Έχουμε
την απαίτηση να μη μας πληγώνουν οι άνθρωποι που αγαπάμε και
προσπαθούμε και εμείς να μη τους πληγώσουμε ποτέ. Επειδή όμως είμαστε
άνθρωποι, κάποια στιγμή έστω και άθελά μας θα το κάνουμε. Το θέμα όμως
είναι να μπορούμε να παραδεχτούμε το λάθος μας και να βρούμε τρόπους να
το διορθώσουμε. Το ίδιο έχουμε την απαίτηση να κάνουν και οι άλλοι για
εμάς. Άλλοι θα το κάνουν, άλλοι όμως όχι και ίσως
στη πορεία να μας πληγώσουν ακόμη περισσότερο και ας τους έχουμε
συγχωρήσει αρκετές φορές στο παρελθόν, θα συνεχίζουν να μας πονάνε,
πιστεύοντας ότι πάντα θα βρίσκουμε τη δύναμη να τους συγχωρούμε.
Έχετε αναρωτηθεί ποιος φταίει περισσότερο σε μια τέτοια κατάσταση; Φταίνε αυτοί που μας πλήγωσαν ή εμείς που τους αφήσαμε να πας πληγώσουν ή ακόμα και να πληγώσουν κάποιους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά;
Είναι πολύ πιο εύκολο να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους, αλλά θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να δούμε τα πράγματα από τη πραγματική τους διάσταση. Εμείς είμαστε οι κύριοι υπαίτιοι των πληγών μας. Τους δώσαμε το δικαίωμα να μας πληγώσουν και κάποιες φορές επανειλημμένα.
Είναι σα να ζητάς από κάποιον να σε χαστουκίσει και όταν το κάνει να τον ρωτάς γιατί το έκανε, ενώ στην ουσία εσύ του το ζήτησες. Εν συνεχεία ενώ ξέρεις ποιο θα είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα, εσύ του ξαναζητάς να επαναλάβει τη πράξη του και αυτός απλά σε υπακούει και ύστερα ξεκινάει πάλι από την αρχή αυτή η διαδικασία, η οποία δεν αργεί να καταλήξει σε φαύλο κύκλο.
Ποιός είναι λοιπόν ο ένοχος; Εσύ, εσύ και μόνο εσύ! Όσο και να μη θες να το παραδεχτείς και πείθεις τον εαυτό σου με ένα σωρό δικαιολογίες του τύπου : « Έστω ότι στο ζήτησα, εσύ έπρεπε να το κανείς; » ή « Στο ζήτησα γιατί ήθελα να σε δοκιμάσω », βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι εσύ είσαι ο φταίχτης. Είναι δυνατό να ζητάς από τον άλλο να σε πονέσει και εσύ να κάθεσαι απλά να το δέχεσαι;
Εάν δε θέλεις να σε πληγώσουν, μη δώσεις σε κανέναν αυτό το δικαίωμα και ας υποθέσουμε οτι το έκανες άθελά σου, δε χρειάζεται μετέπειτα να του ζητήσεις να ξαναεπαναλάβει το λάθος του. Εάν δηλαδή στη προκειμένη περίπτωση σε χαστουκίσει ξανά, ζήτα του να το κάνει στον εαυτό του αυτή τη φορά και ανταπέδωσε του τη και εσύ, έτσι για να καταλάβει το πόσο πολύ πόνεσες.
Είναι δυνατό να περιμένεις από τους άλλους να καταλάβουν την αξία σου, από τη στιγμή που δε τη βλέπεις εσύ; Είναι δυνατόν να αφήνεις τους άλλους να σε πληγώνουν και ύστερα να τους ζητάς ευθύνες, όταν τη κύρια ευθύνη την έχεις εσύ; Πώς είναι δυνατό να τους ζητάς να σε πληγώσουν για άλλη μία φορά, ενώ ξέρεις ότι θα το κάνουν;
Ε, όχι λοιπόν! Δεν είναι δυνατό να επιτρέψεις να σου συμβαίνει όλο αυτό, χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα για να το αλλάξεις.
