλακενης, Στέφανος Ορφανός και Αντρέας Χριστόπουλος. 

Στο άκουσμα του ονόματός του ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ' τα πόδια της. Σταδιακά το σώμα της μούδιασε και πριν το καταλάβει είχαν όλα μαυρίσει γύρω της. Ένιωσε να βυθίζεται απότομα και δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της. Ξαφνικά τον άκουσε. "θα είμαι μαζί σου" της έλεγε και με κείνη τη φράση βρήκε τις αισθήσεις της. 
    Σηκώθηκε γρήγορα, ντύθηκε και έφυγε. Πρώτη φορά έτρεχε τόσο γρήγορα. Τα δάκρυα που κυλούσαν απ τα μάτια της δεν προλάβαιναν να μείνουν στο πρόσωπο της παρά ταξίδευαν στον αέρα που σήκωνε η Ζωή στο διάβα της. Φτάνοντας στην προκυμαία δεν άντεξε το βάρος των συναισθημάτων της και γονάτισε. Έβγαλε το γράμμα από την τσέπη της και αφού το διάβασε μια τελευταία φορά, το πέταξε στη θάλασσα και έμεινε να το κοιτάει, να ρουφάει σιγά σιγά το νερό και να βουλιάζει και κείνο. 



~
*



 * Άλλαξα μονάχα το χρώμα και το μέγεθος της γραμματοσειράς για να είναι πιο ευσδιάκριτο στο χρώμα του φόντου του δικού μου blog.

Σ' ευχαριστώ!!!

Πηγή:  

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...