Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΑΛΛΟΚΟΤΕ ΞΕΝΕ; ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙΣ;




– Ποιον αγαπάς περισσότερο, άνθρωπε αινιγματικέ, λέγε: τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδελφή σου, ή τον αδελφό σου;
– Δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε μάνα, ούτε αδελφή, ούτε αδελφό.
– Τους φίλους σου;
– Χρησιμοποιείτε μια λέξη της οποίας η έννοια μου έμεινε άγνωστη μέχρι σήμερα.
– Την πατρίδα σου;
– Αγνοώ σε ποιο γεωγραφικό πλάτος βρίσκεται.
– Την ομορφιά;
– Ευχαρίστως θα την αγαπούσα, θεά κι αθάνατη.
– Το χρυσάφι;
– Το μισώ, όπως εσείς μισείτε το Θεό.
– Ε, λοιπόν! Τι αγαπάς αλλόκοτε ξένε;
– Αγαπώ τα σύννεφα… τα σύννεφα που περνούν… εκεί πέρα… εκεί κάτω… τα σύννεφα!



-Σαρλ Μπωντλαίρ, «Αγαπώ τα σύννεφα»
(Από το "Η μελαγχολία του Παρισιού", Πεζά ποιήματα)


___________________

Καλημέρα, εκφραστικοί μου!

Σχόλια

  1. Τι αγαπάς; Τη φαντασία, το όνειρο... το υπερβατικό, το αιώνιο! Πόσο μακριά από τον «πολιτισμό»! Πιο κοντά στο θεϊκό μονοπάτι! Αλίμονο σ' όσους είναι κολλημένοι στη γη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΄΄ Τα σύννεφα που περνούν... εκεί πέρα... εκεί κάτω... τα σύννεφα''!!!
    Όμορφο!!!
    Φιλάκια Κική μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λόγια σαν τα ανάρια σύννεφα
    που αφήνουν τις αχτίδες να διαβούν!!!

    φιλάκια πολλά ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λόγια σαν τα ανάρια σύννεφα
    που αφήνουν τις αχτίδες να διαβούν!!!

    φιλάκια πολλά ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα σου Κική μου. Πολύ όμορφο το σημερινό σου απόσπασμα. Αυτά τα σύννεφα με όσα κουβαλούν. Καλό σου βράδυ κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τον έχω ακουστα τον Μπωντλαίρ αλλα δεν έχω διαβασει κατι δικο του Κικη μου σε ευχαρσιστουμε που το μοιραστηκες μαζί μας..να περνας ομορφα γραφοντας.. φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν διάβαζες το Γαλλικό κείμενο θα τον λάτρευες ακόμα περισσότερο!Τον Μπωντλέρ τον έχω "φάει" με το κουταλάκι μαζί με τον Βερλαίν στο Γαλλικό σχολείο που ήμουν!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ωραίο! Δεν έχει τύχει να τον διαβάσω, σ'ευχαριστούμε που το μοιράστηκες!
    Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις Κική μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...

H Οδύσσεια ενός δοντιού και πολλά ακόμη

Δεν το πιστεύω πως επιτέλους μπορώ να κάνω αυτή την ανάρτηση... να γράφω για αυτή την Οδύσσεια και να τα έχω αφήσει όλα πίσω.  Πραγματικά αδυνατώ να το πιστέψω, είμαι όμως τόσο χαρούμενη για αυτό.  Η περιπέτειά μου ξεκίνησε μήνες πριν και τελειωμό δεν είχε... Φταίω κι εγώ βέβαια με τις όποιες αναβολές, δεν το αρνούμαι, τη μια οικονομικοί λόγοι (στο Θεό οι τιμές των οδοντιάτρων), την άλλοι προσωπικοί λόγοι, την άλλοι ψυχολογικοί (οι κυριότεροι). Καθότι άνθρωπος με φοβίες στους γιατρούς, στις ασθένειες, στις εξετάσεις και σε όλα τα συναφή, το απέφευγα και το απέφευγα ώσπου κάποια στιγμή δεν μπορούσα να το αποφύγω άλλο και αναγκαστικά οδηγήθηκα στον οδοντίατρο. Αφού πρώτα φτάσαμε στο αμήν, κοινώς περάσαμε πόνους και πόνους και φτάσαμε στο απροχώρητο, δηλαδή μας έσπασε το δοντάκι. Και μιλάμε για το πίσω δοντάκι, το μεγάλο, τον πρώτο γομφίο, κοινώς τον τραπεζίτη.  Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο και κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι για μένα αυτό το θέμα με τους γιατρούς...