Την επόμενη φορά που θα πας να ξανακάνεις το λάθος να επιτρέψεις στους άλλους να σε πληγώσουν, σκέψου πως οφείλεις στον εαυτό σου και σε όλους όσους σε αγαπάνε πραγματικά, να προστατέψεις κάτι το οποίο είναι ανεκτίμητης αξίας για αυτούς και αυτό δεν είναι κάτι άλλο πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό.
~~ Πληγές - Κική Κωνσταντίνου
Έχετε αναρωτηθεί ποιος φταίει περισσότερο σε μια τέτοια κατάσταση; Φταίνε αυτοί που μας πλήγωσαν ή εμείς που τους αφήσαμε να πας πληγώσουν ή ακόμα και να πληγώσουν κάποιους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά;
Είναι πολύ πιο εύκολο να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους, αλλά θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να δούμε τα πράγματα από τη πραγματική τους διάσταση. Εμείς είμαστε οι κύριοι υπαίτιοι των πληγών μας. Τους δώσαμε το δικαίωμα να μας πληγώσουν και κάποιες φορές επανειλημμένα.
Είναι σα να ζητάς από κάποιον να σε χαστουκίσει και όταν το κάνει να τον ρωτάς γιατί το έκανε, ενώ στην ουσία εσύ του το ζήτησες. Εν συνεχεία ενώ ξέρεις ποιο θα είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα, εσύ του ξαναζητάς να επαναλάβει τη πράξη του και αυτός απλά σε υπακούει και ύστερα ξεκινάει πάλι από την αρχή αυτή η διαδικασία, η οποία δεν αργεί να καταλήξει σε φαύλο κύκλο.
Ποιός είναι λοιπόν ο ένοχος; Εσύ, εσύ και μόνο εσύ! Όσο και να μη θες να το παραδεχτείς και πείθεις τον εαυτό σου με ένα σωρό δικαιολογίες του τύπου : « Έστω ότι στο ζήτησα, εσύ έπρεπε να το κανείς; » ή « Στο ζήτησα γιατί ήθελα να σε δοκιμάσω », βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι εσύ είσαι ο φταίχτης. Είναι δυνατό να ζητάς από τον άλλο να σε πονέσει και εσύ να κάθεσαι απλά να το δέχεσαι;
Εάν δε θέλεις να σε πληγώσουν, μη δώσεις σε κανέναν αυτό το δικαίωμα και ας υποθέσουμε οτι το έκανες άθελά σου, δε χρειάζεται μετέπειτα να του ζητήσεις να ξαναεπαναλάβει το λάθος του. Εάν δηλαδή στη προκειμένη περίπτωση σε χαστουκίσει ξανά, ζήτα του να το κάνει στον εαυτό του αυτή τη φορά και ανταπέδωσε του τη και εσύ, έτσι για να καταλάβει το πόσο πολύ πόνεσες.
Είναι δυνατό να περιμένεις από τους άλλους να καταλάβουν την αξία σου, από τη στιγμή που δε τη βλέπεις εσύ; Είναι δυνατόν να αφήνεις τους άλλους να σε πληγώνουν και ύστερα να τους ζητάς ευθύνες, όταν τη κύρια ευθύνη την έχεις εσύ; Πώς είναι δυνατό να τους ζητάς να σε πληγώσουν για άλλη μία φορά, ενώ ξέρεις ότι θα το κάνουν;
Ε, όχι λοιπόν! Δεν είναι δυνατό να επιτρέψεις να σου συμβαίνει όλο αυτό, χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα για να το αλλάξεις.
Την επόμενη φορά που θα πας να ξανακάνεις το λάθος να επιτρέψεις στους άλλους να σε πληγώσουν, σκέψου πως οφείλεις στον εαυτό σου και σε όλους όσους σε αγαπάνε πραγματικά, να προστατέψεις κάτι το οποίο είναι ανεκτίμητης αξίας για αυτούς και αυτό δεν είναι κάτι άλλο πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό.
