Καλημέρα , εκφραστικοί μου!
Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.
Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας το τελευταίο κεφάλαιο της "Κυβέλης". Στο Κεφάλαιο 1, σας έχω αναλύσει πλήρως τη δημιουργία και τα όνειρα που έκανα για εκείνη.
Γεννήθηκε από μια ανάγκη, από στιγμές που με πλήγωσαν, αλλά και από τη δύναμη που πάντα κρατούσα μέσα μου. Από παιδικές ανασφάλειες, από κοκκινίλες, φαγούρα, αδιακρισίες, από όλα όσα κάποιοι θεώρησαν ότι έπρεπε να σχολιάσουν και από όσα εγώ έπρεπε να εξηγήσω, να υπερασπιστώ ή να αφήσω πίσω.
Μέσα από τη γραφή βρήκα έναν τρόπο να αδειάσω το βάρος της ψυχής μου, να εκφράσω την αλήθεια μου και να δώσω φωνή σε όσους νιώθουν κάτι παρόμοιο. Η Κυβέλη έγινε γέφυρα ανάμεσα στην προσωπική εμπειρία και στην κοινωνική ευαισθητοποίηση, μια πρόσκληση να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι, να δώσουμε δύναμη ο ένας στον άλλο και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας.
Ίσως οι εταιρείες δεν κατάλαβαν ή οι συγκυρίες δεν ευνόησαν τα σχέδια που είχα ονειρευτεί, κι ας με στενοχώρησε αυτό για λίγο. Αλλά η αλήθεια και η φωνή μου δεν χρειάζονται άδεια και είπα θα μοιραστώ την ιστορία μου όπως ξέρω καλύτερα, δηλαδή με ειλικρίνεια, καθαρά και με όλη μου την καρδιά μέσω του blog μου και των social media μου.
Και αυτό αρκεί! Γιατί ακόμα κι αν η Κυβέλη φτάσει μόνο σε λίγους, θα έχει φτάσει εκεί που πραγματικά χρειάζεται. Κάθε λέξη, κάθε εξομολόγηση είναι ένα μικρό φως. Και αν ακόμα και ένα μόνο άτομο βρει σε αυτό λίγη δύναμη, λίγη ελπίδα ή λίγη συντροφιά, τότε όλη αυτή η προσπάθεια άξιζε περισσότερο απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ.
Οπότε, για να γνωρίσεις ή να θυμηθείς το εγχείρημα αυτό πριν διαβάσεις το τέλος του, πάτα επάνω στα κεφάλαια που σου δίνω: Κεφάλαιο 1 , Kεφάλαιο 2, Κεφάλαιο 3 , Κεφά΄λαιο 4 , Κεφάλαιο 5, Κεφάλαιο 6, Κεφάλαιο 7, Κεφάλαιο 8, Κεφάλαιο 9, Κεφάλαιο 10 και Κεφάλαιο 11 και εύχομαι να την αγαπήσεις όσο εγώ.
Μπορώ να σου πω οτι είχα φανταστεί τη μορφή αυτού του ημερολογίου λευκή με χρυσό και στο τέλος, μετά το σημείωμα μου στου αναγνώστες, που μοιράζομαι αυτούσιο πιο κάτω μαζί σας, θα υπήρχαν κενές σελίδες ώστε να γράφουν οτι θέλουν οι αποδέκτες του.
Θυμίζω πως όλο αυτό ήθελα να δοθεί δωρεάν στον κόσμο και πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως άξιζε τον κόπο να προσπαθήσω και πιθανό να συνεχίσω να προσπαθώ γιατί τα όνειρά μας, όπως και το δέρμα μας, χρειάζομαι πάντα μια αδιάκοπη φροντίδα από μεριάς μας.
Για να μη σας κουράζω άλλο, πράγμα δύσκολο γιατί θα είναι μία μεγάλη ανάρτηση αυτή, θέλω να πω οτι έχοντας την ανάγκη να συνοδεύω τα κεφάλαια με εικόνα τόσο εδώ όσο και στα σοσιαλ, έφτιαχνα τις εικόνες μέσω τεχνητής νοημοσύνης με μικρές παραλλαγές κάθε φορά ώστε να ταιριάζει όπως φανταζόμουν εγώ, αλλά αυτή η φωτογραφία, που κοιτά μπροστά η ηρωίδα, ομολογώ πως με τρόμαξε λίγο αλλά την ήθελα να μας κοιτά.
