ΝΑΙ! ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΙΑ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΑΣ.. ΚΑΙ;

           Μερικοί άνθρωποι στη ζωή τους κάνουνε όνειρα. Άλλοι πάλι κάνουν εικασίες και άλλοι θέτουν πρόγραμμα, με προδιαγραφές και όρια.

Ένα κοινό σημείο όλων θα μπορούσα να πω πως ειναι οι κινήσεις.

Οι πρώτοι κάνουν κινήσεις που στοχεύουν όσο το δυνατόν πιο άμεσα στην επίτευξη των ονείρων τους.

Οι δεύτεροι κάνουν κινήσεις για να αναλύσουν το κάθε πιθανό ενδεχόμενο που μπορεί να επέλθει απο τα όνειρά τους και οι τρίτοι μεθοδολογούν για να αποκτήσουν ακριβώς όσα εχουν ονειρευτεί ή μάλλον για να αποκτήσουν όσα συγκαταλέγει για εκείνους ο όρος «η ροή της ζωής».

Ένα είναι σίγουρο. Όλοι «δουλεύουν», επαγρυπνούν και αγωνίζονται για να κατακτήσουν τα δικά τους όνειρα, τα δικά τους θέλω, τις δικές τους φιλοδοξίες, ακόμη κι αν αυτά δεν ειναι τίποτε άλλο απο όσα κάποιοι μπορεί να τους δίδαξαν.

Σκέφτομαι πως οι πρώτοι, ακόμη και με άγαρμπες κινήσεις μπορούν να κατακτήσουν κάτι. Ίσως διαβούν το μονοπάτι των ονείρων τους, ίσως τα αγγίξουν, ίσως ηττηθούνε απο αυτά, μπορεί ακόμη να απογοητευτούνε, να τα βαρεθούνε ή ακόμη και να πληγωθούν. Όμως ξέρω πως η παιδική τους αφέλεια, η παιδική τους ενέργεια, ο ενθουσιασμός και η χαρά της ήττας που ενίοτε έχουν, θα τους κρατήσει ασφαλή και θα οδηγηθούνε αυτόματα σε άλλα όνειρα και στόχους.

Οι δεύτεροι πάλι σκέφτομαι πως με τις σωστές πάντα εικασίες μπορεί να ειναι είτε οι πιο κερδισμένοι είτε οι πιο χαμένοι. Αν οι εικασίες δεν εχουν βάθος και ισχύ τα όνειρα θα μείνουν για πάντα μακριά τους. Αν πάλι οι εικασίες εχουν  ροή και βάθος τότε μάλλον ειναι οι πιο κερδισμένοι γιατί εχουν μάθει να κάνουν υπομονή, να αναλύουν και να βλέπουν ξεκάθαρα στο πιο σκοτεινό μονοπάτι. Έστω κι αν οι εικασίες παραπέμπουν σε ψεύτικα για κάποιους στοιχεία πάντα περικλείουν μέσα τους τη βάση της λογικής και ενίοτε της μαθηματικής ακρίβειας.

Όσο για τους τρίτους σκέφτομαι πως αυτοί ναι, με τη σωστή μεθοδολογία θα ζήσουν τα όνειρά τους, το πρόγραμμά τους δηλαδή, όπως πριν χρόνια το στρατολόγησαν και το σχεδίασαν. Θα το ζήσουν γιατί με συστηματική μελέτη έμαθαν να ξέρουν απο νωρίς τί θέλουν και τί αποζητούν! Μια ζωη αγωνίζονται σαν καλοί στρατιώτες να αποκτήσουν μελλοντικώς όσα για εκείνους ειναι πρότυπα, παράδοση και όνειρα που στην ουσία ειναι ένα πρόγραμμα που το ονόμασαν αλλιώς.

 Στη ζωή ειναι καλό να θέτουμε πρόγραμμα με όρια ή όρους, στα όνειρά μας όμως ειναι; Δρομολογούνται άραγε τα όνειρα; Και τί όνειρα μπορεί να είναι αυτά αν δεν εμπεριέχουν μέσα τους τη πλήρη έννοια της λέξης ψυχή; Γιατί η συναισθηματική νοημοσύνη υπάρχει παντού, αν όμως μέσα στον τόσο λεπτομερή προγραμματισμό χαθεί και γίνει μια απλή προδιαγραφή τί γίνεται;

Και ας το πω με ένα μικρό, απλό παράδειγμα.

