Ένας μικρός κουτσός χαρταετός

 

-         Ωχ ωχ, ακούστηκαν δυνατά τα βογκητά του πράσινου χαρταετού, που μόλις έπεσε από τον ουρανό και βρέθηκε ανάμεσα σε κάτι βάτια, τα οποία τρύπησαν και λέρωσαν την όμορφη <<φορεσιά>> του.

-         Βοήθεια, είναι κανείς εδώ; Μ’ ακούει κανείς; Φώναξε δυνατά αλλά το μόνο που άκουγε ήταν ο αντίλαλός του.

-         Είναι κανείς εδώ; Έπεσα και δε μπορώ να σηκωθώ, μ’ ακούει κανείς; Συνέχισε να φωνάζει δυνατά, δίχως όμως να λάβει κάποια απάντηση πέρα από την ηχώ της φωνής του.

-         Όχι, αποκρίθηκε απογοητευμένος που τόση ώρα που βρισκόταν εκεί κάτω δεν είχε περάσει κανένας για να τον βοηθήσει να σηκωθεί και να πετάξει ψηλά, που τόσο πολύ επιθυμούσε.

-         Και τι θα κάνω τώρα; Ρώτησε τον εαυτό του και ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα τη στιγμή που κάποιες παιδικές φωνές έκαναν την εμφάνισή τους στο αγρόκτημα μέσα στο οποίο είχε πέσει.

-         Εδώ παιδιά εδώ, εδώ κάτω βρίσκομαι, μ’ ακούει κανείς; Εδώ κάτω από τη μεγάλη ελιά κοιτάξτε. Βοήθεια, ελάτε να με βοηθήσετε, που είστε; Φώναζε με ενθουσιασμό όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Τα παιδιά όταν τον αντίκρισαν ξαπλωμένο χάμω έτρεξαν κοντά του για να δουν σε τι κατάσταση βρισκόταν αλλά όταν διαπίστωσαν πως από τη πτώση του είχε κάποιες σοβαρές εκδορές στο «σώμα» του και ήταν και «κουτσός» μιας και η μισή του ουρά είχε μείνει πάνω σε ένα κλαδί της ελιάς, κούνησαν απογοητευμένα το κεφάλι τους και έφυγαν χωρίς να του δώσουν και ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλο που ο χαρταετός τους ικέτευε να μην τον αφήσουν εκεί, αλλά δυστυχώς τα παιδιά δε μπορούσαν να ακούσουν τη φωνή του μικρού και πληγωμένου χαρταετού και έτσι έφυγαν τρέχοντας από εκείνο το χωράφι.

-         Εεεεε… που πάτε…, μη μ’ αφήνετε μόνο μου εδώ! Γυρίστε πίσω να με βοηθήσετε! Μη με παρατάτε εδώ! Δε θέλω να μείνω μόνος μου… φοβάμαι και θέλω να πετάξω ξανά, ψέλλισε με θλίψη τη στιγμή που παιδικά σώματα χάθηκαν πίσω από το πράσινο των δέντρων.

            Είχε περάσει κάνα μισάωρο, όταν ο χαρταετός έπεισε τον εαυτό του πως θα έμενε για πάντα ξαπλωμένος σε εκεινού το βρώμικο χωράφι, όταν άκουσέ μια αγορίστικη, γνώριμη για εκείνον φωνή.

-         Μπαμπά μπαμπά να τος, εδώ είναι, είπε όλο χαρά ο Πετράκης, ο ιδιοκτήτης του χαρταετού από τον οποίο και είχε πέσει πρωτύτερα και από εκείνη τη στιγμή που τον έχασε έφαγε όλο το τόπο για να τον  ξαναβρεί.

-         Πετράκη εδώ είμαι αγόρι μου, Εδώ κάτω από την ελιά, έλα! Φώναξε περιχαρής ο χαρταετός!

Ο Πετράκης τον πλησίασε χαρωπά αλλά όταν αντίκρισε τη κατάστασή του έμεινε εκεί αποσβολωμένος να τον κοιτάζει δίχως να τον πλησιάσει για να τον σηκώσει ξανά.

-     Πετράκη, εγώ είμαι ο πρασινούλης σου, τι έπαθες; Δε με γνωρίζεις πια; Δε θα έρθεις να με σηκώσεις; Φώναξε ο χαρταετός δίχως φυσικά να τον ακούσει ο μικρός.

-      Μπαμπά δεν έχει ουρά…., είπε με απογοήτευση.

