Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΛΕΥΘέΡΙΑ ΠΟΡΕΙΑ - ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.




Θέλω να φωνάξω μα δε βγαίνει φωνή.
Θέλω να κλάψω μα δεν κυλάει δάκρυ.
Θέλω να μιλήσω μα δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη.
Θέλω να πω όσα δε τόλμησα ποτέ μου μα τα κλειδώνω στο μαύρο σεντούκι της ψυχής μου!

Προσπαθώ να περπατήσω μα μένω κολλημένη, στάσιμη στον συνήθη Εαυτό μου.
Προσπαθώ να κουνήσω τα δάχτυλα μα σαν αντικείμενα κέρινου ομοιώματος μένουν εκεί άπραγα να στολίζουν την επιφανειακή μου βιτρίνα.

Νιώθω τη βαριά ανάσα μου μα δεν ακούω τον χτύπο της καρδιάς μου.
Ακούω ήχους από γύρω μου μα δεν αισθάνομαι τον κόσμο που δραστηριοποιούμαι.
Είναι σα να είμαι άνθρωπος αλλά και σα να μην είναι κιόλας!
Σα να έχω σάρκα με οστά μα σα να μην έχω εγκέφαλο και νεύρα για να κινήσω το σώμα μου.

Δεν είναι πως νιώθω ρομπότ! Είναι που οι άλλοι με ανάγκασαν να γίνω! Κι εγώ απλώς υπάκουσα!

Κι όχι πως τους χρεώνω τα λάθη μου! Τους πιστώνω όμως την ώθησή μου σε αυτά!

Είμαι άνθρωπος;
Δεν είμαι;

Είμαι μια φιγούρα;
Μια μαριονέτα;
Ένα ριγμένο κουτάλι στον ωκεανό;

Είμαι ένα τίποτα;
Είμαι τα πάντα, όλα;
Είμαι ο αληθινός μου εαυτός;
Ή μήπως το ορόσημο κάποιου άλλου;

Είμαι;
Αισθάνομαι;
Ζω;
Αναρωτιέμαι;

Γιατί αναρωτιέμαι!

Ο ζωντανός οργανισμός ρωτάει;
Απαντάει;
Αναλώνεται;
Ελπίζει;
Ορίζει;
Γεννά;
Αγαπά;

Ένα είναι σίγουρο!
Αισθάνεται!

Κι εγώ αισθάνομαι!
Καταπλακωμένη από χιλιάδες μίτους Αριάδνης μπορώ ακόμη να αισθάνομαι.


Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Ελευθέρια Πορεία", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλησπέρα.
Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Μόλις διαβάσατε ένα σχετικά μικρό απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Ελευθέρια Πορεία", της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου". 

Όπως σας είπα και προχθές στην ανάρτηση με το Δελτίο Τύπου θα μοιραστώ μαζί σας με το καιρό τέσσερα χορταστικά αποσπάσματα του βιβλίου για να μπορέσετε και εσείς να κατανοήσετε το τί είδους "Λάφυρα" μπορεί να συναντήσει κανείς στη συλλογή αυτή.

Το συγκεκριμένο ποίημα μιλάει για την πνευματική κυρίως Ελευθερία του κάθε ανθρώπου και τις προσπάθειες που καταβάλλει για να μπορέσει να τη βρει και να τη κρατήσει για παντα στο διάβα της ζωής του.

Φανταστείτε την Ελευθέρια Πορεία σαν ένα τούνελ προσωπικό του κάθε ανθρώπου και το τρόπο διαφυγής ή μάλλον το τρόπο διαβήματος του συγκεκριμένου "αδιάβατου" δρόμου.

Η Ελευθέρια Πορεία με μεγάλη μου χαρά δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό, ιντερνετικό περιοδικό "Ανθρώπων Έργα" και πατώντας ΕΔΩ, μποτείτε να διαβάσετε τη σχετική ανάρτηση που είχα κάνει τότε και ακολουθώντας τις οδηγίες να ξεφυλλίσετε το περιοδικό και να διαβάσετε το συγκεκριμένο ποίημα.

Αυτά απο μένα για σήμερα. Να είστε όλοι καλά και να έχετε ένα υπέροχο τριήμερο.

Σχόλια

  1. Το αγαπώ!!!!!!!!!
    Καλό Σαββατοκύριακο, κορίτσι μου γλυκό!
    ΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου καλησπέρα
    Σε απολαμβάνω!!!

    Φιλάκια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάθε μέρα, με τις δημοσιεύσεις αυτές, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται και το όμορφο βαθυστόχαστο που διαθέτουν.
    Καλό βράδυ Κική μου. Πάντα τέτοιες ομορφιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. «Αισθάνομαι, άρα υπάρχω» Παραφράζοντας τον Καρτέσιο! Η ύπαρξη σχετίζεται με το σκέπτεσθαι, ή με το αισθάνεσθαι; Ενδεχομένως και με τα δύο, ή και περισσότερα; Μιας που δεν έχω το υπόλοιπο του ποιήματος θέτω μόνο ερωτηματικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...