ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Φθινόπωρο, Κρύβεις μέσα σου μια απίστευτη μελαγχολία, που τόσο όμορφα βρίσκει τον τρόπο να αγγίζει τις ψυχές μας. Αποκαλύπτεσαι!  Πότε γυναίκα, πότε άντρας, πότε παιδί. Φ ύλλα φεύγουν στο διάβα σου, και εγώ περπατώ σε δρόμους με χρυσές αποχρώσεις και κίτρινες μνήμες, που ενώ με πληγώνουν, με κάνουν καλύτερη. Θ ολοί ουρανοί προσδοκούν μια αναίτια αιχμαλωσία, και κανείς δεν θυμάται πότε πόνεσε περισσότερο... Είναι η μνήμη ή η λήθη που δαγκώνουν τ' άστρα καλύτερα; Ι μάτια, και τα δικά σου ενδύματα, φίλε μου, φέρουν μια  σιωπή και έναν θαυμασμό που αγκαλιάζει τον χρόνο και κάθε μου βήμα, με φέρνει πιο κοντά στο αύριο. Ν ομίζω, αρκεί να σου πω πως "υπάρχω". Μα ξέρω πως στο φως, δεν χρυσίζει πάντα ο ήλιος, υπάρχει και η καταιγίδα που καρτερά, με απίστευτη προσμονή, το άγνωστο. Ο μάδα θα πει να γελάς, κρατώντας χέρια που σε σέρνουν μαζί τους στον Παράδεισο. Μα εγώ, αντί για ομάδα, συναντώ τη μοναξιά και με εσένα οδηγό, δεν ξέρω αν μπορώ να ανταπεξέλθω στο α΄...

Καλημέρα , εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας το τελευταίο κεφάλαιο της "Κυβέλης".  Στο Κεφάλαιο 1, σας έχω αναλύσει πλήρως τη δημιουργία και τα όνειρα που έκανα για εκείνη. Γεννήθηκε από μια ανάγκη, από στιγμές που με πλήγωσαν, αλλά και από τη δύναμη που πάντα κρατούσα μέσα μου. Από παιδικές ανασφάλειες, από κοκκινίλες, φαγούρα, αδιακρισίες, από όλα όσα κάποιοι θεώρησαν ότι έπρεπε να σχολιάσουν και από όσα εγώ έπρεπε να εξηγήσω, να υπερασπιστώ ή να αφήσω πίσω. Μέσα από τη γραφή βρήκα έναν τρόπο να αδειάσω το βάρος της ψυχής μου, να εκφράσω την αλήθεια μου και να δώσω φωνή σε όσους νιώθουν κάτι παρόμοιο. Η Κυβέλη έγινε γέφυρα ανάμεσα στην προσωπική εμπειρία και στην κοινωνική ευαισθητοποίηση, μια πρόσκληση να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι, να δώσουμε δύναμη ο ένας στον άλλο και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ίσως οι εταιρείες δεν κατάλαβαν ή οι συγκυρίες δεν ευνόησαν τα σχέδια που είχα ονειρευτεί, κι ας με στενοχώρησ...

Καλημέρα , εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας τη συνέχεια της "Κυβέλης".   Για να γνωρίσεις ή να θυμηθείς το εγχείρημα αυτό, πάτα επάνω στα κεφάλαια που σου δίνω:   Κεφάλαιο 1   ,  Kεφάλαιο 2 ,    Κεφάλαιο 3  ,  Κεφά΄λαιο 4  ,   Κεφάλαιο 5 ,   Κεφάλαιο 6 ,   Κεφάλαιο 7 ,   Κεφάλαιο 8 ,  Κεφάλαιο 9  και Κεφάλαιο 10 . Σε αυτό το κεφάλαιο που θα διαβάσετε προσπάθησα να ενσωματώσω την καθημερινότητα αυτής της φροντίδας πια, η οποία ξέρω, δεν ειναι πάντα εύκολη αλλά καλό ειναι αν μπούμε σε μια ροή, να την τηρήσουμε. Σαν συμβίωση το σκέφτηκα δηλαδή με υποχωρήσεις και επιτεύγματα από κοινού.    Κεφάλαιο 11: Η Συμβίωση με την φροντίδα Έμαθα να ξυπνάω χωρίς βιασύνη. Τα βλέφαρά μου ανοίγουν απαλά και πριν αγγίξω το πάτωμα, ξέρω πως με περιμένει μια στιγμή που μου ανήκει. Μια στιγμή που δεν την χρωστάω σε κανέναν. Περπατώ μέχρι το μπάνιο σαν να πηγαίν...

