ΠΑΓΚΑΚΙ RESERVE - ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

Σαν χθες θυμάμαι ήτανε που πλήρωσα με τις «οικονομίες» των ονείρων μου για να το αποκτήσω.

Ήρθα και τοποθέτησα επάνω του θυσίες, κόπους μιας ζωής κι εκείνο σαν είρωνας άνθρωπος, αυταρχικός, με μούντζωσε, με χλεύασε, με έσπρωξε και με γονάτισε στο χώμα!

Δακρύζω!

Δεν συγκινούμαι!

Αναπολώ!

Θυμάμαι!

Ελπίζω!

Αυτοτιμωρούμαι που μπορώ ακόμη να ελπίζω!

Μια αυτοκαταστροφική κίνηση και να ’μαι πάλι εδώ!

Στη βάση μου! Στην αξία μου!

Στο παγκάκι Μου!

Αυτό το παγκάκι είναι Reserve.

Όχι, όχι μην κάτσεις!

Είναι Reserve.

Εχει το αίμα, τη σάρκα, τα όνειρα, τη «δήθεν» ζωή και το λυτρωτικό μου θάνατο επάνω!

Είναι χρεωμένο με την ανάσα μου και πιστωμένο με την αδικία της ψυχής μου!

Πρόσεξέ το καλά! Δως του λίγη πρέπουσα σημασία!

Δεν είναι ένα παγκάκι ξύλινο, ένα κάθισμα δίχως ουσία και «σκοπό».

Είναι το «τούβλο» του κορμιού και η φλόγα του «καντηλιού» της ζωής μου.

Έχεις προσέξει πόσο όμορφο είναι το παγκάκι μου;

Εσύ που περνάς καθημερινά και κοιτάς αποτροπιαστικά το δικό μου «σπιτικό» επιρρίπτοντάς μου τις ευθύνες που σου αναλογούν, έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου πόσο κόπο και χρόνο μου πήρε για να το διακοσμήσω;

Μην κοιτάς εσύ!

Που πληρώνεις διακοσμητές για να στο ομορφύνουν!

Το δικό μου σπιτικό εχει αυτό το κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από το δικό σου!

Έχει κάτι που μόνο εγώ μπορώ να προσθέσω και να διακρίνω!

Και πίστεψέ με είναι εύκολο!

Λίγο οι καταιγιστικές μου σκέψεις, λίγο τα δεκάδες γιατί, λίγο η αδικία που σα σαράκι έχει σφηνώσει μέσα μου, λίγο το κρύο ή η ζέστη ενίοτε και έτοιμη η «μπογιά» και τα «στολίδια» των τοίχων μου!

Δες!

Δες εδώ!

Σε αυτό το σκαλιστό σημείο οι χαραγμένες γραμμές τι δείχνουνε!

Δες!

Τις βλέπεις;

Είναι σκαλισμένες σαν σπιρτόκουτα!

Μου θυμίζει κάτι από τα παιδικά μου χρόνια!

Κάπως έτσι δεν μάθαμε να μετράμε εσύ κι εγώ;

Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Παγκάκι Reserve", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Μόλις διαβάσατε ένα σχετικά μικρό απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Παγκάκι Reserve", της ποιητικής συλλογής σε ελεύθερο στίχο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου". 

Όπως σας είπα και πριν λίγες μέρες στην ανάρτηση με το Δελτίο Τύπου θα μοιραστώ μαζί σας με το καιρό τέσσερα χορταστικά αποσπάσματα του βιβλίου για να μπορέσετε και εσείς να κατανοήσετε το τί είδους "Λάφυρα" μπορεί να συναντήσει κανείς στη συλλογή αυτή.

Αυτό λοιπόν ήταν το τέταρτο απόσπασμα του βιβλίου και θέλω να μοιραστώ μαζί σας λίγα πράγματα για το τρόπο και το λόγο δημιουργίας του.

Μαζί με τα πράγματα αυτά θέλω να μοιραστώ μαζί σας και μία φωτογραφία με το βιβλίου που αποθανάτισε και μου έστειλε μία αγαπημένη ηλεκτρονική φίλη που  προμηθεύτηκε το βιβλίο και το αγάπησε τόσο πολύ ώστε να μπει απο μόνη της στη διαδικασία να το φωτογραφίσει και να μου στείλει υπέροχες φωτογραφίες, μία εκ των οποίων είναι και η ακόλουθη που για μένα ταιριάζει απόλυτα με το συγκεκριμένο ποίημα για τους λόγους που αναλύω παρακάτω.

Αγαπημένη μου Ειρήνη, ευχαριστώ θερμά, ακόμη μία φορά για όλα!


Θα ήθελα απο εσάς να εστιάσετε στις φθορές και κυρίως στις χαρακιές που φέρει το παγκάκι επάνω του διότι μοιάζει κατα πολύ με αυτό που περιέγραψα στο συγκεκριμένο ποίημα. Μοιάζει με πολλά παγκάκια και όχι μόνο..., που συναντάμε γύρω μας, μα μου αρέσει το συγκεκριμένο διότι έχει αυτό το πυκνό πράσινο πίσω του που συμβολίζει την ελπίδα.

Θα ήθελα να σας πω δυο λόγια για τη δημιουργία του ποιήματος "Παγκάκι Reserve". Η ιδέα συνελήφθη όταν σε μια συνέντευξη ενός άστεγου ακούστηκε η συγκεκριμένη φράση. Για να καταλάβετε, αντίκρυσα έναν άνθρωπο άστεγο ο οποίος διεκδικούσε το παγκάκι του από έναν άλλο συνάνθρωπό του, ο οποίος βρισκόταν στην ίδια ακριβώς κατάσταση με αυτόν.

Άκουσα τον ίδιο να λέει πως βλέποντας έναν άστεγο να κατευθύνεται στο παγκάκι του για να κοιμηθεί, του φώναξε: "Οχι σε αυτό το παγκάκι φίλε, αυτό το παγκάκι είναι Reserve" και μονολόγησε έπειτα στη συνέντευξη λέγοντας στο δημοσιογράφο. "Που φτάσαμε, να λέμε παγκάκι Reserve".

Όλο αυτό που σας περιέγραψα λοιπόν "σφήνωσε" μέσα μου κατα έναν περίεργο τρόπο και ήθελα να το βγάλω με μια μορφή δημιουργίας.

Σε ξέρω τι με σημάδεψε περισσότερο.. Το γεγονός πως ένας άνθρωπος διεκδικεί κάτι δικό του απο έναν άλλον άνθρωπο που είναι ακριβώς στην ίδια ας πούμε μοίρα; Το γεγονός πως ένας άνθρωπος υπερασπίζεται με τοσο πάθος κάτι που για μας είναι τόσο μα τόσο απλό και προβλέψιμο μα για αυτόν είναι ολότελα δικό του, άρα και πολύτιμο; Το γεγονός πως εγώ έχω σπίτι, ο άλλος όχι κι όμως το πάθος του είναι τόσο που δείχνει να αγωνίζεται περισσότερο για τα κεκτημένα του απο οτι πίστευα πως θα μπορούσα ποτέ να κάνω εγώ; Ειλικρινά δε ξέρω, αυτό που ξέρω όμως είναι πως χαράχθηκε μέσα μου και έγινε η αφορμή για τη δημιουργία του συγκεκριμένου ποιήματος.

Αυτά λοιπόν για το 12ο ποίημα της συλλογής των Λαφύρων. Καλή εβδομάδα σε όλους! Να είστε όλοι καλά!