Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΚΙΕΣ ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΔΕΡΜΑΝΗ

      Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από τη καρδιά μου το ΛΥΧΝΟ ΚΑΙΟΜΕΝΟ που μου επέτρεψε να αναδημοσιεύσω και εγώ στη προσωπική μου σελίδα ένα ποίημα το οποίο με το που το διάβασα  το πρωί με έκανε να γουρλώσω τα μάτια απο ικανοποίηση! Ναι... από ικανοποίηση για μια τέτοια σπουδαία γραφή γιατί αγαπημένη μου ΛΥΧΝΕ πρέπει να σου πω ότι όλα σου του ποιήματα είναι εξαιρετικά αλλά το συγκεκριμένο με μαγνήτισε, με προσήλωσε πριν καν καταφέρω να ολοκληρώσω την ανάγνωσή του. Ειλικρινά είναι ένα ποίημα που μπορεί να δώσει στον αναγνώστη βαθιά συναισθήματα, αρκεί να αφήσει τον εαυτό του για άλλη μια φορά να ψάξει και πίσω από τις λέξεις!


                                      
                                       ΣΚΙΕΣ.


                           Ίχνος φωνής δεν θα μείνει
                          στη σκιά που απλώνει σκιές

                          η θέληση άνισο επιφώνημα
                         σε γέφυρα ελπίδας
                         στην ανάσα που διαφεύγει
                         απ’ τα χείλη επιθυμώντας
                         να γλιστράει μες στο άπειρο

                         τροχός η ζωή που εκτροχιάζεται
                         υφάδι των φευγαλέων αντιθέσεων
                         ο δρόμος τραχύς
                         της εύπλαστης ψυχής


                         να πέφτω να σηκώνομαι
                         να τινάζω τη σκόνη από μέσα μου
                         να σκάνε οι ρίζες μου
                         τις πληγές ν’ αλείφω
                         με βάλσαμο από δάκρυα
                        να βηματίζω με την νύχτα
                        άυπνη άπνοη ανώλεθρη
                        μα πάντα πεινασμένη
                        τρέχω τρέχω τρέχω
                        τρέχω με την ανελέητη απληστία
                        της πορείας μου στο άχρονο

                        πέφτω πέφτω πέφτω  
                        σε μια πείνα που την τρέφω
                        με τους μαστούς της φαντασίας
                        με κομμένη ανάσα
                        στην γεύση της φωνής

                        έρημα τα δάχτυλα μένουν
                        ν’ αμφιρρέπουν στο κενό…
                        μπρος στα ύστερα της μύχιας ροής
                        τι να την κάνω την αγάπη, αγάπη μου;
                        μπρος στον χείμαρρο του ανελέητου αίματος
                        τι να το κάνω το λεπίδι;





signature












     * Σε ευχαριστώ πολύ που μου επέτρεψες αυτή την αναδημοσίευση που τόσο πολύ ήθελα και ζητώ συγνώμη που άλλαξα το χρώμα γραμματοσειράς και το μέγεθος αλλά το έκανα γιατί με το φόντο του blog μου η συγκεκριμένη γραμματοσειρά με το χρώμα που είχες δε θα το καθιστούσαν καθόλου ευανάγνωστο με το δικό μου backround! :)

Σχόλια

  1. δεν έχω λόγια να σ' ευχαριστήσω... ούτε να περιγράψω την συγκίνησή μου που τούτο το πόνημα, το κυρίως της ψυχής, βρήκε ανταπόκριση και στην δική σου…
    τα επαινετικά σου λόγια, το ίδιο με συγκίνησαν…

    καθόλου μη ζητάς συγνώμη για την γραμματοσειρά και το χρώμα! άλλωστε το ξέρεις πολύ καλά, ότι, η ουσία των πραγμάτων δεν βρίσκεται στο φαίνεσθαι αλλά του είναι!

    όποτε το θέλεις μπορείς να πάρεις, ότι θέλεις…

    σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΕΚΦΡΑΣΟΥ να σου πω αρχικά ότι μου αρέσει απίστευτα το nickname σου γιατί έχει από μόνο του μια ελευθερία!!
    Το ποίημα του Λύχνου υπέροχο αλλά μπράβο και σε σένα που το δημοσίευσε με τόσο σεβασμό προς τον συγγραφέα του!!
    Καλημέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. * Λύχνε θα στο πω για άλλη μια φορά: Εγώ σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες αυτή την αναδημοσίευση που τόσο πολύ ήθελα αλλά και γιατί μέσω των ποιημάτων σου με έμαθες να διαβάζω πέρα από αυτά που μπορεί να αντικρίσει ένα γυμνό μάτι!


    * Μοντέρνα Σταχτοπούτα σε ευχαριστώ πολύ για τα τόσο καλά σου λόγια! Ειλικρινά σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πράγματι πολύ ωραίο..πάω για επίσκεψη στο Λύχνο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...