ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ.

              Καλημέρα και καλή εβδομάδα στην όμορφη μπλοκογειτονιά μου.

            Πώς περάσατε το σκ σας; Το δικό μου ηταν λίγο άχαρο και βαρετό αλλα δε πειράζει όλα στο πρόγραμμα είναι άλλωστε.

            Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με πιάνει μια νοσταλγία για τα μαθητικά μου χρόνια τα οποία τότε δε τα εκτιμούσα και πολύ, τώρα όμως μου λείπουν αφάνταστα.

            Μου άρεσε αυτή η εποχή όχι επειδη ξεκινούσαν τα σχολεία αλλα γιατί θα ψώνιζα καινούργια ρούχα και είδη για τη νέα σχολική χρονιά. Στη περιοχή μου βέβαια δεν είχαμε και ιδιαίτερη ποικιλία προϊόντων όμως μου αρκούσε ότι θα ηταν σχεδόν όλα καινούργια και μη χρησιμοποιημένα. Και έπειτα ηταν και εκείνη η μυρωδιά από τα βιβλία που μου άρεσε τόσο πολύ πριν ξεκινήσω φυσικά να τα διαβάζω.

            Στο δημοτικό που λέτε ήμουν πολύ κακή μαθήτρια αλλα συνεχιζω να πιστεύω πως δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό αλλα οι δασκάλες μου και είναι κριμα να πιστεύω ακόμη κάτι τέτοιο γιατί αυτό σημαίνει πως δεν έκαναν εκείνες σωστά τη δουλειά τους (κατά τη γνώμη μου πάντα).

            Στο γυμνάσιο πάλι άρχισα να διαβάζω περισσότερο αλλα και πάλι δε με έλεγες καλή μαθήτρια, βασικά δε με έλεγες ούτε καν διαβαστερή. Το μόνο μάθημα που μου άρεσε ηταν αυτό της έκθεσης ή μαλλον επειδη δεν ηταν μεμονωμένο μάθημα μου άρεσε μόνο όταν γράφαμε έκθεση. Στη συνέχεια βέβαια άρχισαν να μου αρέσουν και κάποια άλλα, την έκθεση όμως ποτέ δεν την έβγαλα από τη καρδιά μου.

            Αν θυμάμαι καλά γιατί εχουν περάσει και χρόνια από τότε ξεκίνησα κάπως έτσι με τις βαθμολογίες μου. Πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο 13, δεύτερη χρονιά 14, τρίτη χρονιά 15 και μετά ακολουθούσε το λύκειο.

            Εκεί υπήρχε ένα μεγάλο δίλημμα να ακολουθούσα το ενιαίο λύκειο ή να πήγαινα στο τεχνικό;

            Οι περισσότεροι μου έλεγαν να ακολουθήσω το ενιαίο αλλα εμένα κάτι μου έλεγε να πάω τεχνικό. Κάποιοι καθηγητές μου μάλιστα με είχαν συμβουλέψει να πάω ενιαίο γιατί το 15 που είχα στη τρίτη γυμνασίου ηταν για εκείνη τη κατεύθυνση αλλα εγώ τελικά αποφάσισα να πάω τεχνικό μιας και κάτι με τραβούσε σα μαγνήτης εκεί πέρα.

            Και τελικά βρέθηκα στο τεχνικό λύκειο με νέες παρέες, νέους καθηγητές, νέους φίλιους και νέα μαθήματα, μαθήματα που τότε με δυσκόλεψαν αλλα με βοηθήσαν πολύ στις μετέπειτα σπουδές μου.

            Η κατεύθυνση που ακολούθησα ηταν αυτή της Διοίκησης Επιχειρήσεων και δε το μετάνιωσα στιγμή αυτό. Βέβαια τότε δε πίστευα πως έχει τόσα μαθηματικά μέσα του αυτός ο κλάδος μιας και που τα μαθηματικά τα απεχθάνομαι αλλα με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως όχι μονό έχει πολλά μαθηματικά αλλα είναι και αρκετά δύσκολα. Τέλος πάντων κουτσά στραβά τα κατάφερα. Στα αλλα μαθήματα όμως κυριολεκτικά έσκισα και μάλιστα με ελάχιστο διάβασμα μιας και που παρακολουθούσα τους καθηγητές και σχεδόν πάντα τα θυμόμουν δίχως να χρειαστεί να τα διαβάσω ξανά και ξανά.

            Είχα όμως καθηγητές διαμάντια, δε το αρνούμε αυτό και νομίζω πως η μεγάλη μου άνοδος οφείλετε σε αυτούς και στο τρόπο διδασκαλίας τους. Ξεκίνησα με δασκάλους που δε μου έδωσαν την απαραίτητη προσοχή και τελείωσα με δασκάλους που πίστεψαν πιο πολύ σε μένα απ ότι είχα τολμήσει ποτέ να φανταστώ.

            Για να καταλάβετε ξεκίνησα το γυμνάσιο με 13 και τελείωσα το λύκειο με 18 κ 9/12. Ήμουν και σημαιοφόρος (υπήρξα και αυτό) :Ρ

            Τώρα μπορεί κάποιος να πει πως το τεχνικό ηταν πολύ πιο εύκολο αλλα θα διαφωνήσω κάθετα γιατί ενώ το ίδιο πίστευα κι εγώ μετα λύπης μου διαπίστωσα πως ηταν αρκετά δύσκολο και κάπως άδικο μπορώ να πω μιας και που στο τέλος, όταν δώσαμε πανελλήνιες για να περάσει κάποιος σε ΤΕΙ χρειαζόταν να γράψει πάνω από τη βάση ενώ από το ενιαίο περνούσανε και με πέντε δε κάποιες σχολές. Και ναι ηταν πολύ άδικο αυτό!

            Έπειτα ακολούθησε η εισαγωγή μου σε ΤΕΙ και εκεί πέρασα καποια από τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου. Γνώρισα ανθρώπους που μοιράστηκα μαζί τους πράγματα που νόμιζα πως δε θα μπορέσω ποτέ να μοιραστώ. Έχω τόσο όμορφες αναμνήσεις και από το ΤΕΙ γενικότερα (εντάξει εκεί έχω και κάποιες άσχημες ειδικά με δύσκολα μαθήματα και εξεταστικές) αλλα επειδή οι όμορφες στιγμές είναι άπειρες κατά κάποιο τρόπο έχουν σβήσει τις όποιες άσχημες και αν υπήρξαν.

            Αυτό πάντως που με έχει χαροποιήσει ιδιαίτερα είναι πως οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί υπάρχουν ακόμη στη ζωή μου, ίσως όχι όλοι αλλα οι βασικοί υπάρχουν κι αυτό έχει σημασία.

            Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή κάπου εκεί στη τρίτη γυμνασίου με πρώτη λυκείου ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο γρήγορα για να μεγαλώσω να κάνω ότι θέλω και κυρίως να πάω πενταήμερη. Βασικά αυτά ηταν τα  «θέλω» σχεδόν όλης της τάξης μου αλλα τότε δε μπορούσα να καταλάβω πως αργότερα όλα αυτά θα μου έλειπαν.

            Και ναι μου λείπουν και μάλιστα πολύ! Άκουγα τότε τους μεγάλους ανθρώπους να λένε «αχ να μπορούσα να είμαι ξανά στην ηλικία σου» και δε καταλάβαινα, απορούσα μάλιστα που ενώ είχαν το προνόμιο να είναι μεγάλοι ήθελαν να γίνουν ξανά μικροί. Τότε όλοι μου έλεγαν όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις και τώρα που μεγάλωσα καταλαβαίνω καλά τη σημαίνει εκείνη η έκφραση.

            Αλλά έτσι είναι όταν ζεις μια περίοδο στη ζωή σου βιάζεσαι να ανακαλύψεις το επόμενο στάδιο κι όταν το ανακαλύπτεις ενθουσιάζεσαι, το ζεις μα κάποτε κουράζεσαι και θέλεις να γυρίσεις στα παλιά. Μετά σου περνάει βέβαια και θέλεις να πας παρακάτω αλλα και εκεί κουράζεσαι, γυρνάς στο παρελθόν, δυναμώνεις και πας ένα ακόμη στάδιο πιο κάτω. Αν και τα πισωγυρίσματα δεν είναι ωραία σε αυτό τουλάχιστον το τομές δεν είναι κακό να κάνουμε ένα πισωγύρισμα έστω με τη σκέψη του μυαλού μας…..

            Πριν τελειώσω αυτό το «ταξίδι» στα παλιά θέλω να τονίσω κάτι. Οι περισσότεροι πιστεύουμε πως ότι βάσεις πάρουμε από μικροί μπορούμε να στηριχτούμε κατά κάποιο τρόπο πάνω τους και προχωρήσουμε ανοδικά στη ζωή μας.

            Εγώ λοιπόν από το δημοτικό σχολείο αισθάνομαι πως πήρα μηδαμινές βάσεις αν όχι καμία αλλα μετέπειτα και κυρίως στο λύκειο κατάφερα όχι μόνο να χτίσω νέες αλλα κατάφερα και να καλύψω τις παλιές, χάρη στους καθηγητές μου βέβαια που με βοηθήσαν πάρα πολύ.

Όσο εύκολο είναι να πιστέψεις κάποιον άλλο τόσο εύκολο είναι και να μη τον πιστέψεις ποτέ, όταν όμως η δουλειά σου είναι να διδάξεις και να πιστέψεις στα παιδιά που περιμένουν να μάθουν από σένα μη ξεχωρίζεις κάντα όλα ίσα και μάθε τους αυτά που πρέπει. Γιατί σε μένα τότε αυτό έκαναν. Έβλεπαν πως δε μου αρέσουν και αντί να μου δείξουν τρόπους για να τα αγαπήσω με άφηναν να επαναπαύομαι και να μην ενδιαφέρομαι γενικώς. Ευτυχώς είχα και τους γονείς μου που έστω και με το ζόρι με έβαζαν να διαβάζω (στο δημοτικό μόνο γιατί μετά πήρα φόρα από μόνη μου) και μου έδειξαν πως αν το θελήσω πραγματικά μπορώ να λύσω και μόνη μου τις ασκήσεις.

            Τελικά στη ζωή μας γενικότερα δε πρέπει να ακούμε τίποτα και κανέναν γιατί αυτό που πραγματικά ισχύει είναι αυτό που θέλουμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε και θα το κάνουμε μόνο όταν έρθει εκείνο το χρονικό διάστημα που αισθανθούμε έτοιμοι

. Οι σωστοί δάσκαλοι και καθηγητές θα μας δώσουν ερεθίσματα και αν θέλουμε πραγματικά να τα λάβουμε θα τα λάβουμε αλλα αν πάλι δε θέλουμε δε θα τα λάβουμε ποτέ.

            Το ίδιο δε συμβαίνει και στη ζωή μας; Πόσοι άνθρωποι δε πίστεψαν ποτέ σε μας και πόσοι άλλοι πίστεψαν και υποστήριξαν τις επιλογές μας μέχρι τέλους;

            Το παν στη ζωή μας είναι οι σωστοί άνθρωποι. Αυτοί που θα θελήσουν να μας προσφέρουν όσα χρειαζόμαστε και εκείνοι που θα δεχτούν να λάβουν ότι μπορούμε να τους δώσουμε δίχως να ζητάνε με άκομψο τρόπο περαιτέρω. Κάθε φορά που λαβαίνεις κάτι από κάποιον άλλο αν δε σου είναι αρκετό μπορείς με χιλίους δυο όμορφους τρόπους να τους δείξεις πως θέλεις περισσότερα, τώρα το αν θα στα δώσει είναι άλλο θέμα το παν όμως είναι κι εσύ να προσπαθήσεις.

            Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι αμφίδρομες και όταν λέμε σχέσεις εννοούμε όλες τις σχέσεις πέραν από των δασκαλών-μαθητών. Δίνεις και λαβαίνεις έτσι πορεύονται αυτού του είδους οι επικοινωνίες. Αν δε δώσεις δε θα λάβεις κι αν δε λάβεις δε θα δώσεις ποτέ.