Σκέψεις. Φίδια. Τυλίγονται γύρω  σφιχτά, τον πνίγουν. Δεν αφήνουν χώρο. Δεν αφήνουν φως. Κι εκείνος; Εκείνος κοιτάει ψηλά. Στον ουρανό  τον ανοιχτό, τον ατέλειωτο, αυτόν που δεν ξέρει από φόβο. Ψάχνει  Δεν ψάχνει λύση. Ούτε απάντηση. Ψάχνει την ελπίδα Όχι το φως που καίει. Όχι τη φωνή που φεύγει. Αλλά κάτι πιο μικρό. Πιο σιωπηλό. Την ανάσα πριν το σπάσιμο. Το πρώτο ψίθυρο πριν ξημερώσει. Τα φίδια σφίγγουν  αλλά αυτός δεν γυρίζει πίσω. Στέκεται. Σιωπά. Και ονειρεύεται. Γιατί ξέρει Η ελπίδα δεν είναι φως. Είναι η μαγεία του να κοιτάς ψηλά, ακόμα και όταν τα φίδια σε τυλίγουν.   ~~  Κική Κωνσταντίνου   Καλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου! Εύχομαι να είστε καλά και να περνάτε όμορφα! 

                                                                                          Πηγή Ήταν κάποτε μια πέτρα. Όχι μια πέτρα σπουδαία ή παράξενη. Mια συνηθισμένη, γκρίζα πέτρα, με σκληρή επιφάνεια και σιωπηλό βλέμμα. Έμενε ακίνητη, χρόνια ολόκληρα, σε μια πλαγιά όπου ο ήλιος ανέβαινε και κατέβαινε σαν ρολόι. Ο άνεμος περνούσε και την χάιδευε, η βροχή έπεφτε και την έπλενε, κι εκείνη απλώς… Υπήρχε! Μέχρι που, μια άνοιξη, φύτρωσε δίπλα της ένα λουλούδι. Ήταν μικρό στην αρχή, αδύναμο, με κοτσάνι λεπτό σαν ψίθυρο. Μα όσο περνούσαν οι μέρες, η ρίζα του δυνάμωνε, και το άνθος του άνοιγε σαν μυστικό. Είχε χρώμα απαλό, σχεδόν ονειρικό, κάπου ανάμεσα στο ροζ και στο φως του δειλινού. Η πέτρα το κοιτούσε κ αι για πρώτη φορά στη ζωή της, ένιωσε. Δεν ήξερε τι ήταν αυτό τ...

Καλημέρα , εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας τη συνέχεια της "Κυβέλης".   Για να γνωρίσεις ή να θυμηθείς το εγχείρημα αυτό, πάτα επάνω στα κεφάλαια που σου δίνω:   Κεφάλαιο 1   ,  Kεφάλαιο 2 ,    Κεφάλαιο 3  ,  Κεφά΄λαιο 4  ,   Κεφάλαιο 5 ,   Κεφάλαιο 6 ,   Κεφάλαιο 7 ,   Κεφάλαιο 8  και Κεφάλαιο 9. Κεφάλαιο 10: Βρήκα... εμένα Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε. Πότε σταμάτησα να κουβαλάω το σώμα μου και άρχισα να το κατοικώ. Πότε έπαψα να ψάχνω τον εαυτό μου έξω και τον βρήκα μέσα, ήρεμο, υπομονετικό, να με περιμένει. Ξέρω μόνο ότι σήμερα… σήμερα νιώθω ζωντανή. Και είναι παράξενο, όχι γιατί δεν το άξιζα, αλλά γιατί χρόνια ολόκληρα πίστευα πως η ζωή ήταν κάτι που έπρεπε να αντέξω, όχι να απολαύσω. Ξυπνάω νωρίς τώρα. Όχι από άγχος, αλλά από επιθυμία να συναντήσω τον εαυτό μου πριν απ’ όλους τους άλλους. Βάζω μουσική χαμηλή, ανοίγω το παράθυρο, και το φως που μπ...