Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΥΡΙΖΩ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ....



Νομίζω πως αυτό το τραγούδι εκτός από επίκαιρο για διάφορους λόγους, (λόγους που όλοι σας γνωρίζετε και δε θα αναλύσω περαιτέρω), όμως εκτός από επίκαιρο είναι και διαχρονικό συνάμα και το χειρότερο απ' όλα... θα συνεχίσει να είναι διαχρονικό για πολλά χρόνια ακόμη. 

Και είναι κρίμα ένα τόσο όμορφο μελωδικά  τραγούδι να θεωρείτε πως είναι ότι χειρότερο που το νόημά του θα συνεχίζει να είναι διαχρονικό για πολλά ακόμη χρόνια.

Είναι άσχημο να γυρνάμε τις πλάτες μας στο μέλλον επειδή άλλοι μας ανάγκασαν να τις γυρίσουμε αλλά πάνω απ' όλα είναι τραγικό το οτι εμείς οι ίδιοι, όλοι μας, όλοι μαζί και καθένας μας ξεχωριστά είχαμε γυρίσει τις πλάτες μας στο μέλλον μας πολύ πρωτίτερα μας αναγκάσουν κάποιοι άλλοι να προβούμε σε αυτή την άχαρη κίνηση.

Γιατί κακά τα ψέματα όλοι μας φταίμε που στο συγκεκριμένο παρόν προσπαθούμε να σώσουμε οτιδήποτε κι αν σώζετε!!!




Labels:

Σχόλια

  1. kariatida6217 Ιουνίου 2011 στις 10:24 π.μ.

    Καλημέρα φίλη μου!
    Εκφράστηκες με το πιο επίκαιρο τραγούδι...
    Φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...irida...17 Ιουνίου 2011 στις 10:28 π.μ.

    καλημέρα!
    καλώς ήρθες!!!...........................................................................................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Prisoned Soul17 Ιουνίου 2011 στις 10:39 π.μ.

    Δυστυχώς εκεί φτάσαμε καλή μου... και ίσως είναι το πιο άσχημο πράγμα αλλά συνάμα αυτή τη στιγμή και από τα πιο σωστά... δυστυχώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δήμητρα♥♥♥q17 Ιουνίου 2011 στις 11:23 π.μ.

    [..]όλοι μας, όλοι μαζί και καθένας μας ξεχωριστά είχαμε γυρίσει τις πλάτες μας στο μέλλον μας πολύ πρωτίτερα μας αναγκάσουν κάποιοι άλλοι να προβούμε σε αυτή την άχαρη κίνηση.

    Γιατί κακά τα ψέματα όλοι μας φταίμε που στο συγκεκριμένο παρόν προσπαθούμε να σώσουμε οτιδήποτε κι αν σώζετε!!![..]

    Δυστυχώς, θα πρέπει να συμφωνήσω απολύτως με αυτές τις φράσεις. Και δυστυχέστερα που διαπιστώνω πως ελάχιστοι εξ ημών το παραδέχονται... Πώς να αλλάξουμε τη ρότα όμως όταν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα ίδια μας τα λάθη????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Marouli17 Ιουνίου 2011 στις 11:29 π.μ.

    Καλημερα!Οπως ακριβως εκφραστηκες.. Δεν θα μπορουσα να τα πω καλυτερα.. Ευχομαι καποια στιγμη να γυρισουμε τις πλατες μας και να δουμε πισω μας κατι ωραιο...

    Μαρουλοφιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος17 Ιουνίου 2011 στις 12:15 μ.μ.

    Πού είσαι φίλη μου; Χαθήκαμε...
    Καλώς εκφράστηκες έτσι. Τέτοιο που είναι το μέλλον...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...
10 σχόλια
Read more »

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...
6 σχόλια
Read more »