ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΑΙΝΙΑ

               Καλημέρα στη μπλοκογειτονιά μου.

               Τι μου κάνετε; Ελπίζω και εύχομαι να είστε όλοι καλά.

            Καιρό έχω να γράψω. Πάει καμιά βδομάδα τώρα και ομολογώ πως μου έλειψε πολύ η όλη διαδικασία και δεν αναφέρομαι στη γραφή αλλά στην επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ των μελών της μπλοκόσφαιρας.

            Το σκεφτόμουν, το ξανασκεφτόμουν, έλεγα μα πρέπει να γράψω τη γνώμη μου για τις εκλογές εξάλλου ηταν κάτι που είχα πει από πριν γίνουν πως θέλω να κάνω αλλά τελικά αποφάσισα να μη το κάνω κι αυτό γιατί δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ πλέον μαζί τους.

            Ναι εντάξει, πήγα ψήφισα, είπα τη γνώμη μου εκεί που πίστευα αλλά μέχρι εκεί. Έκρινα πως δεν υπήρχε λόγος να επεκταθώ περεταίρω γράφοντας και εδώ μιας και που τόσοι αγαπητοί μπλοκοφίλοι είχαν καλύψει πλήρως τις απόψεις και τα πιστεύω μου σε δικά τους σχετικά θέματα.

            Το αποτέλεσμα ηταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Νομίζω πως δε πέσαμε και από τα σύννεφα όταν αυτό ανακοινώθηκε επισήμως. Τώρα για το καλώς η κακώς αποτέλεσμα η πορεία θα δείξει. Μακάρι για όλους μας να έχει μόνο καλά αποτελέσματα ο δρόμος που θα τραβήξει η νέα κυβέρνηση και παρόλο που έχω ακούσει τόσα για το όσα μας περιμένουν θέλω να πιστεύω πως κάτι θα γίνει και θα βρεθούν εγκαίρως λύσεις για να μη γίνουν πραγματικότητα τα φριχτά σενάρια που κάθε λίγο και λιγάκι ακούμε.

            Βασικά αυτές οι εκλογές ηταν ένα μεγάλο δίλημμα για όσους ανθρώπους ψήφισαν με το μυαλό με γνώμονα το καλό των Ελλήνων και όχι με τη συνήθεια μα και τη βόλεψή τη δική τους και των οικογένειών τους.

            Σε αυτές τις εκλογές το η ψήφος που θα καλούμασταν να ρίξουμε ξέραμε από την αρχή πως θα ηταν αυτό που υποστηρίζει η γνωστή σε όλους παροιμία «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» και εμείς έπρεπε να επιλέξουμε πια κίνηση από τις δυό πρέπει  να κάνουμε για να «βυθιστούμε» όσο πιο ομαλά και ανώδυνα στο χάος που επακολουθούσε.

            Προσπαθώ αυτή τη στιγμή να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα ενός εγκλωβισμένου ανθρώπου επάνω στη κορυφή ενός βουνού που βρίσκεται πραγματικά στη κατάσταση που αναφέρει η προαναφερθείσα παροιμία.

            Τι θα μπορούσε να κάνει εκείνος ο εγκλωβισμένος άνθρωπος;

            Ένα βήμα μπροστά και έπεται γκρεμός.

            Ένα βήμα πίσω και έπεται ρέμα

            Τι θα μπορούσε να κάνει αυτός ο άνθρωπος; Και για πόσο;

            Θα μπορούσε να μείνει στη θέση του ακούνητος αλλά για πόσο; Δε θα ηταν λύση η στασιμότητα ή μαλλον θα ηταν λύση αλλά προσωρινή και η προσωρινή λύση δεν είναι λύση είναι απλά η αρχή μιας άλλης λύσης.

            Κι ύστερα είναι και οι ταινίες δράσης που φέρνω τώρα στο μυαλό μου και πάντα σε τέτοιες σκηνές ο πρωταγωνιστής βρίσκει τρόπο να δραπετεύσει από τη «φυλακή» του «αρπάζοντας» όποια σωτήρια λύση του προσφερθεί.

            Αν δηλαδή ο εγκλωβισμένος άνθρωπος στο βουνό ηταν πρωταγωνιστής μιας ταινίας δράσης σίγουρα θα έβρισκε λύση να δραπετεύσει από το μαρτύριό του. Όλο και κάποιο αεροπλάνο θα περνούσε από κει εντελώς τυχαία ή προμελετημένα για να τον βοηθήσει.

            Ναι αυτή θα μπορούσε να είναι μια λύση για το δικό μας εγκλωβισμένο άνθρωπο. Θα μπορούσε να ηταν η σωτήρια σανίδα του αλλά το ξαναλέω δυστυχώς αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες και η ζωή παρόλο που πολλές φορές μοιάζει με ταινία δεν είναι. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ταινία μα οι άνθρωποί της μπορούν να γόνων πιο σκληροί κι αδίστακτοι ακόμη κι από το χειρότερο πρωταγωνιστή ταινιών τρόμου.

            Και ας υποθέσουμε πως ο δικός μας εγκλωβισμένος άνθρωπος είναι πολύ τυχερός και εκεί που προσπαθεί να επιλέξει ανάμεσα στις δυο άσχημες επιλογές που έχει, ακούει ξαφνικά τον θόρυβο ενός έλικα ελικοπτέρου και μια φωνή που του ζητά να τον αφήσει να τον βοηθήσουν.

            Πείθετε πας αυτοί που "αιωρούνται" κυριολεκτικά από πάνω του ήρθαν με σκοπό να τον βοηθήσουν και έχει τόσο ανάγκη να πιστέψει στις καλές προθέσεις τους που δίχως καν να σκεφτεί αποφασίζει να τους ακολουθήσει δίχως καν να ρωτήσει ποιοι είναι και πώς έμαθαν για το δίλημμα του.

