Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΑΝΕΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ





-         Δεν θέλω να γράψω
-         Κλείσε το στόμα σου
-         Δεν θέλω να γράψω
-         Κλείσε το στόμα σου
-         Δεν θέλω να ματώσω τα χείλη μου με λέξεις
-         Κρύψε στο συρτάρι τις αναμνήσεις
-         Δώσε μου πίσω το στυλό που μου πήρες
-         Δεν θέλεις να γράψεις
-         Δεν θέλω να σου πω την αλήθεια
-         Μην παίζεις μαζί μου
-         Δεν παίζεις ωραία
-         Δώσε μου κάτι από εσένα
(σιωπή..)
-         Δώσε μου κάτι δυνατό
(σιωπή…)
-         Δώσε μου κάτι να με μεθύσεις
(σιωπή…)
-         Δώσε μου κάτι δικό σου
-         Συνήθεια
-         Αυτό είσαι;
-         Αυτό είσαι εσύ. Συνήθεια! Είσαι συνήθεια!
-         Είμαι μέσα στο μυαλό σου
-         Σκότωσέ με
-         Αφού εσύ δεν μπορείς να το κάνεις, θα το κάνω εγώ. Πίστεψέ με, μπορώ!
-         Το ξέρω
-         Κι εγώ το ξέρω
-         Τι ξέρεις εσύ;
-         Ότι χωρίς εμενα δεν μπορείς να ζήσεις
-         Μπορώ
-         Δεν μπορείς
-         Μπορώ
-         Κάντο
(σιωπή..)
-         Κάντο
(σιωπή..)
-         Κάντο
(σιωπή..)
-         Καλά το υπέθεσα
-         Τι υπέθεσες;
-         Φοβάσαι
-         Τι φοβάμαι;
-         Τη μοναξιά
-         Και που υπάρχεις μέσα σε όλο αυτό εσύ;
-         Εγω είμαι η μοναξιά
-         Δεν είμαι μόνος
-         Είσαι
-         Δεν είμαι μόνος
-         Είσαι
-         Είμαι με κόσμο
-         Είσαι μόνος
-         Έχω φίλους, οικογένεια, ενδιαφέροντα, χόμπι, σκύλο, λουλούδια, γραβάτες, έχω…. Έχω όνειρα!
-         Είσαι μόνος
-         Δεν είμαι μόνος
-         Είσαι μόνος
-         Εσύ είσαι μόνος
-         Εγω είμαι εσύ
-         Δεν είσαι εγώ
-         Είμαι εγώ
-         Είσαι εσύ
-         Ποιός ειμαι;
-         Κάποιος άλλος, όχι εγώ
-         Εγώ είμαι η μοναξιά
-         Δεν είμαι μόνος
-         Είσαι
-         Δεν είμαι μόνος
-         Είσαι
-         Πως θα φύγω από ‘δω;
-         Δεν μπορείς
-         Γιατί;
-         Γιατί μόνο εγώ μπορώ να φύγω
-         Φύγε
-         Διώξε με
-         Δεν μπορώ
-         Μπορείς
-         Δεν μπορώ
-         Μπορείς
-         Δεν μπορώ
-         Μπορείς
-         Πάρε κάτι από εμένα
 (σιωπή..)
-         Μάθε κάτι από εμένα
(σιωπή..)
-         Αγάπα κάτι από εμένα
 (σιωπή..)



Σχόλια

  1. Ομορφούλα όλοι μας κάνουμε συζητήσεις με τον εαυτό μας, τον κρίνουμε, τον κατσαδιάζουμε, τον μισούμε και τον τιμωρούμε...όμως τον αγαπάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό μήνα Κική μου.
    Με συγκίνησε ο διάλογος ή μονόλογος.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Την καλησπέρα μου. Στα μέρη σου είμαι, Ροβιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μερικές φορές , η μοναξιά και ο εαυτός μας είναι η καλύτερη παρέα [τη δεδομένη στιγμή πάντα, ανάλογα με τις συνθήκες ]
    καλό μήνα και καλό καλοκαίρι Κική μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...