~~ Πληγές - Κική Κωνσταντίνου
Πολυδιάστατο θέμα Κική μου με πολλές παραμέτρους. Δεν είναι πάντα θέμα ενδοσκόπησης η συμπεριφορά των άλλων απέναντί μας. Εξαρτάται από τα πρόσωπα, τις συνθήκες, την ιδιότητά τους κλπ..κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαρτάται από τον τρόπο που μας πληγώνουν και από το ποιοι είναι οι άλλοι. Ένα συναίσθημα που πυροδοτείται από μια κατάσταση bullying διαφέρει εκ διαμέτρου από μια απλή λεκτική βία από έναν υποτιθέμενο φίλο.
Όταν σε πληγώνει η συμπεριφορά του συντρόφου σου είναι άλλο (και διαχειρίσιμη)) και άλλο μια κατάσταση άσχημης συμπεριφοράς από ανθρώπους που αγαπάμε (το παιδί σου πχ).
Άλλο είναι το συναίσθημα του θυμού, του πόνου, της απόρριψης, της απιστίας κι άλλο το συναίσθημα της θλίψης. Με μια αυστηρή αυτοκριτική μπορούμε να θέσουμε όρια σε μια σχέση που αφορά το σύντροφό μας και μας πληγώνει, μας καταδυναστεύει, "πατάει" στην αφέλεια ή στην ανεκτικότητά μας.
Άνθρωποι που θέτουν σε προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες, είτε πρόκειται για συντρόφους , είτε φίλους, σαφώς δεν θα πρέπει να έχουν θέση στη ζωή μας. Το πράγμα ζορίζει πολύ όταν οι άσχημες συμπεριφορές προέρχονται από παιδιά που (δικαιολογημένα εν μέρει) πληγώνουν με τα ξεσπάσματά τους γιατί η διαχείριση του θυμού είναι η συνειδητή δυσκολία της καθημερινότητάς τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πως μπορείς να αναρωτιέσαι αν φταις εσύ.
Πάντως θα συμφωνήσω πως την επόμενη φορά που θα επιτρέψουμε σε κάποιον να μας πληγώσει θα πρέπει να καθίσουμε στο σκαμνί τον εαυτό μας και πριν του αποδώσουμε ευθύνες ας επαναπροσδιορίσουμε τα όριά μας.
Ενδιαφέρον θέμα Κική άξιο διερεύνησης.
Να είσαι καλά Καλό μεσημέρι!
Η ανάρτηση σου με άγγιξε Κική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποιός δεν το έχει ζήσει αυτό;
Θα πάρω το κομμάτι των φίλων, ετοιμαζόμουν να σου πω πως είμαι σε ''διάσταση'' με την κατά 40 έτη φίλη μου, γιατί κουράστηκα να καπελώνει ό,τι λέω. Με πληγώνει το ότι μετά τόσα χρόνια δεν μπορεί να έρθει με το μέρος μου, παρά ότι αναφέρω πως έχω κάνει, από το πιο μικρό ως το πιό μεγάλο φιλτράρεται μέσα από το δικό της εγώ. Έτσι εμένα από την όλη ιστορία μου μένει ένα δικό της ισχυρό ''εγώ'' και η ιδέα πως δεν με αποδέχεται.
Κάθομαι και σκέφτομαι λοιπόν, πως αυτή έχει τον δικό της χαρακτήρα αλλά κι εγώ θα μπορούσα να έχω φύγει νωρίτερα, ή να μην της εξιστορώ τα όσα της λέω. Η απόσταση σώζει πιστεύω.
Την καλησπέρα μου!
Έχεις απόλυτο δίκιο, Κική μου. Όποιος αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του δεν επιτρέπει σε κανέναν να του κάνει κακό. Ευχαριστούμε για τον προβληματισμό. Πολλά φιλιά, φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή