Τίποτα σπουδαίο

 

Δεν θα το παραδεχτώ.
Δεν θα πω πως είναι αλήθεια.
Δεν θέλω να δω το πρόσωπό μου,
να αντικατοπτρίζεται στην κορυφή του ήλιου.

Δε θέλω να αγγίξω τη βροχή,
ούτε τον άνεμο λαχταρώ
να αφήσω να πλέξει τα μαλλιά μου.
Αυτή η εξιλέωση δεν μας ανήκει.

Είχα μια χαρά χαραγμένη στα χείλη και
μια ελπίδα καρφωμένη στο πέτο μου
όμως δάχτυλα που λάτρεψα τόσο
με έστεψαν τιμωρό και δυνάστη.

Δεν είμαι εγώ το τραύμα που τρέφει πληγές
μα ακόμα κι αν είμαι, είναι δικά μου τα χείλη που
στάζουν αίμα και δικά μου, τα αγκάθια της ψυχής.
Δεν με λυτρώνεις λεηλατώντας με
ούτε με βοηθάς να γλιτώσω το κακό και το άδικο.

Όταν τα δόντια μου μοιάζουν με ακονισμένα φτερά
εγώ πονάω πιότερο μα εσύ
δεν μπορείς να δεις την αλήθεια
και εγώ δεν έχω ανάγκη μα ούτε και τη δύναμη
να σε πείσω για τίποτα πια.

Εάν δε διακρίνεις τον Παράδεισο μέσα μου
δεν σου ανήκει η ζεστασιά μου.
Αν μπορούσες να δεις τη ψυχή μου,
αν στο επέτρεπα αυτό,
ίσως να καταλάβαινες επιτέλους
πως ένα πληγωμένο χελιδόνι
έχει ανάγκη την Άνοιξη
μα εσύ αποζητάς το Χειμώνα
γιατί από παιδί, αυτό ήταν το μέλλον σου.

Σε πληγώνω καρφώνοντας το είναι μου
και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.
Νιώθω πως υποβόσκει η αλήθεια
μα δεν μπορώ να διακρίνω
αν είναι ένα τέχνασμα του νου και αυτό.

Έχω καταλάβει,
ξέρω τι αποζητάς εδώ και καιρό
όμως πως να σου δώσω την ελευθερία σου,
πως να λύσω τους αγκώνες σου,
όταν τα χέρια μου είναι δεμένα από χέρια που λάτρεψα τόσο;

Από χέρια που κράτησα.
Από χέρια που έφαγα.
Από χέρια που μου δίδαξαν τη ζωή με τρόπο
που εσύ δεν μπορείς να κατανοήσεις.

Όμως, σου ζητώ να θυμάσαι
πως τα δάχτυλά μου μαζί με τα δικά σου
πλάθουν πεταλούδες
και οράματα παραμυθένια, λυτρωτικά.

Κι αν ακόμη τα λόγια μου μοιάζουν με πυρά σε χώρα πολέμου
εγώ στους αθώους ανήκω μα εσύ δεν μπορείς να το δεις.
Δεν το διέκρινες ποτέ. Το υπέθεσες μόνο,
μα οι υποθέσεις για σένα είναι ένα σενάριο δανεικό.
Για μένα όμως, είναι ένα κεφάλαιο που δεν μπορεί,
παρά να είναι αμοιβαίο.

Στο ένα μου χέρι κρατώ τη ζωή.
Στο άλλο κρατώ την ελπίδα.
Αυτά βλέπω, αυτά νιώθω, αυτά αποζητώ.
Τίποτα, όλα μέσα μου, τίποτα.
Εθελοτυφλώ μα δεν με εγκαταλείπω.

Όμως, είναι κάποιες μέρες σαν τις σημερινές
που τον διαιτητή καλούμαι να κάνω
όμως σαν μ' απαρνηθείς εξοργίζομαι
και δεν ελέγχω τον εαυτό μου.

Κι όταν οι λέξεις γίνονται πυρά και με πονάνε
το μόνο που λαχταρώ είναι το φιλί σου.
Μια αχόρταγη γλώσσα να εξερευνά το μέσα μου
και δυο ξεροσκασμένα χείλη,
να πίνουν ζωή από τη ζωή μου.

Κι όταν τα χείλη μου ματώνουν και πονάνε
όταν,
όταν εσφαλμένα θαρρώ γλείφουν τη μοναξιά τους
τότε, μόνο τότε, μπορώ να ισχυριστώ
πως αγαπήθηκα σε αυτή τη ζωή
και σκορπίστηκα στον άνεμο ως κάτι σπουδαίο.

Γιατί αυτή η πολυπλοκότητα
που πλέον με εγκαταλείπει
με κάνει ανάξιο να σε υπερασπιστώ,
ανίκανο να νιώσω δέος.

Είναι κάτι στιγμές σαν τη σημερινή
που ρινίσματα σιδήρου γίνεται το μέσα μου
και σε μια ομίχλη ουτοπική· αναζητώ το γίγνεσθαι
όμως όλα, αινιγματικά διαταραγμένα
και εγώ βλέπω το αντίο σου σαν μια μικρή
σπινθηροβόλα διατομή που όμως,
δεν είναι το ουράνιο τόξο που τόσο λατρέψαμε.

Κι όταν στο μυαλό μου επιστρέφουν οι όμορφες στιγμές,
όταν αναζητώ τον γνώριμο ήχο των κλειδιών σου στην τσάντα μου,
όταν περιμένω να ακούσω την μηχανή του αυτοκίνητου να
διαμαρτύρεται για τη θέση πάρκινγκ που μας έπιασαν
τότε και μόνο τότε, μπορώ να αντικρίσω τον ήλιο.

Όλα πηγαία.
Όλα καθαρά
Όλα διακριτά.
Όλα μέσα μου.
Όλα εμείς.

Σ’ αγαπώ.
Τίποτα σπουδαίο.

~~ Τίποτα σπουδαίο - Κική Κωνσταντίνου

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους. Kαλή και ευλογημένη χρονιά!
Μόλις διαβάσατε τη συμμετοχή μου στο 32ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η πυργοδέσποινα, Airis Koutas, στο πανέμορφο blog της: princess-airis.blogspot.com που μπορείτε να επισκεφθείτε και να διαβάσετε όλα τα υπέροχα ποιήματα.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και στην πρωτεύσασα και αγαπημένη μου, Χριστινα Λελη, για το υπέροχο ποίημά της που τόσο αγαπήθηκε.
Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα.