Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
Απορρίπτω ακόμα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τα αληθοφανή ψέματα
φιλί και γλυκιά καλημέρα
και πολυ καλα κανεις αγαπη μου!
Διαγραφήφιλακια πολλα! καλημερα!
Η χειρότερη κατηγορία ...
ΑπάντησηΔιαγραφή♥
οντως! φιλακια κοριτσι μου! :*
ΔιαγραφήΠοτέ μου δε με απασχόλησαν τα ψέματα γιατί πάντα κρατάω μικρό καλάθι και δεν παίρνω τίποτα κατάκαρδα. Η ψευτιά όμως είναι μια γενικότετη στάση ζωής που φωνάζει από μακριά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρεσει η σταση σου φιλη μου! Μου αρεσει πολυ! :)
ΔιαγραφήΤι θέμα είναι αυτό;;; Εκνευρίζομαι με μεικά είδη ψέματος ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εγω αλλα υπαρχουνε! :)
Διαγραφή