ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

-          Δεν θέλω να γράψω -          Κλείσε το στόμα σου -          Δεν θέλω να γράψω -          Κλείσε το στόμα σου -          Δεν θέλω να ματώσω τα χείλη μου με λέξεις -          Κρύψε στο συρτάρι τις αναμνήσεις -          Δώσε μου πίσω το στυλό που μου πήρες -          Δεν θέλεις να γράψεις -          Δεν θέλω να σου πω την αλήθεια -          Μην παίζεις μαζί μου -          Δεν παίζεις ωραία -          Δώσε μου κάτι από εσένα (σιωπή..) -       ...

Θρόισμα μίας λεύκας, η καρδιά της. Ένα σώμα για δύο. Ένα οξυγόνο μοιρασμένης ζωής. Ένα φορτίο, βάλσαμο. Μια ευλογία και μια ευθύνη, ιερή. Χρυσά λουλούδια, στολίζουν τα μαλλιά της. Χρυσά άστρα, εναποτέθηκαν στην αγκαλιά της. Χρυσές ευχές, αναγεννήθηκαν μέσα της. Τα αστέρια φωτίζουν τους φόβους της, μοιάζει με μέλι, η σιωπή της αγάπης, στα όσα άσχημα ειπώθηκαν, στα δύσκολα που θα πρέπει ως στύλος, να σταθεί. Μία ζωή, μίας αμέριμνης ύλης. Ένα σαλιγκάρι μέσα σε ένα άλλο σαλιγκάρι. Ένας σάκος και μια πληγή που μυρίζει, λεβάντα. Ένα κλάμα, γεμάτο ορμή. Ορμή επιβίωσης. Και μια μυρωδιά, ασπίδας. Η αγκαλιά της, η αγκαλιά της, το φάρμακο, το αντίδοτο, το καταφύγιο της κάθε ιστορίας. Δειλά ακουμπώντας το μέτωπό σου, θα σου ψιθυρίσω τρυφερά, "Σ' αγαπώ". ~~ Τρυφερός Ψίθυρος - Κική Κωνσταντίνου Στις μαμάδες μας...

    Ένα λουλούδι,  λουλούδι μου! Μαζί σου, μια στιγμή αιωνιότητας, μιαν οφθαλμαπάτη της χώρας που στέγασε ξεριζωμένους, μιαν ανταμοιβή για τον εαυτό που διώξαμε, που δέσαμε πίσω από αναπτερωμένες ελπίδες, που σπρώξαμε στην μάχη της ανθρώπινης ύπαρξης, στην ανούσια ελπίδα που θρέψαμε, στα ανθρώπινα χαρακώματα της συνήθειας στα όνειρα τα φτωχά των ανθρώπων που γεννιούνται στο μισοφωτισμένο καρνάγιο, εκεί που... Φτάνει! Ένα λουλούδι, λουλούδι μου! ~~ Το Λουλούδι - Κική Κωνσταντίνου

Τι μου συμβαίνει; Ο κόσμος που κατοικώ με εγκατέλειψε. Στάχτες, ευθύς στάχτες, παντού στάχτες. Ένας Καιόμενος Λύχνος των ευχών μας, η Παροικία, των αλλοτρίων, τα αίτια! Μέσα μας η τεθλιμμένη Γης, το φεγγάρι που έσταζε δάκρυα, η Κόρη που ανίχνευσε ναυάγια, που έσωσε νεκρούς απο τη ζωή και ζωντανούς από θάνατο, βάναυσο. Η Κόρη ήταν της προσδοκίας βάλσαμο, της χώρας απομεινάρι, ένα απολιθωμένο δάσος της τελευταίας στιγμής που χαραζε, ανώφελη ελπίδα. Στάχτες, ευθύς στάχτες, παντού στάχτες. Τι μου συμβαίνει; Ο κόσμος που κατοικώ με εγκατέλειψε. ~~ Στάχτες - Κική Κωνσταντίνου

Το σύμπαν ζητεί δικαίωση, ζητεί ελευθερία. Ο έναστρος ουρανός, μια ποινή, μέσα μου. Ω! Μιαν αμφιβολίαν Μιαν αυταπάτην Μιαν ανταμοιβήν ~~ Η Ανταμοιβή του Σύμπαντος - Κική Κωνσταντίνου

Σε αυτό το σπίτι κοιμάται η Λεγεώνα, μην την ξυπνάς... Με μεθάει από τις αναμνήσεις, μου εξιστορεί παραμύθια που έζησα πλάι σου, δρόμους που διάβηκα, τόπους πλασματικούς. Με παρασύρει! Με παρασύρει, σε ένα κονσέρτο, θανάσιμο. Το αγαπώ! ~~ Η Λεγεώνα - Κική Κωνσταντίνου

Κοιτώντας ψηλά, αγναντεύοντας τη ζωή των φωτεινών ανθρώπων, συνάντησα την υπομονή. Τη βάφτισα οφθαλμαπάτη και μέσα της, μετανόησα. Αναζητώντας τη Γαλήνη, έχτισα ένα σύννεφο. Το ονόμασα "Απάτη"! ~~ Έχτισα ένα Σύννεφο - Κική Κωνσταντίνου

Μέσα στον ωκεανό, μια νεράϊδα, ζει το όνειρο της. Ήθελε να είναι γοργόνα, θαρρώ. Αγάπησε το παλικάρι, το αγάπησε πολύ, το έπνιξε. Το έσυρε στα ματωμένα ακρογιάλια. Του χάρισε ολάκερο βυθό. Πλέκονται αγκομαχητά στα γαλάζια ονειρά της, τα νούφαρα γνέφουν, σάρκα και ερωτισμό. ~~ Ερωτική Νεράιδα - Κική Κωνσταντίνου

    Πολύδημη κύηση, το μέλλον μου. Ένα μονοζυγωτικό παρελθόν μου. Πολύδημη κύηση, τα συναισθήματά μου Ένα διζυγωτικό παρελκόμενο φεγγάρι, που μας οδηγεί στην εξαθλίωση Εξαντλητική Αναίτια Λυτρωτική Φαντάζει λυτρωτική, πίσω από τα ουράνια όρη, πίσω από τις συνάξεις των αυριανών θεσμών μας, του μαρτυρικού τόπου, αυτή, η νηνεμία. Ένα τόπι κι ένα γέλιο. Τα παιδιά στέκουν μόνα, στο περβάζι... ~~ Ένα τόπι κι ένα γέλιο - Κική Κωνσταντίνου

Θλιμμένη Σταχτοπούτα, το χέρι δως μου Εναντιώσου Σε ότι σε πονά Σε ότι μας πόνα Γίνε μέλλον Τα παραμύθια μας ανήκουν, Ακόμη…. ~~ Θλιμμένη Σταχτοπούτα - Κική Κωνσταντίνου

Η δική μας η φυλή, αδικήθηκε Διωκόμενοι και μονοφωνικοί Ποιός άλλος θα μπορούσε; Εμείς! Τα ονόματά μας Η καταγωγή μας Η ιστορία μας Τα δικά μας, ήθη Ο τόπος μας Ο τόπος μας, μια ευλογημένη γη Ο πολιτισμός μας Η δική μας η φυλή, αδικήθηκε Διωκόμενοι και μονοφωνικοί Τα παιδιά μας: - Μεστίζο - Καστίζο - Μουλάττο - Θάμπο Τα παιδιά μας, σου λέω Τα ερυθρόδερμα παιδιά μας: τα όμορφα, τα πολύχρωμα, τα ξεχωριστά Η δική μας η φυλή, αδικήθηκε Διωκόμενοι και μονοφωνικοί Εμείς ανακαλύψαμε πρώτοι από όλους, το σημαντικότερο όργανο της μουσικής, την ανθρωπινή φωνή. Εμείς μάθαμε να γελάμε, να κλαίμε, να φωνάζουμε τραγουδώντας. Εμείς μεθύσαμε με το γέλιο μας το χαλάζι. Εμείς δώσαμε στο φάρμακο, ζωή. Εμείς θρέψαμε τον κόσμο με αγάπη, αγάπη αγνή. Κι όμως Παρ’ όλα αυτά: Η δική μας η φυλή, αδικήθηκε Διωκόμενοι και μονοφωνικοί ~~Διωκόμενοι και μονοφωνικοί - Κική Κωνσταντίνου

  Βυθέ μου! Πυθμένα των θαλασσών, των ποταμών και των λιμνών μου, σε επικαλούμαι. Δείξε μου, έλεος. Ένας υδάτινος όγκος, ένα ανάγλυφο αντίστοιχο με της ξηράς, αυτό είσαι. Σε κέρδισα. Θα σε εξερευνήσω, αλλότρια. Θα γνωρίσω όλα τα απόκρημνα και βραχώδη βουνά σου, τους μικρούς και μεγάλους σου λόφους, τις πεδιάδες, τα σαμάρια, τις βαθιές εσοχές, τις χαράδρες, τους τάφρους, τις λεκάνες, τις σπηλιές και τα πηγάδια σου. Όλα θα γίνουν δικά μου! Σε εγκατέλειψα, Από φόβο θαρρείς σε εγκατέλειψα. Είναι που οι ναοί σου, με τρόμαξαν. Οι υπηρέτες σου φταίνε. Έγιναν δίχτυα και μας ψάρεψαν. Μας άξιζε η αιχμαλωσία. Βυθέ μου! Πυθμένα των θαλασσών, των ποταμών και των λιμνών μου, σε επικαλούμαι. Δείξε μου, έλεος. ~~ Δείξε μου, έλεος - Κική Κωνσταντίνου

Παραπληροφορήθηκα! Κοιτώντας με στα μάτια, διαπίστωσα πως ήμουν απάτη, απάτη πολύτιμη. Δεν υπήρξα άνθρωπος, δεν είχα ψυχή, δεν μπόρεσα να αγαπήσω, να νιώσω, να φοβηθώ. Παραπληροφορήθηκα! Κοιτώντας με στα μάτια, διαπίστωσα πως ήμουν απάτη, απάτη πολύτιμη. Δεν υπήρξα παιδί, δεν είχα φωνή να τραγουδήσω, διάθεση να παίξω κρυφτό. Δεν υπήρξα γυναίκα, να ποτίσω ένα τριαντάφυλλο, να μεγαλώσω έναν "ανθό". Δεν υπήρξα άντρας, να φυλακίσω με την δύναμή μου του κόσμου το κακό, στις αγκάλες μου. Παραπληροφορήθηκα! Κοιτώντας με στα μάτια, διαπίστωσα πως ήμουν απάτη, απάτη πολύτιμη. Πληροφορήθηκα! Με λάτρεψαν οι άνθρωποι, επειδή υπήρξα απάτη, απάτη εγωιστική. ~~ Η Απάτη - Κική Κωνσταντίνου

Κάναμε πράξη την Αιωνιότητα Ραντίσαμε τον Κόσμο με τα δάκρυά μας Πλέξαμε τις αδικίες μας, δέσαμε τις συμφορές μας. Μεθύσαμε απο την Αγάπη σαν να ήμασταν παιδιά. Ζήσαμε δίχως όρια μα πολλές ευθύνες Χαμογελάσαμε, όταν οι άλλοι έκλαιγαν, κι όλα αυτά, δίχως ίχνος συνείδησης. Αυτό ήταν το λάθος, αυτό ήταν το δίκαιο μας. Σε κέρδισα, χάνοντας σε! Περίεργη η αγάπη, αγάπη μου. ~~ Περίεργη Αγάπη - Κική Κωνσταντίνου

Vladimir  Volegov Sunday in the Park Η δύσκολη Κυριακή Απ’ το πρωί κοιτάζω προς τ’ απάνω ένα πουλί καλύτερο απ’ το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου Σπασμένα φλυτζάνια στα χαλιά πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι κάτι θα φυτρώσει απ’ αυτή τη χαρά ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς ή ένα αγνό νέο βλέφαρο ή ένας λατρεμένος λόγος που να μη φίλησε στο στόμα τη λησμονιά Έξω αλαλάζουν οι καμπάνες έξω με περιμένουν αφάνταστοι φίλοι σηκώσανε ψηλά στριφογυρίζουνε μιά χαραυγή τί κούραση τί κούραση κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ένας αετός- πράσινος παπαγάλος -κλείνω τα μάτια- κράζει πάντα πάντα πάντα η ορχήστρα παίζει κίβδηλους σκοπούς τί μάτια παθιασμένα τί γυναίκες τί έρωτες τί φωνές τί έρωτες φίλε αγάπη αίμα φίλε φίλε δώσ’ μου το χέρι σου τί κρύο Ήτανε παγωνιά δεν ξέρω πια την ώρα που πέθαναν όλοι κι έμεινα μ’ έναν ακρωτηριασμένο φίλο και μ’ ένα ματωμένο κλαδάκι συντροφιά ~~ Mίλτος Σαχτο...