ΣΚΙΕΣ ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΔΕΡΜΑΝΗ

      Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από τη καρδιά μου το ΛΥΧΝΟ ΚΑΙΟΜΕΝΟ που μου επέτρεψε να αναδημοσιεύσω και εγώ στη προσωπική μου σελίδα ένα ποίημα το οποίο με το που το διάβασα  το πρωί με έκανε να γουρλώσω τα μάτια απο ικανοποίηση! Ναι... από ικανοποίηση για μια τέτοια σπουδαία γραφή γιατί αγαπημένη μου ΛΥΧΝΕ πρέπει να σου πω ότι όλα σου του ποιήματα είναι εξαιρετικά αλλά το συγκεκριμένο με μαγνήτισε, με προσήλωσε πριν καν καταφέρω να ολοκληρώσω την ανάγνωσή του. Ειλικρινά είναι ένα ποίημα που μπορεί να δώσει στον αναγνώστη βαθιά συναισθήματα, αρκεί να αφήσει τον εαυτό του για άλλη μια φορά να ψάξει και πίσω από τις λέξεις!

                                      

                                       ΣΚΙΕΣ.

                           Ίχνος φωνής δεν θα μείνει

                          στη σκιά που απλώνει σκιές

                          η θέληση άνισο επιφώνημα

                         σε γέφυρα ελπίδας

                         στην ανάσα που διαφεύγει

                         απ’ τα χείλη επιθυμώντας

                         να γλιστράει μες στο άπειρο

                         τροχός η ζωή που εκτροχιάζεται

                         υφάδι των φευγαλέων αντιθέσεων

                         ο δρόμος τραχύς

                         της εύπλαστης ψυχής

                         να πέφτω να σηκώνομαι

                         να τινάζω τη σκόνη από μέσα μου

                         να σκάνε οι ρίζες μου

                         τις πληγές ν’ αλείφω

                         με βάλσαμο από δάκρυα

                        να βηματίζω με την νύχτα

                        άυπνη άπνοη ανώλεθρη

                        μα πάντα πεινασμένη

                        τρέχω τρέχω τρέχω

                        τρέχω με την ανελέητη απληστία

                        της πορείας μου στο άχρονο

                        πέφτω πέφτω πέφτω  

                        σε μια πείνα που την τρέφω

                        με τους μαστούς της φαντασίας

                        με κομμένη ανάσα

                        στην γεύση της φωνής

                        έρημα τα δάχτυλα μένουν

                        ν’ αμφιρρέπουν στο κενό…

                        μπρος στα ύστερα της μύχιας ροής

                        τι να την κάνω την αγάπη, αγάπη μου;

                        μπρος στον χείμαρρο του ανελέητου αίματος

                        τι να το κάνω το λεπίδι;

Πηγή: http://lyhnoskeomenos.blogspot.com/2011/02/blog-post_16.html

     * Σε ευχαριστώ πολύ που μου επέτρεψες αυτή την αναδημοσίευση που τόσο πολύ ήθελα και ζητώ συγνώμη που άλλαξα το χρώμα γραμματοσειράς και το μέγεθος αλλά το έκανα γιατί με το φόντο του blog μου η συγκεκριμένη γραμματοσειρά με το χρώμα που είχες δε θα το καθιστούσαν καθόλου ευανάγνωστο με το δικό μου backround! :)