Καλημέρα , εκφραστικοί μου!
Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.
Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας τη συνέχεια της "Κυβέλης".
Για να γνωρίσεις ή να θυμηθείς το εγχείρημα αυτό, πάτα επάνω στα κεφάλαια που σου δίνω: Κεφάλαιο 1 , Kεφάλαιο 2, Κεφάλαιο 3 , Κεφά΄λαιο 4 , Κεφάλαιο 5, Κεφάλαιο 6, Κεφάλαιο 7, Κεφάλαιο 8, Κεφάλαιο 9 και Κεφάλαιο 10.
Σε αυτό το κεφάλαιο που θα διαβάσετε προσπάθησα να ενσωματώσω την καθημερινότητα αυτής της φροντίδας πια, η οποία ξέρω, δεν ειναι πάντα εύκολη αλλά καλό ειναι αν μπούμε σε μια ροή, να την τηρήσουμε. Σαν συμβίωση το σκέφτηκα δηλαδή με υποχωρήσεις και επιτεύγματα από κοινού.
Κεφάλαιο 11: Η Συμβίωση με την φροντίδα
Έμαθα να ξυπνάω χωρίς βιασύνη. Τα βλέφαρά μου ανοίγουν απαλά και πριν αγγίξω το πάτωμα, ξέρω πως με περιμένει μια στιγμή που μου ανήκει. Μια στιγμή που δεν την χρωστάω σε κανέναν. Περπατώ μέχρι το μπάνιο σαν να πηγαίνω σε έναν μικρό χώρο ιερό, που ξέρω πως είναι το καταφύγιο μου.
Τα καλλυντικά μου είναι εκεί, στη σειρά, και τα κοιτάζω με θαυμασμό, γιατί τα βλέπω σαν μικρά κομμάτια φύσης που ταξίδεψαν μέχρι εμένα, σαν φίλους που με έχουν μάθει, σιωπηλά, πώς να υπάρχω. Κάθε σωληνάριο, κάθε βαζάκι έχει τη δική του παρουσία, τη δική του φωνή, το δικό του τρόπο να με φροντίζει.
Τα κοιτάζω και νιώθω ένα ευχαριστώ να ανεβαίνει μέσα μου. Ξέρω πως είναι εδώ για να με φροντίσουν, να μαλακώσουν το άγριο δέρμα μου, θυμίζοντας μου παράλληλα πόσο σημαντικό είναι να μη ξεχνώ τον εαυτό μου.
Όταν ανοίγω το βαζάκι της κρέμας, η μυρωδιά της είναι σαν δροσιά πρωινής αυγής, σαν να με αγκαλιάζει ο αέρας ενός δάσους που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ. Απλώνω το προϊόν στο πρόσωπό μου και με φροντίζει με τρόπο που νιώθω πως κάτι βαθύτερο συμβαίνει... Νιώθω πως την φροντίζω κι εγώ. Την κρατάω καθαρή, δροσερή, προστατευμένη από τον ήλιο, μακριά τη σκόνη και την υγρασία. Την αντιμετωπίζω με σεβασμό, όχι σαν κάτι αναλώσιμο που χρησιμοποιώ χωρίς συνέπειες.
Γιατί όλα τους προέρχονται από τη φύση. Από καρπούς, φυτά, ρίζες, έλαια, λουλούδια. Και μέσα στην παλάμη μου νιώθω σαν να κρατώ λίγη από τη ζωή τους, κάτι ζωντανό και εύθραυστο που χρειάζεται κι εκείνο φροντίδα, προσοχή και τρυφερότητα. Κάθε φορά που αγγίζω την υφή τους, νιώθω ότι μαθαίνω ξανά πώς να αγγίζω τον κόσμο. Απαλά, προσεκτικά, με ευλάβεια.
