Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΣ ΕΙΝΑΙ! ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!



 
 
"Η ζωή είναι μια πορεία. Ποιά θέλεις να είναι η πορεία σου στον κόσμο μας;
Θες να είναι στεφανωμένη με λουλούδια ή με κάρβουνα; Επιλογή σου! Όμως μην επιτρέπεις τα «κάρβουνα» τα δικά σου να κάψουν τα «λουλούδια» των άλλων.
Δε θα σου πω πως θα πορευτείς στη ζωή, ούτε πως θα πολεμήσεις για να κερδίσεις τις δικές μας μάχες, θα σου πω μονάχα πως ότι καλό έχεις μέσα στην ψυχή σου αποτελεί όπλο και εφόδιο για όλους!
Τον τρόπο που θα μας προσφέρεις το περιεχόμενο της ψυχής σου μόνος/μόνη θα το ανακαλύψεις!
Δεκτικοί άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν! Μια κοινωνία που περιμένει να αλλάξει, να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο ζεστή όπως της αξίζει, πάντα θα ανατέλλει!
Πρόσφερε ότι μπορείς να δώσεις στον κόσμο μας εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο αύριο και μη στεναχωριέσαι αν για κάποιους αυτό δεν είναι αρκετό!
Αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί και να κατανοήσει οτιδήποτε είναι αυτό που μπορείς και θέλεις να προσφέρεις, τότε να είσαι σίγουρος πως το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό του!
Οι άνθρωποι που θέλουν σώνει και καλά να κάνεις ότι σου ζητήσουν να ξέρεις πως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως είναι αποτυχημένοι ηγέτες! Κι αυτό τους πονάει!
Μην ακολουθείς τις οδηγίες άλλων! Χάραξε με τις δικές σου πατούσες τη μία και μόνη διαδρομή! Εκείνη που οδηγεί στην πλήρη Ελευθερία!
Αποδημητικά πουλιά είμαστε φίλε μου! Ας είναι το πέταγμά μας ελαφρύ σε μια αδικοχαμένη κοινωνία! Γιατί την κοινωνία δε την ορίζει ο άνθρωπος ως μονάδα αλλά το σύνολο, σαν μια προκαθορισμένη οντότητα!
Και το σύνολο είναι αυτό που πάντα θα αλλάζει! Με χαρακτηριστικά, με απόψεις, με πεποιθήσεις, με χίλιες δυο αναφορές.
Αλλάζει! Με μία ευχή, με ένα θέλω, με μία προσευχή!
Ας είναι! Ως προς το καλύτερο!"

~~ Aδικοχαμένη Κοινωνία (απόσπασμα) - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου
"Λάφυρα Εν Χορώ" - 4Dance Academy - Σχολή χορού


photo credit: Μαρία Παρασκευοπούλου
www.mariaparask29-photography.gr και www.syllegw-stigmes.gr
Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου

Σχόλια

  1. Κάθε δημοσίευση από κομμάτια της δουλειάς σου Κική, μας την φέρνει στην επιφάνεια στο σύνολό της. Για να μας θυμίζει το έργο σου και τη δημιουργία σου.
    Καλή σου συνέχεια κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ''Μην ακολουθείς τις οδηγίες των άλλων'' Έτσι ακριβώς. Όσοι νοιάζονται δίνουν συμβουλή αφού ζητήσουν την άδεια...Υπέροχο!
    Καλή συνέχεια Κική μου
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...