-    Ναι αγόρι μου, το είδα κι εγώ! Η μισή του ουρά είναι σχεδόν πάνω στη κορυφή της ελιάς και δε μπορώ να τη πιάσω. Λυπάμαι αλλά τώρα δε μπορεί να πετάξει ο χαρταετός. Αχρηστεύτηκε! Θα σου πάρω άλλον όμως μη στεναχωριέσαι.

-     Τι λες κύριε Μιχάλη; Αχρηστεύτηκα; Μια χαρά είμαι, σήκωσέ με και θα δεις! Άκου εκεί, αχρηστεύτηκα. Τόνισε οργισμένα ο πρασινούλης.

-     Μα μπαμπά αυτός ήταν ο χαρταετός μου πέντε χρόνια τώρα, δε θέλω άλλον! Ακούστηκε το παράπονο και η θλίψη του μικρού αγοριού.

-    Αγόρι μου δε μπορεί να πετάξει. Τώρα είναι «κουτσός». Θα σου πάρω εγώ άλλον, μεγαλύτερο και με περισσότερα χρώματα και σχέδια. Θα είναι πολύ πιο όμορφος. Τόνισε ο άντρας.

-   Τι λέει αυτός; Φώναξε ο χαρταετός με συνοφρυωμένο  πρόσωπο.
-   Πετράκη μη τον ακούς, αγόρι μου. Είμαι δυνατός και μπορώ να πετάξω ξανά. Σήκωσέ με και θα δεις! Φώναξε με όλη του τη δύναμη ο χαρταετός, δίχως κανείς να τον ακούσει.

            Ο Πετράκης έπιασε από το χέρι το μπαμπά του και έκαναν να φύγουν από το σημείο, δίχως να ακούν τα παρακάλια του πρασινούλη.

 -    Φεύγετε; Με παρατάτε εδώ; Μα γιατί; Ρώτησε λυπημένα ο πρασινούλης…. Μα απάντηση δε πήρε καμιά…. και τα μάτια του βούρκωσαν.

-         Μπαμπά να σε ρωτήσω κάτι; Ρώτησε γλυκά ο μικρός καθώς έφευγαν απ’ το σημείο.

-         Ναι αγόρι μου, ότι θες… Ακούστηκε η τρυφερή φωνή του πατέρα.

-         Αν εγώ ήμουνα κουτσός θα με παρατάγατε; Θα με θεωρούσατε άχρηστο;

-         Όχι παιδί μου, τι είναι αυτά που λες; Ποτέ δε θα παρατάγαμε το παιδί μας που είναι για εμας ο κόσμος όλος! Απάντησε κοιτάζοντας τον μικρό στα μάτια με ειλικρίνεια και τον αγκάλιασε θερμά.

-         Τότε είναι λάθος να παρατήσουμε εδώ το πρασινούλη! Μπορεί να πετάξει ξανά μπαμπά! Μπορεί! Θυμάσαι και εγώ τότε που είχα σπάσει το πόδι μου και μετά από λίγους μήνες έπαιξα ξανά ποδόσφαιρο; Όπως μπόρεσα κι εγώ, μπορεί κι αυτός! Είπε με υπερηφάνεια ο μικρός και το χαμόγελο του πατέρα του έδειξε πως συμφωνούσε και μαζί του.

Όπως καταλάβατε μπαμπάς και γιος επέστρεψαν πίσω, πήραν αγκαλιά το πρασινούλη ο οποίος έκλαιγε από τη χαρά του όταν τους είδε να επιστρέφουν για να τον πάρουν μαζί τους και στη συνέχεια έφυγαν για να ανεβούν ξανά στο ύψωμα που ήταν συγκεντρωμένη η οικογένειά τους που πετούσαν το χαρταετό.

Και να σας πω και την  αλήθεια ο παρασινούλης πέταξε ψηλά την ίδια ημέρα! Ναι την ίδια ημέρα! Ο μπαμπάς του Πετράκη, του έφτιαξε νέα μεγάλη ουρά από την εφημερίδα που είχε πάρει μαζί του για να διαβάσει εκεί στη εξοχή και ο πρασινούλης ήταν ο μόνος σε σχέση με τους άλλους χαρταετούς που κατάφερε να αλωνίσει τόσο ελεύθερα, τόσο όμορφα, τόσο ψηλά και τόσο υπερήφανα τα σύννεφα του ουρανού…

 

 

_______________ ΤΕΛΟΣ_____________

 

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.

Χρόνια πολλά, Καλή Σαρακοστή.

Με υγεία και πνευματικότητα εύχομαι!