ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ

            Καλημέρα και καλό φθινόπωρο στη μπλοκογειτονιά μου.

            Τι μου κάνετε; Εύχομαι και θέλω να είστε όλοι καλά.

            Μια ακόμη μέρα έμεινε και τσουπ το φθινόπωρο επιστρέφει ξανά.

        Όσοι ξεκουραστήκαμε ξεκουραστήκαμε, αυτό ηταν όλο και τώρα επιστροφή στη καθημερινότητα. Είναι αυτό που λένε όλοι «τα κεφάλια μέσα τώρα». Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που θα πάρουν αυτό το διάστημα τις άδειές τους οπότε δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε να περάσουν καλά και να ξεκουραστούν έστω και τώρα, τουλάχιστον το καλό της υπόθεσης, απ’ όσο έχω ακούσει φυσικά είναι πως ο καιρός θα συνεχίσει να είναι καλός, οπότε θα μπορούν κι αυτοί να χαλαρώσουν στις παραλίες.

            Πήγατε διακοπούλες; Εγώ πήγα στο χωριό μου και ομολογώ πως πέρασα πολύ όμορφα με αγαπημένους δικούς μου ανθρώπους που μου είχαν λείψει πολύ!

            Σήμερα με το που μπήκα στο ιντερνετ διάβασα ότι τελικά τα δώρα στο δημόσιο και στους συνταξιούχους θα κοπούν και πολύ στεναχωρέθηκα. Δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες αλλά λυπάμαι πολύ και ιδίως για τους συνταξιούχους ή μαλλον τους χαμηλοσυνταξιούχους να πω καλύτερα που δούλεψαν τόσα χρόνια για να έρθουν κάποιοι άλλοι να τους τα κόψουν.

            Δε ξέρω που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μας αυτή η κατάσταση όμως ξέρω πως αν σε ένα σπίτι οι νοικοκυραίοι ή μαλλον οι σωστοί νοικοκυραίοι είναι χρεωμένοι δανείζονται από ανθρώπους που ξέρουν πως θα τους παρέχουν ευνοϊκή μεταχείριση και κυρίως ξέρω πως για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους δε κόβουν το ψωμί στα παιδιά τους, αντίθετα προτιμούν να πεινάσουν εκείνοι και όχι τα ίδια.

            Τώρα θα μου πείτε άλλο σπίτι και άλλο χώρα… αλλα όπως το κάθε σπίτι έχει τα παιδιά του έτσι και κάθε χώρα έχει (όποτε το θυμάται τουλάχιστον) τα δικά της παιδιά και μπορεί πολλά από εκείνα να έκαναν λάθη και να φταίνε για κάποιο μερίδιο της κατάστασης όμως ξέρω πως αν ένας γονιός προσφέρει πάντοτε πληθώρα υλικών αγαθών στα παιδιά του τότε εκείνα είναι επόμενο να αποζητάνε πάντα αυτή τη πληθώρα και ενδόμυχα να εχουν  στόχο την αύξησή της.

            Όμως δε θέλω να γράψω κάτι περισσότερο και αυτό το έκανα επειδη διάβασα ότι διάβασα και επηρεάστηκα, θέλω όμως να σας πω πως όταν θέλεις να φτιάξεις το κόσμο γύρω σου πρέπει να ξέρεις ότι τίποτα δε θα αλλάξει αν δεν αποφασίσουν οι ίδιοι άνθρωποι ότι θέλουν να αλλάξουν και αυτό είναι ακατόρθωτο γιατί σε καμία χώρα, σε καμία κρίση και ποτέ πουθενά δε πρόκειται να θελήσουν να αλλάξουν τόσοι άνθρωποι για να καταφέρεις εσύ να πετύχεις την επιθυμία σου.

            Το να προσπαθείς να αλλάξεις τις συνήθειες των ανθρώπων είναι σα να προσπαθείς να πας κόντρα στον άνεμο. Και ναι ως κάποιο σημείο θα μπορέσεις να πας κόντρα, όταν όμως τα μποφόρ «ενωθούν» θα σε αναποδογυρίσουν.

            Όταν θες κάτι να αλλάξεις πολύ και κυρίως να του επιφέρεις πρόοδο πρέπει να καταλάβεις ότι αν ο άλλος εισπράττει πως πας να τον τελειώσεις και όχι να τον βοηθήσεις τότε δε θα του αλλάξεις ποτέ τη διάθεση που θα έχει απέναντί σου.

            Αν δε του δώσεις εσύ ένα έναυσμα για να ξεκινήσει τη προσπάθεια που θέλεις τότε να ξέρεις πως δε θα ακούσει ποτέ τη «σφυρίχτρα» της έναρξης. Και φαντάσου πως εδώ μιλάμε για ένα μονάχα πρόσωπο, πόσο μαλλον όταν περιμένεις να ακούσει αυτόν τον ήχο ένα ολόκληρο πλήθος….

            Δεν ήμουν ποτέ το άτομο εκείνο που διαβάζει οικονομικές εφημερίδες και ενημερώνετε συνέχεια για τα νέα του κόσμου αλλα νομίζω πως δε χρειάζεται να ασχοληθώ  με τίποτα από τα παραπάνω για να καταλάβω πως για να πετύχει μια αλλαγή και μάλιστα μια αλλαγή προς το καλύτερο γιατί αυτό είναι η ελπίδα όλων πρέπει να κανείς ένα βήμα τη φορά και όχι να τρέχεις γιατί όταν τρέχεις λαχανιάζεις κουράζεσαι και τα παρατάς. Ενώ αν με ένα βήμα τη φορά τρέχεις όλο και περισσότερο τότε δυναμώνεις και είναι σαν οι μυς του ποδιού να βγάζουν «φτερά» και να σε κάνουν να θες να «πετάξεις». Να πετάξεις και να πιάσεις την ευκαιρία που αιωρείτε μπροστά σου.

            Αυτά είχα να εκφράσω για σήμερα. Δε ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε (ίσως και πολύ γρήγορα) όμως θέλω να είστε όλοι καλά και να διαβάζω μονάχα για όμορφες στιγμές σας.

            Και για το τέλος ένα όμορφο τραγουδάκι: