Η Ελπίδα Μέσα Μας

Καλημέρα, εκφραστικοί μου!

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Μια ποικιλόμορφη δημοσίευση και σήμερα, με πρωταγωνίστρια φυσικά την Ελπίδα! Την Ελπίδα Μέσα Μας!

Πιστεύω πως η ελπίδα είναι κάτι που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε. Είναι αυτό το μικρό φως που δεν σβήνει ποτέ, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Μπορεί να "σκοντάφτει", να τρεμοπαίζει, αλλά πάντα κάπου μέσα μας μένει αναμμένο.

Κι όταν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά, η ελπίδα είναι εκεί και μας λέει να μην τα παρατήσουμε. Είναι η φωνή που ψιθυρίζει «θα περάσει» όταν πονάμε, ή «θα τα καταφέρεις» όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε άλλο. Είναι η δύναμη που μας κάνει να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε.

Η ελπίδα δεν είναι ένα μαγικό ραβδί. Δεν αλλάζει τη ζωή μας από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά μας βοηθά να κρατηθούμε, να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Κι όσο προσπαθούμε, κάτι αλλάζει μέσα και γύρω μας. Σίγουρα πάντως κάνει τον κόσμο πιο ζεστό και φωτεινό. 

Κάποιες φορές, η ελπίδα βρίσκεται στα πιο μικρά πράγματα, δηλαδή σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά, σε ένα «είμαι εδώ» από κάποιον που νοιάζεται. Δεν χρειάζεται μεγάλα λόγια ή "θαύματα", μόνο λίγη πίστη αρκεί ότι το αύριο μπορεί να είναι λίγο καλύτερο από το σήμερα.

Αυτή η αρετή δεν σβήνει ποτέ πραγματικά. Μπορεί να την ξεχάσουμε για λίγο, αλλά πάντα βρίσκει τρόπο να επιστρέψει. Και αυτή είναι η μαγεία της... Ότι όσο υπάρχει έστω και μια σπίθα ελπίδας, υπάρχει πάντα και ένας δρόμος μπροστά  να διαβούμε.

Παρακάτω, μοιράζομαι μαζί σας, κάτι δικά μου για την ελπίδα και σας εύχομαι, να μη τη χάσετε ποτέ, αλλά συνάμα, να μη τη στερήσετε από τους γύρω σας. Γιατί η ελπίδα είναι ένα αλυσιδωτό φως κι αν σβήσει, όλους στο σκοτάδι μας παρασέρνει...

 

Και μιλώντας για ελπίδα και φωτεινούς ανθρώπους, θέλω να σας πω οτι τελείωσα  το βιβλίο του αγαπητού συγγραφέα Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη, με τίτλο «Παράλληλες Τροχιές», που κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική, και θέλω πραγματικά να πω ένα μεγάλο μπράβο στον δημιουργό μέσα από την καρδιά μου.

Πρόκειται για έξι συγκλονιστικά διηγήματα, που συνεχίζουν να με συντροφεύουν ακόμα κι αφού έκλεισα το βιβλίο. Ένιωσα σαν να κουβαλώ τους ήρωές του μέσα μου, σαν να άφησαν ένα μικρό αποτύπωμα πάνω μου. Κάθε ιστορία (εκτός από μία, όπου η μοναξιά δίνει για λίγο τη θέση της σε κάτι φωτεινότερο) είναι μια μικρή στάση στη διαδρομή της ανθρώπινης μοναξιάς. Εκείνης της σιωπηλής, καθημερινής μοναξιάς που δεν φωνάζει, αλλά υπάρχει πάντα, κρυμμένη μέσα στις πιο απλές στιγμές της ζωής.

Οι ήρωες του Κωνσταντίνου είναι άνθρωποι οικείοι, απλοί, ευάλωτοι, γεμάτοι αντιφάσεις. Είναι εκείνοι που βλέπεις στο λεωφορείο, στη γειτονιά, στο καφενείο. Άνθρωποι που παλεύουν να βρουν λίγη συντροφιά μέσα στη σύγχυση, λίγη παρηγοριά μέσα στο γέλιο, λίγη ελπίδα μέσα στη σιωπή. Και μέσα σε αυτούς τους ήρωες, συναντάς και κάποιους άλλους, κάποιους πιο αντισυμβατικούς και παραμυθένιους, με έναν τρόπο όμως τόσο ανθρώπινο. Με αδυναμίες και πάθη. Κι εκεί ακριβώς κρύβεται η δύναμη του βιβλίου: στην αλήθεια των χαρακτήρων του.

