Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Are You Lost In The World Like Me - Moby & The Void Pacific Choir.


Το είδα πριν λίγο και δεν γινόταν να μη το μοιραστώ μαζί σας.
Άκρως ρεαλιστικό.

Το νέο βιντεοκλίπ του Moby αποτελεί ένα αιχμηρό σχόλιο για τη σύγχρονη εποχή της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που μετατρέπει την πραγματικότητα μας σε εικονική και μας κάνει να πιστεύουμε ότι επικοινωνούμε, αν και στην πραγματικότητα έχουμε χάσει την ανθρώπινη επαφή.

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό αν και μελαγχολικό animation που απεικονίζει την γκρίζα πραγματικότητα των σύγχρονων ανθρώπων, που εξαρτημένοι από τις οθόνες τους ξεχνούν να ζήσουν.

Δείτε το:

Moby & The Void Pacific Choir - Are You Lost In The World Like Me (Official Video)

Δημιουργός του βιντεοκλίπ ο Στιβ Κατς, ένας Λονδρέζος illutrator που έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά, sites, τηλεοπτικά σόους αλλά και διεθνείς οργανισμούς για να κατασκευάσει animation projects με κοινωνικό μήνυμα. Από τους Simpsons, μέχρι την Unesco τα καυστικά του σκίτσα προβάλουν μη-φωτογενείς παρατηρήσεις για τον κόσμο μας σήμερα και προκαλούν διάλογο.

Το κλιπ έχει βασιστεί στο τραγούδι «Are You Lost In The World Like Me?», του πρώτου δίσκου των Moby & The Void Pacific Choir, «These Systems Are Failing».

Ποιά είναι η πραγματικότητα λοιπόν;

Ο ήρωας του βιντεοκλίπ βρίσκεται μόνος ανάμεσα σε ένα αχανές πλήθος που γυρίζει γύρω του με το βλέμμα κολλημένο στην οθόνη του smartphone του και μέσω των στίχων του Moby αναρωτιέται αν κι αυτοί αισθάνονται χαμένοι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, όπως εκείνος.
«Αυτά τα συστήματα πέφτουν» είναι το μήνυμα που εμφανίζεται στην οθόνη πριν μια σειρά ανθρώπων πέσει σε μία μαύρη τρύπα στο δρόμο συνεχίζοντας να κοιτάζει με απάθεια το κινητό του και τίποτα άλλο πέραν αυτού.
Μαύρες μέρες και ένας ήλιος που πεθαίνει δημιουργεί ανθρώπους – σκιές του εαυτού τους, μόνους μέσα στους πολλούς που δεν βλέπουν ότι στα αλήθεια δεν είναι μόνοι.
Ακολουθεί μια σκηνή που μια ομάδα αστυνομικών ξυλοκοπά έναν άνθρωπο κι αντί κάποιος να βοηθήσει, όλοι μένουν απλά να παρακολουθούν τη σκηνή, καταγράφοντας την με τα κινητά τους. Τρώνε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι αλλά δεν μιλάνε γιατί και πάλι κοιτάνε τις οθόνες τους. Μια κοπέλα βγάζει σέλφι με φόντο ένα φλεγόμενο κτίριο. Μια άλλη «φοράει» το καλύτερο χαμόγελο της για τη φωτογραφία, και μόλις το φλας σβήσει η κατάθλιψη επιστρέφει στο πρόσωπο της.
Στη συνέχεια ο ήρωας βρίσκεται μέσα σε ένα λεωφορείο. Όλοι χαμένοι σε έναν δικό τους διαδικτυακό κόσμο και πάλι, και παρά την κοινωνικότητα τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έτοιμοι για καβγά ακόμα κι αν κάποιος απλά τους αγγίξει. Συναισθήματα εκφράζονται μέσω emoticons από ανέκφραστα και άψυχα πρόσωπα. Ο ήρωας ονειρεύεται ότι προστατεύει μια κοπέλα από κάποιον που την παρενοχλεί κι εκείνη τον ερωτεύεται. Είναι όμως μόνο ένα όνειρο σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να ονειρεύεται.
Μετά βλέπουμε τα κινητά μας να έχουν μετατραπεί σε κελιά. Οι άνθρωποι ξεχνούν να ζήσουν τη στιγμή και ζουν για να την αναρτήσουν. Ο ήρωας προσπαθεί να τους ξυπνήσει από τη μαζική αποχαύνωση, αλλά μάταια. Κανένας δεν του δίνει σημασία.
Κάποια στιγμή ένα κορίτσι, χαμένο στον κόσμο όπως και ο ήρωας του βιντεοκλίπ, σκαρφαλώνει σε ένα ψηλό κτίριο. πέφτει. Οι χρήστες των social media καταγράφουν την αυτοκτονία της κι αποχωρούν. Μόνο ένας κλαίει. Είναι και πάλι αυτός ο μοναχικός ήρωας που έχει καταλάβει ότι όλα τα ανθρώπινα στον κόσμο της εποχής του διαδικτύου έχουν χαθεί. Που πάνε αυτοί που έφυγαν; Στον γκρεμό…

Τι λένε οι δημιουργοί

«Πριν από μερικά χρόνια είδα το βίντεο “Man” του Steve Cutts και ήταν εκπληκτικό», δήλωσε ο Moby σχετικά με το νέο του βίντεο -όπως διαβάζουμε στο RollingStone- και συμπλήρωσε: «Έψαξα στο διαδίκτυο, βρήκα το e-mail του και ταπεινά του ζήτησα να φτιάξει ένα βίντεο για μένα. Στάθηκα πολύ τυχερός γιατί συμφώνησε! Το βίντεο που έκανε για το κομμάτι Are You Lost in The World Like Me?, είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα βίντεο που έχει ποτέ γίνει για κάποιο από τα τραγούδια μου».
Από την πλευρά του ο Steve Cutts ανέφερε: «Για μένα το βίντεο αυτό θέλει να τονίσει την αύξηση της εξάρτησής μας από την τεχνολογία, καθώς και την ανθρώπινη αλληλεπίδραση σήμερα ή την έλλειψη αυτής. Εστιάζει στον τρόπο που η τεχνολογία μάς αλλάζει και για το πόσο έχουμε απευαισθητοποιηθεί σχετικά με όσα συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας».


Σχόλια

  1. Εκπληκτικό Κική μου.....! το ανεβάζω στη σελίδα μου στο facebook, πραγματικά είναι συγκλονιστικό.
    Καλό βράδυ κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα αγαπητέ μου Γιάννη.
      Χαίρομαι που σου άρεσε.
      Ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ για εμένα!

      Διαγραφή
  2. Όλοι ταυτιζόμαστε με τον καημένο τον ήρωα, και την ίδια ώρα, όλοι μας κοιτάμε το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ μέσα από μια οθόνη... εντελώς mind f*cking, ε;
    Το είδα χθες και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα και σαν αποτέλεσμα. Συμφωνώ απόλυτα με τη δήλωση που κάνει.
    Φιλιά, Κική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Έλλη μου. Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που επισήμανες.
      Εγώ πάντως, επειδή διαθέτω και τη στοιχειώδη αυτογνωσία μου, δεν ταυτίστηκα με αυτόν τον ήρωα, ταυτίστηκα με τους άλλους ήρωες αφου μία "μανία" με το ίντερνετ με χαρακτηρίζει. Την ελαττώνω όμως πλέον.

      Φιλια κοριτσαρα

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...