            Και τότε απλώνει το χέρι και περιμένει τη βοήθεια των άλλων, των ανθρώπων ντε, των συνανθρώπων του που ως άνθρωποι τους καλεί το καθήκον και η ανθρώπινη φύση, να σώσουν δηλαδή έναν συνάνθρωπό τους.

            Και έπειτα τα αποτέλεσμα σύμφωνα πάντα και με τις ταινίες που είναι πιθανό να συμβούν  είναι τα εξής:

1)      Όντως το μόνο που ήθελαν να προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι ηταν βοήθεια δίχως ανταλλάγματα.

2)      Πρόσφεραν τη βοηθεια αλλα εχουν σκοπο να ζητησουν ένα σωρο ανταλλάγματα, ανταλλάγματα που πιθανό να κάνουν τον ελεύθερο πια άνθρωπο να μετανιώσει για την επιλογή του

και το πιο σκληρό σενάριο όλων

3)      Το μόνο που ήθελαν ηταν να τον βοηθήσουν με σκοπο να τον παραδώσουν σε αυτούς που τον τοποθέτησαν σε εκείνη τη κορυφή γιατί κακά τα ψέματα, όταν βρίσκεσαι σε μια κορυφή με τέτοια «προσόντα» ξέρεις πως δεν ανέβηκες εσύ, σε τοποθέτησαν, αν είχες ανέβει θα μπορούσες να είχες κατέβει με τον ίδιο ακριβώς  τρόπο.

Κάποιες φορές αν η ζωή ηταν ταινία θα ηταν εύκολη μόνο να πειράζαμε συχνά το σενάριο, τώρα όμως που οι ταινίες και μάλιστα οι καταστροφικές εχουν αρχίσει να παίρνουν μορφή ζωής, τώρα είναι αργά για αλλαγές στο σενάριο μιας και τα γυρίσματα είχαν ξεκινήσει πολύ προτού καταλάβουμε τι παίζεται γύρω από εμάς για εμάς.

            Το μόνο καλό είναι που αφού στις ταινίες μπορεί έστω και τελευταία στιγμή ο πρωταγωνιστής να βοηθήσει τον εαυτό του και τους συμπρωταγωνιστές τους, μπορεί ακόμα και σε εμάς στη δική μας περίπτωση αυτός ή αυτοί που πρέπει να βοηθήσουν να βοηθήσουν και μάλιστα σωστά. Σωστά, δίκαια και τίμια.

            Δύσκολο αλλα όχι ακατόρθωτο γιατί ακόμη και στις ταινίες λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος έρχονται «τα πάνω κάτω» και το τέλος συνήθως είναι καλό.

 Καλό?

 Δηλαδή πόσο καλό μπορεί να είναι το τέλος όταν σε μια ταινία θρίλερ επιβιώνει ο πρωταγωνιστής και το πολύ αλλα 2 άτομα; Στην ουσία δεν είναι καλό αλλα εμείς το βλέπουμε ως καλό μιας και που πιάνεται ο κακός, μαθαίνουμε για πιο λόγω έκανε ότι έκανε και επίσης ζει ο αγαπημένος μας πρωταγωνιστής ή έστω ο αγαπημένος μας ηθοποιός.

            Ξέρω,  ξέρω, άλλο η επιβίωση σε μια ταινία και άλλο η επιβίωση σε μια χώρα που καταρρέει οικονομικά όμως και η δική μας χωρά θα επιβιώσει γιατί αν δεν επιβιώσει θα παρασύρει κι άλλες μαζί και αυτό είναι κάτι που δε το θέλουν αυτοί που κάνουν κουμάντο και αποφασίζουν για το μέλλον μας γιατί κακά τα ψέματα πάνω στο δικό μας μέλλον χτίζεται ένα πιο καλό δικό τους.

            Ουφ αλλιώς ήθελα να μου βγει το θέμα κι αλλιώς μου βγαίνει.

            Τελικά είναι δύσκολο να γράψεις αισιόδοξα για τη χώρα σου ήταν εκείνη σου δίνει το «πάτημα» για να σκέφτεσαι απαισιόδοξα. Γιατί δυστυχώς το τελευταίο καιρό το μόνο πάτημα που μάς δίνει είναι να σκεφτόμαστε αρνητικά. Τίποτα άλλο. Ούτε να πράττουμε μπορούμε, ούτε να προτείνουμε, ούτε να ζήσουμε όπως στο παρελθόν.

            Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να φτιάξουν γρήγορα γιατί πάμε από το κακό στο χειρότερο και δε μας αξίζει αυτό, όχι σε όλους μας τουλάχιστον αλλα έτσι γίνεται πάντα. Άλλοι φταίνε άλλοι τη πληρώνουν. Μακάρι να έρθει η ώρα της ανατροπής και από εδώ και στο εξής να τη πληρώνουν  μόνο όσοι φταίνε.

Ξέρω, δύσκολο αλλα όχι ακατόρθωτο. Εξάλλου όλα τα ακατόρθωτα καποια στιγμή ηταν πολύ δύσκολα. Δύσκολα, περίπλοκα και μέχρι στιγμής άλυτα.

            Νομίζω πως τώρα ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πάνω μας.

            Μας το χρωστάνε ρε παιδί μου. Τώρα ποιοι μας το χρωστάνε δε ξέρω αλλά ξέρω πως μετά τη καταιγίδα εμφανίζεται ο ουράνιο τόξο.

            Ε σε μας όπου να ναι θα φανεί.

            Δε μπορεί… θα φανεί…

            Πρέπει να φανεί…!!!!