Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΙ 'ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.



(η εικόνα από το google)


Οδηγούμαι προς το θάνατο και είναι η ανυπαρξία της στιγμής που με ορίζει.

Εγκλωβισμένος,
σε μία παμπάλαιη πηγή χαράς
που μόνος, έρημος, σε μιά γωνιά,
τη βάφτισα ελπίδα.

Θρυμμάτισα τα όνειρα,
και σαν χρυσόσκονη,
όλα, μαγικά, τα φύσηξα
στον άδειο χώρο.

Ούτε ψίθυρος.
Ούτε απόηχος.
Μονάχα σιωπή.

Περίμενα να λάμψουν,
έστω να λάμψουν μιά μικρή στιγμή,
μα κουράστηκα να περιμένω τόσο.

Να θυμηθώ μονάχα ήθελα...
αυτό που δε θέλω άλλο να θυμάμαι.

Απλώς να...
ήταν μία στιγμή... μια στιγμή μόνο, που παραλίγο να καταφέρω να αγγίξω.

Κι ύστερα ήρθα τα "σκυλιά"...
Δε τόλμησα να τους δώσω την απαραίτητη "αξία".

Γάβγισαν, ξύπνησα, τράβηξα απότομα το χέρι.

Κι οδηγώ...
Τηλεκατευθυνόμενα, οδηγώ.


______________

Σήμερα εκφραστικοί, είχα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας πράγματα πιο προσωπικά και πηγαία.
Να κάνω δηλαδή μια μικρή κατάθεση ψυχής.

Απλώς σκεφτόμουν πως έχω παραμελήσει το μπλοκ μου ή τον χαρακτήρα που του είχα τόσα χρόνια αλλά απο την άλλη πάλι και στο παρελθόν είχε συμβεί αυτό και νομίζω πως είναι ένα στάδιο που όλοι περνάμε.

Θέλησα λοιπόν σήμερα να μοιραστώ μαζί σας το ποίημα "Κι ύστερα ήρθαν τα σκυλιά", το οποίο θα μπορούσα κάλλιστα να χαρακτηρίσω "εναρκτήριο", μιας και με αυτό ξεκίνησε η συγγραφή της τρίτης μου ποιητικής συλλογής.  

Το συγκεκριμένο λοιπόν το εμπνεύστηκα και το έγραψα καθώς βρισκόμουν μέσα σε ένα τρένο. Έχω παρατηρήσει πως αντικείμενα όπως τα τρένα και τα παγκάκια, είναι για εμένα  "το απόλυτο πάθος μου". Θεωρώ πως αν δε βαριόμουνα να μείνω για αρκετή ώρα "στάσιμη" σε αυτά, θα μπορούσα να δημιουργήσω ενδιαφέροντα έργα. Νιώθω οτι μέσω αυτών έχω έντονο ορατό και ερευνητικό ορίζοντα και μπορώ να παρατηρήσω πιο εύκολα τα "συναναστραφόμενα μέλη" αλλά δε μπορώ να μείνω για αρκετή ώρα εκεί επειδή χάνω το ενδιαφέρον μου και βαριέμαι. Το καλό πάντως στην υπόθεση είναι πως μπορώ να επιστρέψω πάλι όταν θελήσω.

Τέλος πάντων, σήμερα ήθελα να μοιραστώ με τους μπλοκοφίλους κάτι ΄"παραπάνω" και πιο "εσωτερικό" μου. Αυτό είναι όλο.

Καλή συνέχεια, εκφραστικοί μου.
Να περνάτε όμορφα.

Σχόλια

  1. Κική μου καλημέρα!
    Αυτά τα στάδια είναι για όλους μας απαραίτητα..
    Μου αρέσει που έχεις εντοπίσει τις πηγές έμπνευσής σου και εύχομαι να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούργιες!
    Δυνατή αρχή κάνεις με την τρίτη ποιητική σου συλλογή!

    Καλή συνέχεια κοπέλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eυχαριστώ πολύ Κατερίνα μου!
      Και εσύ σε ό,τι κάνεις να το κάνεις με επιτυχία, ξέρεις άλλωστε εσύ, όταν βάζεις ψυχή και εαυτό, δε μπορεί παρά να είναι, με το τρόπο του, επιτυχημένο! :)

      Διαγραφή
  2. Χαίρομαι που ξεκινάς ξανά με ένα τόσο όμορφο και περιεκτικό ποίημα, που αγγίζει σκέψεις και συναισθήματα και δικά μου... ένιωσα σε κάποιες στροφές πως διάβαζες την ψυχή μου, εκφραστική μου Κική!!!
    Καλή συνέχεια, καλές εμπνεύσεις κορίτσι μου
    Σε φιλώ
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου αγαπημένη, ευχαριστώ πάρα πολύ!
      Να είσαι πάντα καλά! Καλές εμπνεύσεις και σε εσένα!

      Διαγραφή
  3. Φωνάζει αυτό το ποίημα φόβο κι εγκατάλειψη

    Καλησπέρα Κική μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα Κική μου! Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας ένα από τα νέα ποιήματά σου και πώς το εμπνεύστηκες.
    Με το καλό όλα, καλή συνέχεια να έχεις. Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χαρά μας και τιμή μας Κική μου να μοιράζεσαι την έμπνευσή σου μαζί μας. Σε ευχαριστούμε για αυτό. Πολύ όμορφο το ποίημά σου γεμάτο ευαισθησία όπως το κάνεις πάντα.
    Συνέχισε ασίγαστα κορίτσι μου.
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ υποβλητική η ατμόσφαιρα στο ποίημα!
    Η έμπνευση έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις κι από πραγματα που οι κοινοί θνητοί προσπερνούν χωρίς να βλέπουν...
    Φιλιά Κικίτσα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν είσαι η μόνη που περνάς κάποια "φάση" με το blogging. Πολλοί είναι αυτοί που χαλάρωσαν με τον ερχομό του καλοκαιριού και ακόμη δεν έχουν επιστρέψει ολοκληρωτικά.
    Μια συμβουλή θα σου δώσω: αν θες να δεις πιο καθάρια πρέπει να παγώσεις τη στιγμή και να κοιτάς επίμονα αυτό που σε εμπνέει. Μην ξεκολλήσεις το βλέμα σου αν δεν το δεις και δεν το καταλάβεις όλο. Να είσαι σίγουρη ότι αυτό θα φανεί στο γράψιμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ειναι Κικη μου απο τις στιγμες ΄που όλοι μας λιγο πολύ εχουμε περάσει...να είσαι ακλα και να εμπνέεσαι παντα απο οτι κανει την καρδια σου να χτυπήσει ετσι αποδιδεις και τα συναισθημτα σου γραφοντας..καλο σου βράδυ φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...