Κάθε κίνηση, κάθε άγγιγμα, είναι ένας μικρός διάλογος μαζί τους. Μερικές φορές νιώθω σαν να γελάμε μαζί, εγώ και αυτά, όταν ακουμπώ την κρέμα στο μάγουλό μου και η μυρωδιά της γεμίζει το μπάνιο σαν να μου λέει «Καλημέρα, είσαι εδώ, όπως εγώ!» Και απαντώ με ένα μικρό χαμόγελο που μπορώ πλέον να απολαμβάνω.
Έτσι έμαθα να ζω μαζί τους, όχι σαν υποχρέωση, ούτε σαν σαν κάτι έξω από εμένα.
Θα έλεγα, σαν μέρος της καθημερινής μου ζωής κι όχι μόνο για να με φροντίζουν, αλλά για να τα φροντίζω κι εγώ.
Κάθε φορά που ξεβιδώνω ένα καπάκι, νιώθω πως ανοίγω έναν μικρό διάλογο.
Φύση προς άνθρωπο.
Και άνθρωπος προς φύση.
Η τελετουργία μου δεν είναι πια ιεροτελεστία ομορφιάς. Είναι σχέση, είναι συνύπαρξη.
Κάθε άγγιγμα μου διδάσκει πώς να απαλύνω τον εαυτό μου, πώς να μην με τραβάει το δέρμα μου, πώς να μην γίνομαι σκληρή, πώς να μην ξεχνάω τις ανάγκες μου.
Κι εγώ τους διδάσκω ότι τα τιμώ, τα κρατώ σωστά, τα προστατεύω, τα χρησιμοποιώ με ευγένεια, όπως θα άγγιζα ένα ευαίσθητο φυτό, όπως θα φρόντιζα κάτι που αγαπώ και με αγαπάει.
Και όσο παράξενο κι αν ακούγεται, αυτή η ανταλλαγή έχει αλλάξει τον τρόπο που ζω.
Με δίδαξε να σέβομαι ό,τι με αγγίζει.
Να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο.
Να νιώθω πως η φροντίδα δεν είναι μονόδρομος, αλλά κύκλος.
Κάποτε τα έβλεπα σαν αντικείμενα.
Τώρα τα βλέπω σαν συντρόφους στη ζωή μου, που κουβαλούν μέσα τους δύναμη και θεραπεία. Και όσο με περιβάλλουν, τόσο τα περιβάλλω κι εγώ.
Κάθε σωληνάριο, κάθε βαζάκι, κάθε σταγόνα ορού με μαθαίνει να είμαι εδώ. Να ζω. Να αναπνέω. Να αφήνομαι. Κι εγώ, με τη σειρά μου, τα κρατώ σαν μικρά κομμάτια φύσης που αξίζουν φροντίδα, σεβασμό, προσοχή.
Η φύση που τα γέννησε γίνεται κομμάτι μου και εγώ γίνομαι λίγο πιο ανθρώπινη κάθε φορά που βάζω την κρέμα στο πρόσωπό μου και λέω «Σε ευχαριστώ που με φροντίζεις γιατί έτσι, σε φροντίζω κι εγώ».
Κι εκεί, στο φως του μπάνιου, με το άρωμα και την υφή τους γύρω μου, καταλαβαίνω ότι αυτή η μικρή, καθημερινή σχέση δεν είναι απλώς ομορφιά. Είναι μάθημα ζωής.
Μου μαθαίνει να μένω, να ακούω, να αγαπώ, να είμαι παρούσα (εγώ και η ζωή μου), μαζί τους, σε αμοιβαία φροντίδα.
__________ Συνεχίζεται __________
Και φτάσαμε τόσο γρήγορα στο ενδέκατο κεφάλαιο, εκφραστικοί μου.
Ένα κεφάλαιο μας χωρίζει από το τέλος της Κυβέλης, που τόσο αγάπησα και αγαπάω.
Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!
Σας φιλώ, σας σκέφτομαι και σας στέλνω αγάπη!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