Όπως έχω μοιραστεί μαζί σας στο παρελθόν, οι ήρωές μου δεν με κοιτάνε ποτέ, πάντα με βλέπουν και τους βλέπω υπο γωνία ή πλάτη θα έλεγα, ε, η Κυβέλη ας πούμε πως αντίκρυσε κάπως πιο εύκολα τον κόσμο.
Υπό ιδιαιτερότητες, πάντα μέσα από το πρίσμα της οπτικής όπου γεννήθηκε…
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Γίνεται Ζωή
Το πρωινό ξημέρωσε με εκείνη τη γλυκιά σιωπή που μοιάζει να σε χαιρετά πριν καν ανοίξεις τα μάτια.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις κάτι να απλώνεται πρώτα μέσα σου και μετά γύρω και έξω σου... Μια αίσθηση πως ο κόσμος έχει μείνει για λίγο ακίνητος, μόνο και μόνο για να σου δώσει χώρο να αναπνεύσεις.
Ξύπνησα όπως έχω μάθει πια... χωρίς άγχος, χωρίς επίπληξη, χωρίς εκείνη την παλιά, βιαστική εκδοχή του εαυτού μου που με τραβούσε από το χέρι σαν να έπρεπε να προλάβω πάντα κάτι αόρατο.
Μόνο που σήμερα ένιωθα κάτι διαφορετικό… μια ζεστασιά μέσα στο στήθος, σαν μια υπόσχεση που περίμενε καιρό να ειπωθεί και τώρα, επιτέλους, είχε βρει τη στιγμή της.
Σηκώθηκα αργά και περπάτησα μέχρι το μπάνιο, το μικρό μου ιερό. Ο χώρος όπου έμαθα να επιστρέφω στον εαυτό μου, όχι απλώς για να τον φροντίζω, αλλά για να τον αναγνωρίζω. Άγγιξα τα βαζάκια, τους γνώριμους συντρόφους που με συνόδευαν μήνες τώρα. Αν τα έβλεπε κανείς απ’ έξω, θα έβλεπε απλώς προϊόντα. Για μένα όμως ήταν καθοδηγητές. Κομμάτια ενός ταξιδιού που μου έμαθε ότι το σώμα μου δεν είναι απλώς κάτι που κουβαλάω∙ είναι ναός και η ψυχή μου, παλάτι με πολλές αίθουσες που είχα χρόνια να ανοίξω.
Το χέρι μου στάθηκε στο αγαπημένο μου προϊόν, εκείνο που είχε σχεδόν αδειάσει, όπως αδειάζει κάτι μέσα μας όταν τελειώνει ο ρόλος του. Το άνοιξα αργά, μύρισα την τελευταία του ανάσα και χαμογέλασα. Ήταν σαν να άκουσα μια μικρή φωνή να μου λέει:
«Έφτασες ως εδώ και τώρα μπορείς να προχωρήσεις».
Δεν ήταν αποχαιρετισμός, ήταν αναγνώριση. Σαν να μου έλεγε πως είχε σταθεί δίπλα μου όταν εγώ δεν ήξερα ακόμη πώς να σταθώ δίπλα στον εαυτό μου.
Και πως από εδώ και πέρα, η φροντίδα είχε ριζώσει μέσα μου όχι σαν συνήθεια, αλλά σαν τρόπος ύπαρξης.
~~~~~~~~~~~~~~
Λίγο αργότερα, σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, βρέθηκα στο τελεφερίκ. Ήταν μια αυθόρμητη παρόρμηση, μια ανάγκη να δω κάτι αληθινό, κάτι που είχα φανταστεί μέσα από κάθε υφή, κάθε μυρωδιά, κάθε σταγόνα ορού που είχα βάλει στο πρόσωπό μου τους τελευταίους μήνες.
Περπάτησα προς το δάσος που είχα ονειρευτεί τόσο πολλές φορές. Ήθελα να σταθώ εκεί όπου γεννήθηκαν όσα με φρόντισαν, να συναντήσω τη ρίζα κάθε αίσθησης που είχα αγαπήσει.
Όταν έφτασα, ο αέρας ήταν δροσερός και καθαρός, σχεδόν βελούδινος. Είχε την υφή πρωινού φιλιού που δεν βιάζεται και μου θύμισε την ευγένεια μιας παρουσίας που δεν ζητά τίποτα.
Περπάτησα ανάμεσα στα δέντρα. Οι κορμοί τους ανέπνεαν σταθερά, σαν παλμοί γήινου σώματος. Η υγρασία στις βελόνες των πεύκων γυάλιζε σαν μικρές προτάσεις που μου ψιθύριζαν ιστορίες που ήξερα ήδη, πριν τις ακούσω. Ήταν σαν να μιλούσαν κατευθείαν στην καρδιά μου και όχι στα αυτιά μου.
Έβαλα απαλά την παλάμη μου πάνω σε έναν κορμό. Ήταν ζεστός, αληθινός, σταθερός σαν χ΄τύπος καρδιάς. Σαν να ακουμπάς κάποιον που σε καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να αρθρώσει λέξη.
Και τότε την αισθάνθηκα ξεκάθαρα, ήταν τη φωνή του δέρματός μου.
Δεν ήταν ήχος, ήταν αίσθηση. Η αίσθηση των ανθρώπων όταν βρίσκονται σπίτι τους, στη φύση όπου ανήκουν, στο χώμα που γεννά ζωή και για πάντα, μας περιβάλλει.
Έμεινα εκεί πολλή ώρα. Με την παλάμη μου στο δέντρο, με την ανάσα μου στη δροσιά, με την καρδιά μου ανοιχτή. Ένιωσα τον κύκλο να κλείνει. Η φύση, τα προϊόντα, το σώμα μου, εγώ.
Όλα κομμάτια της ίδιας ιστορίας... της ιστορίας του να μαθαίνεις να επιστρέφεις στον εαυτό σου.
~~~~~~~~~~~~~~
Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω, είδα μια γυναίκα να περπατά προς το μονοπάτι.
Κρατούσε ένα μικρό νεσεσέρ από αυτά που κουβαλάς όταν δεν είσαι ακόμη σίγουρη τι χρειάζεσαι, αλλά ξέρεις ότι κάτι ψάχνεις.
Το βλέμμα της ήταν γνώριμο.
Ήταν εγώ, κάποτε.
«Συγγνώμη», μου είπε διστακτικά. «Ξέρεις ποιο μονοπάτι οδηγεί στο ξέφωτο;»
Της έδειξα το δρόμο και καθώς ετοιμαζόταν να φύγει, γύρισε και με κοίταξε με μια απορία που έμοιαζε με καθρέφτη.
«Έρχεσαι συχνά εδώ;»
Χαμογέλασα. Όχι το μικρό, φοβισμένο χαμόγελο που είχα παλιά, αλλά εκείνο που γεννιέται όταν είσαι πια φίλη του εαυτού σου.
«Όχι», της είπα. «Θα έπρεπε όμως», συνέχισα με χάρη.
Δεν κατάλαβε αμέσως.
Το είδα στα μάτια της.
Αλλά χαμογέλασε λίγο πριν φύγει.
Και ήξερα πως μια μέρα, εκείνη η προτροπή θα της φαινόταν χρήσιμη.
Κάπως έτσι κατάλαβα ότι ο κύκλος της φροντίδας δεν τελειώνει ποτέ.
Περνά από χέρι σε χέρι, από βλέμμα σε βλέμμα, από ανθρώπινη αμφιβολία σε ανθρώπινη αναγέννηση.
~~~~~~~~~~~~~~
Το βράδυ, στο σπίτι, κάθισα μπροστά στον καθρέφτη και δεν έβαλα τίποτα στο πρόσωπο μου, όχι από αδιαφορία, αλλά από σεβασμό.
Ήθελα να δω το δέρμα μου όπως είναι πια... αληθινό, ήρεμο, δικό μου.
Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα ένα γράμμα.
Όχι για κάποιον άλλον.
Για την παλιά Κυβέλη.
Για εκείνη που άντεξε.
«Δεν σε ξέχασα απλά έμαθα να σε φροντίζω. Σ’ αγαπάω τώρα πιο πολύ από ποτέ και θα είμαι εδώ, μαζί σου, για πάντα γιατί ανέκαθεν εσένα είχα».
Δίπλωσα το χαρτί και το άφησα στο συρτάρι.
Δεν χρειαζόταν να το ξαναδιαβάσω, το είχα ήδη ζήσει.
Πριν πέσω για ύπνο, άγγιξα το άδειο βαζάκι.
Το κράτησα όπως κρατάς ένα φυλαχτό που σε συνόδευσε σε δύσκολους καιρούς και έπειτα, για πρώτη φορά, το άφησα απαλά στο καλάθι ανακύκλωσης. Όχι σαν αποχωρισμό, αλλά σαν απελευθέρωση.
Δεν το χρειάζομαι πια για να ξέρω πώς να με φροντίζω.
Γιατί η φροντίδα ζει πια μέσα μου.
Στο δέρμα, στην ανάσα, στην κίνηση, στην παρουσία μου.
~~~~~~~~~~~~~~
Έκλεισα τα φώτα.
Το δωμάτιο γέμισε με μια ιερή σιωπή που μοιάζει με κατάνυξη.