Η γραφή έχει θεατρική πνοή! Οι διάλογοι είναι ζωντανοί, γεμάτοι ρυθμό και φυσικότητα. Οι σκηνές μοιάζουν να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου, σαν να διαδραματίζονται μέσα στο δωμάτιο σου, κι εσύ, ακούς και παρατηρείς τις ανάσες, τις παύσεις, τα βλέμματα που λένε περισσότερα απ’ ό,τι οι λέξεις. Κι εκεί που νομίζεις πως η συγκίνηση αρχίζει να σε "βαραίνει", έρχεται μια μικρή, απροσδόκητη δόση χιούμορ: λεπτό, ανθρώπινο, συχνά αυτοσαρκαστικό. Ένα χαμόγελο που γεννιέται μέσα από την ευαισθησία, όχι παρά την ευαισθησία.

Ναι, το βιβλίο έχει κάτι πρωτότυπο και μοναδικό. Έχει τη δική του φωνή, ειλικρινή και αυθεντική. Υπάρχει στα διηγήματα μια αλήθεια τόσο καθαρή, που ακόμα κι όταν συναντάς περιστατικά που μοιάζουν απίθανα, βρίσκεις τον εαυτό σου να τα πιστεύει. Ο Κωνσταντίνος μας, καταφέρνει να πείσει τον αναγνώστη πως ό,τι γράφει θα μπορούσε πράγματι να συμβεί, και αυτό, είναι ίσως το πιο δύσκολο και σπάνιο επίτευγμα στη λογοτεχνία.

Κλείνοντας το βιβλίο, έμεινα με εκείνη τη γλυκόπικρη αίσθηση που αφήνει κάτι βαθιά ανθρώπινο. Ένα μείγμα συγκίνησης και χαμόγελου, που σε κάνει να σκεφτείς, να θυμηθείς, να νιώσεις. Είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο! Πρωτότυπο, συγκινητικό και ταυτόχρονα σε κάνει να χαμογελάς με αγάπη!

Αξίζει να το διαβάσει κανείς, όχι μόνο για τις ιστορίες που αφηγείται, αλλά και για την ανθρώπινη και εύθραυστη ματιά με την οποία κοιτά τον κόσμο. Μια ματιά που σε αγγίζει απαλά και σου θυμίζει πως, τελικά, ακόμα και στις πιο μοναχικές μας στιγμές, κάπου συναντιούνται οι δικές μας τροχιές!

Καλοτάξιδο να είναι, αγαπημένε μου, το βιβλίο σου! Να αγαπηθεί από τους αναγνώστες όπως του αξίζει!

Σου στέλνω ευχές και αγάπη!

 

Και μέσα σε όλα αυτά, θέλω να μοιραστώ μαζί σας και κάτι που είχα ξεχάσει να το μοιραστώ όταν θα έπρεπε.

Τον Μάιο του 2025 κυκλοφόρησε το παρακάτω ποιητικό λεύκωμα από τις εκδόσεις Κέφαλος στο οποίο συμμετέχω με τρία έργα μου.

Ευχαριστώ για την τιμή της συμμετοχής και για κάθε δυνατότητα δημιουργίας που μου δίνεται. 

Νιώθω χαρά, τιμή και περηφάνια κάθε φορά που συμμετέχω σε συλλογικά βιβλία μαζί με αξιόλογους ανθρώπους και δημιουργούς. 

Το να επιλέγονται μάλιστα μέσα από πολλές συμμετοχές που λαμβάνουν, ε, με κάνει να νιώθω λίγο ακόμη πιο υπερήφανη. 

 

 

 

Σκοπός της έκδοσης του εν λόγω ποιητικού λευκώματος είναι ο εορτασμός της ημέρας που είναι αφιερωμένη στην ποίηση, δηλαδή την καθιερωμένη πλέον στο λογοτεχνικό κόσμο: «Γιορτή της ποίησης», στις 21 Μαρτίου κάθε έτους. Γι’ αυτό το λόγο κάθε χρόνο, τον μήνα Μάρτιο, θα πραγματοποιείται ένα μεγάλο φεστιβάλ για την ετήσια γιορτή της ποίησης στην Αθήνα. Και ηλεκτρονικά διεξάγεται πλέον το διήμερο φεστιβάλ. Ετοιμαστείτε για το 2026, εκφραστικοί!

 

Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!