Θέλεις ένα μικρό ξύλινο κουτί. Καταφέρνεις και το αποκτάς. Είναι κλειστό, κλειδωμένο. Δε σε πειράζει, θα πολεμήσεις να το ανοίξεις. Αυτό στην ουσία δε σε εξιτάρει;

Λες: «Αυτό το κουτί το πολύ μέσα σε δυο μέρες θα το ανοίξω.»

Μάχεσαι να το ανοίξεις και το καταφέρνεις.

Οι πρώτοι αν δε το έχουν ήδη ανοίξει απο τη στιγμή που το κράτησαν στα χέρια τους, εχουν σκεφτεί ήδη το πως θα ειναι το καρουζελ που κρύβει μέσα του. Αν θα κάνει μουσική, αν θα εχει χρώματα, αν θα μοιάζει καινούργιο κτλ.

Οι δεύτεροι εχουν ήδη δυο τρις πιθανές ενδείξεις για το τί μπορεί να κρύβει το κουτί μέσα του, από πού προήλθε, ποιός ήταν ο κάτοχός του πριν απο αυτούς και πως μπορούν να το χρησιμεύσουν υπέρ τους ή πού να το τοποθετήσουν για να το καμαρώνουν αν εχει την αξία που πιστεύουν ή του αναθέσουν οι ίδιοι.

Και οι τρίτοι….

Οι τρίτοι πολύ απλά φοβάμαι ότι  δε θα τους νοιάξει καν το τι εχει μέσα το κουτί γιατί πολύ απλά το πρόγραμμά τους ηταν να το αποκτήσουν.

Και κάπου εκεί έρχεται η ανθρώπινη περιέργεια που τους κάνει να το ανοίξουν…. Και το ανοίγουν… Τους νοιάζει άραγε το περιεχόμενό του εφόσον το μόνο που ήθελαν να το αποκτήσουν;

Γιατί νομίζω ότι θα το δεχτούν όπως είναι μόνο και μόνο επειδη εμπίπτει μεσα στο σχέδιο – πρόγραμμά τους;

Γιατί αυτός ο τοσο λεπτομερής προγραμματισμός, που δείχνει να του λείπει η δύναμη της ενσυναίσθησης μου θυμίζει καλοκουρδισμένους φανατικούς στρατιώτες που κάποιοι τους διδάξαν το σωστό τρόπο για να μάχονται;

Δε ξερω αν ειναι έτσι, δε θέλω να ειναι έτσι, όμως εγω έμαθα πως η ζωή δε προγραμματίζεται, ζείτε απλώς. Όσο απλή η συνθέτη μπορεί να ειναι την κάθε στιγμή, τη κάθε μέρα ακόμη και τη κάθε φορά.

Εγώ έμαθα πως τα ρομπότ και τα κομπιούτερ προγραμματίζονται και όσο χρήσιμα και να ειναι δεν εχουν ψυχή, δεν εχουν καν ουσία γιατί την ουσία στο κάθε αντικείμενο τη δίνουμε εμείς με βάση τα συναισθήματα που μας βγάζει, που μας γεννά.

Μπορεί να κάνω και λάθος…. Χαίρομαι όμως που μέχρι στιγμής δεν ένοιωσα ποτέ ρομπότ μα ένοιωσα ένας ακόμη γητευτής ονείρων, απο αυτούς που ακόμη κι αν δε τα κατακτήσουν ποτέ κλείνουν τα μάτια, ονειρεύονται, χαμογελάνε και όλα αλλάζουν….

Όλα καποια στιγμή αλλάζουν… Και με όνειρα θα ειναι πάντα καλύτερα… ελεύθερα, ανέμελα, απτά με το δικό μου μάτι… Με προγραμματισμό όμως θα ειναι στημένα… δέσμια… κλειστοφοβικά.

Και τα όνειρα ανεμίζουν… Ίσως γι αυτό να ειναι άπιαστα… Ίσως να πρέπει…