Και τότε, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, άκουσα ξανά εκείνον τον μικρό, γνώριμο ψίθυρο:
«Είσαι εδώ.
Κι έτσι με φροντίζεις.
Και σε φροντίζω κι εγώ».
Και κατάλαβα ότι αυτό ήταν το τέλος της ιστορίας και συγχρόνως η αρχή της ζωής μου.
_____ ΤΕΛΟΣ _____
Μάθετε να αγαπάτε τον εαυτό σας, όχι μόνο τις στιγμές που νιώθετε δυνατοί και άτρωτοι, αλλά και εκείνες που νιώθετε ευάλωτοι, κουρασμένοι, μπερδεμένοι, ανθρώπινοι. Η αγάπη προς τον εαυτό δεν είναι μια στιγμιαία σκέψη, ούτε μια απλή απόφαση. Είναι μια βαθιά, αργή και τρυφερή διαδικασία. Ένα ταξίδι που μας καλεί όλους να αγκαλιάσουμε κάθε πλευρά της ύπαρξής μας. Τα φώτα και τα τα σκοτάδια, τις νίκες και τις πληγές, τα όνειρα και τους φόβους.
Η αυτοεκτίμηση δεν είναι εγωισμός, ούτε αλαζονεία. Είναι η πιο ουσιαστική σχέση που θα δημιουργήσετε ποτέ με τον ίδιο σας τον εαυτό. Αν δεν μάθετε να τον αγαπάτε, πώς θα αφήσετε τους άλλους να σας αγαπήσουν αληθινά;
Όταν κοιτάζεστε στον καθρέφτη, προσπαθήστε να δείτε πέρα από την επιφάνεια. Πέρα από τις ατέλειες που συχνά το μυαλό μεγεθύνει. Δείτε τη δύναμη που κουβαλάτε, την ιστορία που είναι χαραγμένη πάνω σας, τις μάχες που δώσατε, τις νύχτες που δεχτήκατε τους φόβους σας και όμως προχωρήσατε. Εκεί κρύβεται η αλήθεια και η αξία σας.
Και όταν το μονοπάτι σκοτεινιάζει, όταν η μοναξιά ή η αβεβαιότητα βαραίνουν, μη διστάσετε να αναζητήσετε βοήθεια. Η στήριξη δεν είναι ένδειξη αδυναμίας. Είναι πράξη θάρρους και σοφίας. Κανείς δεν χρειάζεται να παλεύει μόνος.
Πάνω απ’ όλα, μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πείσει ότι δεν αξίζετε φροντίδα, σεβασμό και αγάπη. Είστε μοναδικοί, πολύτιμοι, ανεκτίμητοι. Αξίζετε να νιώθετε άνετα στο σώμα σας, γαλήνιοι στη σκέψη σας, τρυφεροί με την ψυχή σας.
Η φροντίδα του εαυτού είναι μια καθημερινή πρακτική, όχι ένας μακρινός προορισμός. Κάθε μικρή πράξη φροντίδας, ένα λεπτό ησυχίας, ένα απαλό άγγιγμα, μια καλή κουβέντα προς τον εαυτό σας, είναι σαν να ανάβετε ένα μικρό φως μέσα στο σκοτάδι. Αυτά τα φώτα, συγκεντρωμένα, φωτίζουν τον δρόμο προς την αυτοαποδοχή και την ελευθερία.
Εμπιστευθείτε την καρδιά σας, εμπιστευθείτε το ένστικτο, εμπιστευθείτε τον εαυτό σας. Η αληθινή ομορφιά δεν κρύβεται στο πώς φαίνεστε στους άλλους, αλλά στο πώς νιώθετε μέσα σας. Στο πόσο αληθινά αγκαλιάζετε τον εαυτό σας με τις φωτεινές και τις σκοτεινές του πτυχές.
Είστε αρκετοί, ακριβώς όπως είστε.
Ας μη σταματήσουμε σε αυτή την ανάγνωση αυτό το ταξίδι. Να μετατρέψουμε την αγάπη προς τον εαυτό σε πράξη, σε καθημερινή φροντίδα, σε τρόπο ζωής. Να ακούμε το σώμα μας, να σεβόμαστε τα όριά μας, να ζούμε με αλήθεια και χωρίς μάσκες.
Γιατί η ελευθερία αρχίζει από την αποδοχή.
Και η αποδοχή γεννιέται από την αυτοαγάπη.
Πυρήνας πάντα ο εαυτός μας.
Αυτά από εμένα, εκφραστικοί μου!
Σας φιλώ και σας εύχομαι να ζείτε τη κάθε στιγμή!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